Door Robert Milakovic /6 september 20216 september 2021 Een bepaald type politieke documentaire die ons in de kamer probeert te plaatsen om ons te vertellen hoe historische keuzes werden gemaakt en hoe de gebrekkige individuen die ze maakten, zich voelden. Echter, op 11 september 2001, toen vliegtuigen gekaapt door Al-Qaida-terroristen de tweelinggebouwen van het World Trade Center in New York verwoestten, waarbij bijna 3.000 Amerikanen omkwamen, was de verwarring zo groot dat er geen kamer meer was. President George W. Bush en zijn assistenten waren de hele dag onderweg, bang voor hun veiligheid en voortdurend op zoek naar inlichtingen, en gedwongen om hun zaken te doen in bunkers op het vliegveld, de achterkamer van een school en aan boord van het vliegtuig van de president, de luchtmacht. Een.
Niettemin, 9/11: Inside the President's War Room (BBC One) vangt het gevoel in de kamer te zijn op een manier die maar weinig films hebben. Die dag is beschreven als een rampenfilm die geen enkele scenarioschrijver zou durven maken. Het is een huiveringwekkend verschrikkelijk maar toch boeiend verhaal hier, met parallelle verhalen die de reizen van de president volgen en de zich ontvouwende horror op de grond.
De historische video van de film bevat verschillende Adam Curtis-momenten, zoals Bush die seconden voordat hij de belangrijkste toespraak van zijn leven hield een vlieg doodde op het bureau van Oval Office, om te benadrukken dat elke minuut van 11 september iets vreemds of verschrikkelijks bevatte. Wanneer echter elke belangrijke regeringspersoon zijn herinneringen voor de camera deelt, worden de verbluffende beelden overschaduwd door persoonlijke verhalen. We horen van de kapitein van de situatiekamer, die zich herinnert dat hij zich schrap zette tegen het bureau van de president terwijl Air Force One een steile noodstart uitvoerde - ik werd enigszins gewichtloos. Ik was doodsbang - en de adjunct-directeur communicatie, die geïrriteerd raakte toen de arts van Bush hem anti-miltvuurtabletten overhandigde en zijn hele weekvoorraad in één keer opnam.
Dit is echter vooral een glimp van het denken van de belangrijkste geïnterviewde: George W Bush. In het begin zijn we getuige van zijn beruchte volkse eenvoud, te zien in zijn vreemd contra-intuïtieve beslissing om het nieuws over de tweede toren die enkele minuten lang wordt geslagen te negeren uit angst om respectloos te zijn tegenover een klas zevenjarigen uit Florida die een presidentieel bezoek krijgen. Terwijl hij nog steeds in het oog was van een storm van onbekende ernst en omvang, vroeg Bush herhaaldelijk aan iedereen om hem heen om te stoppen en te bidden. Bidden kan heel geruststellend zijn, voegt hij er in een passage aan toe.
Dergelijke emoties kunnen worden geïnterpreteerd als vreemd in het licht van een naderend onheil of als gepaste reacties op een situatie waarin onzeker was wat onmiddellijk kon worden bereikt. Volgens een deelnemer, terwijl beoordelingen van Churchill of Roosevelt in oorlogstijd gericht zijn op daden die weken in beslag namen, is Bush op 9/11 een studie van een leider die gedwongen wordt monumentale beslissingen te nemen onderweg.
Inside the President's War Room is in dit opzicht bijzonder verhelderend. We leren hoe angst en verdriet, evenals een vastberadenheid om het Amerikaanse volk te beschermen, plaats moesten maken voor de drang om, in de woorden van Bush, hen een schop onder de kont te geven voordat duidelijk was wiens kont of hoe. Die avond had de president officieel de Bush-doctrine vastgesteld, waarin stond dat het herbergen van terroristen hetzelfde was als het plegen van terrorisme. In haast werd een nieuwe Amerikaanse pathologie gecreëerd, de oorlog tegen het terrorisme.
Het feit dat deze documentaire, ter herdenking van de 20ste verjaardag van 9/11, uitgezonden wordt op het moment dat de daaropvolgende militaire operatie in Afghanistan ten einde loopt, toont de repercussies hiervan aan. Het spookbeeld van die oorlog, evenals de invasie van Irak door de VS en hun bondgenoten in 2003, blijft hangen over het hele werk en bemoeilijkt zelfs de meest elementaire emotionele interacties. Karl Rove is de politicus die de hulpeloze angst uitte toen hij de dubbele gebouwen op televisie zag vallen. Dick Cheney is de man met het gebogen hoofd, overweldigd door emotie als hij terugdenkt aan de kwestie van het al dan niet neerschieten van United Flight 93.
Zijn die momenten nog steeds ontroerend, wetende dat die mannen hun eigen gruweldaden pleegden? Ja, maar Inside the President's War Room doet uitstekend werk om die achtergrond duidelijk te maken. Het feit dat we in de kamer zijn, weerhoudt ons er niet van om verder te kijken.