Door Robert Milakovic /17 september 202117 september 2021 'Australian Gangster' is een tweedelige televisieminiserie van Down Under, geproduceerd door Seven Network. Deze serie, geregisseerd door Gregor Jordan en Faida Abboud, ging in première op 13 september 2021. Het project zou aanvankelijk in oktober 2018 debuteren; het werd echter teruggedrongen vanwege lopende rechtszaken van de personages uit het waargebeurde verhaal. De show is gebaseerd op wiens rechtszaken op dat moment nog actief waren en niet konden worden vrijgegeven totdat ze eindelijk waren gesloten.
De serie duurt vier uur en vertelt over het levensonderhoud en de ondergang van een hedendaagse generatie criminelen in de hoofdstad van Australië. Dit soort ras, geleid door een flitsende schreeuwlelijk genaamd Pasquale Barbaro, een rol gespeeld door Alexander Bertrand, geeft helemaal niets om. Of het nu gaat om het veilig spelen van dit gevaarlijke spel, onopvallend blijven om te voorkomen dat de aandacht van wetshandhavers en medeconcurrenten wordt getrokken, of zelfs daadwerkelijk gepakt en opgesloten worden. Het hoofdpersonage is in feite een zorgeloze moderne misdadiger die alleen geeft om hoe hij eruitziet op het foto-uitwisselingsplatform, Instagram die naam maakt op een nieuwe, wannabe plaats delict terwijl hij worstelt met de druk van een familieman.
Schrijver slash-regisseur Gregor Jordan, vooral bekend van de Australische klassieke misdaadkomedie 'Two Hands', doet zijn best om wat energie te steken in het waargebeurde verhaal van de ambitieuze misdaadbaas Barbaro; er is echter veel rust tijdens de eerste bijna twee uur looptijd. Ongeacht de reden, tijdens deze grote hoeveelheid schermtijd leert het publiek nauwelijks iets over de criminele activiteiten van Barbaro. Dit zou mogelijk zijn omdat de echte Pasquale Barbaro net in 2016 was vermoord en de filmmakers veel essentiële en harde dingen hebben achtergelaten uit angst voor rechtszaken. In plaats daarvan ziet het publiek alleen maar een paar montages van laatstgenoemde die drugs dealt, deze sportschoolfanaat die rondrijdt in zijn chique Lamborghini en af en toe wat coke snuift, terwijl een tegenstander, een Libanese gangster die simpelweg bekend staat als Little Crazy, belichaamd door Rahel Romahn, probeert hem neer te halen.
In het laatste uur van het programma komen de zaken echter op gang. De thema's van het verhaal worden eindelijk duidelijk, waarbij Little Crazy zijn best doet om te voorkomen dat de wannabe-koningin het groot maakt in de geldhandel, zowel in de venterij als in onroerend goed. Eigenlijk portretteert de serie een heel typische benadering van het onroerend goed in Sydney met veel real-life referentiepunten geïnspireerd door de verdwijning van de Australische activist Juanita Nielsen wiens campagne tegen vastgoedontwikkeling haar het leven kostte. Tot op zekere hoogte beledigt Litle Crazy Barbaro door hem een clown te noemen en zo op Barbaro's verkeerde boeken te komen. Het probleem is dat Barbaro zelf niet de trekker over kan halen omdat zijn kinderen niet kunnen slapen sinds hij ze de horrorfilm 'Child's Play' heeft laten kijken. het over aan een huurmoordenaar om juridische problemen te voorkomen?
De centrale focus van deze serie is Barbaro's flitsende levensstijl van talloze lichaamskunst, mooie kleding en zijn verachtelijke gewoontes om vrouwen op te pikken in het fitnesscentrum, terwijl zijn arme vrouw Melinda, een rol van Louisa Mignone, zich inspant om voor hun kinderen te zorgen. Er zijn echter een paar hoogtepunten van cultuurclash-komedie verspreid over de serie. Bijvoorbeeld in de scène waarin Barbaro een middenklassegezin pest om een klacht tegen zijn gewelddadige kleuter in te trekken om er later achter te komen dat zijn dochter geen schuld had. Barbaro die de gratis luxe wijn terugpakt die hij het paar als zoenoffer gaf, is een behoorlijk opwindende aanraking.
Wat echter verwarrend is, is dat de show niet helemaal lijkt te weten hoe hij wil dat het publiek zijn hoofdrolspeler waarneemt. Sterker nog, velen blijven zich afvragen of hij een hilarische sukkel is of gewoon een schurk met echte straatwijsheid. Net als bij dit soort verhalen floreren ze door beide aspecten te combineren. Helaas gaat het schrijven van 'Australian Gangster' hier niet helemaal in op.
Kijkend naar de openingsaflevering, die belooft het met sociale media beladen leven van een Instagram-crimineel bloot te leggen, valt een aspect dat de serie een nieuwe richting zou hebben gegeven, weg van de gebruikelijke misdaadclichés, plat op zijn gezicht.
Als ik deze serie in 2021 bekijk met het soort technologische vooruitgang dat het sociale-mediaplatform de afgelopen jaren heeft doorgemaakt, aangezien dit in 2017 is gemaakt, voelt het echt een beetje achterhaald, wat een prominent aspect is dat elke fan van sociale media snel zou merk op. Iets anders dat opvalt, is het gebruik van Australische connotaties, die alleen herkenbaar zijn voor het Australische publiek. Maar nu zijn drama's van Down Under internationaal; vandaar dat sommige berichten niet helemaal thuiskomen.
Er is ook het aspect van sullig geweld waarbij mannen de echte deal zijn, en vrouwen de gebeurtenissen vanaf de zijlijn bekijken, wat vier jaar geleden zou hebben gewerkt, maar nu als je verhaal niet natuurlijk vrouwen betreft, dan zal het geen zendtijd op de Australische televisie.
De beste eigenschap in deze show, ondanks dat de serie een beetje schokkerig en grof gemonteerd aanvoelt vanuit het onaangename televisiestandpunt, krijgt het publiek meer schermtijd met Bertrand, die vrij de echte deal is in het Great Southern Land. Ondanks dat hij wordt omringd door halfbakken personages in een verhaallijn die eeuwen duurt om op gang te komen, portretteert deze Australische hunk nog steeds zijn bonafide sterrenkracht. Hij houdt deze serie eigenhandig in stand en zorgt ervoor dat het publiek betrokken en geïnteresseerd blijft. Zijn optreden is zo authentiek, beklijvend, dramatisch en overtuigend dat je zou kunnen denken dat hij het soort criminele levensstijl heeft geleid dat hij op het scherm laat zien.
Australian Gangster is trashy, pittig en vlezig, vol met bling maar net zo vergeetbaar als de flits en sprankeling die de bling uitstraalt. Het is echter niet verschrikkelijk, en in tegenstelling tot de geesteloosheid in de kern, komt het niet als absurd over. Het is echter nog steeds het kijken waard, dankzij Bertrands executie van de beruchte Australische misdaadbaas.