Bloemlezingen zijn moeilijk te beoordelen. Ze zijn een verzameling verhalen, en door die aard hebben ze al iets tegen zich. Het feit dat de hele film samenhang zal missen en vaker wel dan niet ook samenhang. Sommige verhalen zullen zeker sterker aanvoelen dan andere, en daarom zullen degenen die gewoon niet zo sterk zijn, zich als opvulling of tijdverspilling voelen. AlKhallat+ is een nieuwe Netflixen anthologiefilm die ons vier verschillende verhalen over leven en dood in de Arabische wereld presenteert.
AlKhallat+ is een film geregisseerd door Fahad Alammari. De film is een bloemlezing die alle verhalen onder een thematische paraplu probeert te plaatsen. Het thema in kwestie is misleiding. Alle vier de verhalen delen deze thematische kern, en ze gaan van kleine misleidingen tot misleidingen die het leven van andere mensen in gevaar kunnen brengen. De filmsterren Mohammed Aldokhei, Ibraheem Alkhairallah, Abdulaziz Alshehri, Sohayb Godus en Ziyad Alamri. De film bevat vier verhalen van elk ongeveer dertig minuten.
Zoals we al eerder zeiden, is het moeilijk om een anthologiefilm te maken die consistent en coherent aanvoelt. Het komt vaak voor dat sommige verhalen gewoon niet zo goed zijn als de rest, en veel leden van het publiek zouden graag bij de personages blijven in het ene verhaal boven het andere. De film moet ook worden gereset, en bij deze gelegenheid moet hij vier keer rusten, elke keer dat een nieuw verhaal het overneemt. Alkhallat+ zorgt voor een gevoel van consistentie, maar niet op de manier die u verwacht.
Zie je, hoewel de film inderdaad samenhangend en consistent is met zijn thematische kader, laat de kwaliteit van de verhalen veel te wensen over. De opzet voor elk van de verhalen is redelijk goed. Alle verhalen zijn gevuld met gevoel voor humor, en minstens drie ervan zouden als een beetje een komedie kunnen worden beschouwd. Hoewel de setups interessant zijn en het begin van elk verhaal veelbelovend lijkt, voelt het einde van de verhalen alsof ze absoluut geen enkele punch hebben.
Dat is jammer, want eindes zijn misschien wel enkele van de belangrijkste momenten in een verhaal. Het publiek onthoudt eindes meer dan wat dan ook. Over slechte eindes wordt al tientallen jaren gediscussieerd, en we hebben het bijvoorbeeld nog steeds over hoeveel eindes de Return of the King had. Eindes zijn het laatste wat het publiek meeneemt als ze klaar zijn met het kijken naar een film of het lezen van een boek. Elk einde in de film voelt alsof de schrijvers gewoon niet wisten hoe ze de energie van die momenten moesten matchen met degene die ze gebruikten om het verhaal in de eerste plaats tot stand te brengen.
Het is dus het schrijven dat de zaken in deze film naar beneden haalt. Het is het enige dat het minst kost, maar het is ook het moeilijkst om correct te doen. De film doet het beter op andere aspecten van de film. De optredens zijn misschien wel het sterkste element. Elk van de acteurs slaagt er echt in om de toon te raken terwijl hun verhalen verder gaan. De meesten van hen hebben dus veel energie en ze komen oprecht over, zelfs als de spanning stijgt en er meer op het spel staat dan ooit tevoren.
De komische stukjes zijn ook best leuk, en ze kunnen je hier en daar aan het lachen maken, maar de komedie lijkt erg tam in vergelijking met wat er in de rest van de wereld wordt gedaan. Het kan zijn dat de waarden van de cultuur niet toelaten dat de komedie scherper is dan hij is, maar hoe dan ook, hij blijft in het stof achter en voelt soms erg kinderlijk aan. Komedie wordt in elk deel van de wereld anders gezien. Je zou echter kunnen zeggen dat je de cultuur die de film presenteert echt moet begrijpen om het meeste uit de grappen te halen. Ze vertalen zich misschien niet zo goed naar een internationaal publiek.
Qua beeld doet de film zoveel mogelijk met het budget dat hij heeft. Er zijn hier en daar wat vermakelijke shots, maar over het algemeen voelt het meeste visuele ontwerp van de film generiek aan. Het is erg interessant om de Arabische wereld door deze lenzen te zien, maar het voelt nog steeds alsof het leuk zou zijn geweest om iets aantrekkelijkers te zien dan alleen straten en gebouwen. Hoe dan ook, het maken van films is efficiënt en de film ziet er goed uit en klinkt goed genoeg. Misschien voelt het laatste verhaal het meest aan omdat het wordt beïnvloed door het budget waarmee de film werkt, maar het is iets dat je tijdens het kijken kunt laten passeren.
Uiteindelijk dient Alkhallat+ als een mooie anthologiefilm die een heel eenvoudig maar belangrijk thema verkent en ons een les achterlaat. De uitvoeringen zijn prima en het visuele ontwerp van de film is goed genoeg om als een film te worden beschouwd, niet minder dan dat. Het schrijven haalt echter dingen naar beneden, maar creëert interessante opstellingen, maar geeft ons nooit de bevredigende eindes waar we naar hunkeren. Als je op zoek bent naar een anthologiefilm die echt alles in overweging neemt en ons sterke eindes achterlaat, dan is Wild Tales een veel betere optie.