Door Robert Milakovic /2 september 20212 september 2021 In deze tijd van het jaar gaan de gedachten van veel mensen naar hun familie. Afgezien van het samenzijn (wat voor sommigen op dit moment moeilijk is), denkt de matriarch of patriarch erover na om het huispersoneel veilig en comfortabel in hun warme bedden te houden. In tegenstelling tot de familie Garrity in de andere grote film van deze week, Groenland, kunnen de Sharpes (meestal de vader) niet omgaan met een planeetdodende komeet. Zijn bezorgdheid komt voort uit de mogelijkheid van een nachtelijke invasie van stiekeme indringers. Jammer dat hij deze quote van een van de grondleggers niet kent. Ben Franklin. Degenen die fundamentele vrijheid willen inruilen om een beetje tijdelijke veiligheid te kopen, verdienen vrijheid noch veiligheid. Toch is het onwaarschijnlijk dat hij dacht dat zijn zorgen zijn hele eenheid zouden aanmoedigen om zich aan een slechte impuls te onderwerpen.
Het verhaal begint (nou ja, eigenlijk na een vreselijke scène met moord en zelfmoord) met de gezonde, schijnbaar gelukkige familie Sharpe buiten hun luxe huis met twee verdiepingen op een mooie dag. Moeder Christine (Sonya Walger) probeert haar oudste dochter, de zestienjarige Angela (Abbi Ford), en haar twee jongens, de veertienjarige Mike (Nicholas Danner) en de achtjarige Sam, op de weg voor een dagtocht (Oscar Debler). Papa Henry (Grant Bowler) kan deze keer niet mee. Vanavond is er een speciale één-op-één maaltijd met zijn werkgever (misschien een promotie). Als hij terugkeert naar het huis, hoort hij een klop op de deur. Het is een vreemdeling van middelbare leeftijd, plechtig gekleed in een zwart pak en een hoed.
Hij identificeert zichzelf als Lou Branch (Paul Sorvino) en vraagt om te praten over het beveiligingssysteem van zijn huis. Branch zegt dat het geavanceerde technologie is, maar Henry moet aan de slag en pakt zijn kaart na de pitch. Het diner met zijn werkgever, Mr. Reilly (Dan Lauria), komt plotseling tot een einde als het ware motief voor de avond wordt onthuld. Het lijkt erop dat het bedrijf een aanzienlijk bedrag heeft verloren als gevolg van een slechte investering voor hun grootste klant. Reilly en het bestuur waren het erover eens dat iemand de verantwoordelijkheid moest dragen. Dus ondanks het aanbod van een grote beloning onder de tafel voor stilte, rent Henry woedend naar buiten.
Hij is zo woedend dat hij de bende schurken niet opmerkt die binnenstormen als hij zijn voordeur opent. Ze slaan Henry brutaal af, waardoor hij wakker wordt in het ziekenhuis. Dit motiveert hem om zich bij het beveiligingsbedrijf van Branch te voegen. Hij, zijn vrouw, hun kinderen en hun inwonende oppas/meid/kok Lucia (Stephanie Cayo) hebben microchips onder hun huid geïmplanteerd, in de buurt van hun permanente enkelarmbanden die communiceren met de vele gemonteerde muurmonitoren in de woning. Dingen worden geleidelijk weer normaal, maar slechts voor een korte tijd.
Sam verplettert nu mieren voor zijn plezier, terwijl Mike ontsnapt in zijn gewelddadige single shooter-videogames om met veel pestkoppen op school om te gaan. Angela daarentegen krijgt tatoeages en steelt. Christine (nu de belangrijkste kostwinner) heeft een kantooraffaire, terwijl Henry woedend is als hij aan zijn thuisverkoopbaan begint (misschien vindt Lucia dit nu over hem). Hmmm ... zou de technologie van Branch meer kunnen zijn dan alleen huisbeveiliging?
We kunnen praktisch de gedwongen inspanning van de cast voelen om dit gezwollen banale verhaal van een zelfvernietigende familie-eenheid te overstijgen. Bowler probeert mee te gaan met de stroom van zijn grillige temperament. Eerst moet hij de relaxte tv-vader uit de jaren 80 spelen (cue the lachtrack), dan moet hij bijna schuim op zijn mond krijgen tijdens het grote werkdiner. Hij is een beetje gedesoriënteerd na het gebons (er wordt geïmpliceerd dat er schade aan zijn hoofd is), maar hij begint met telefoonverkopen voordat hij uithaalt zonder duidelijke reden. Dan lijkt Bowler terug te keren naar een stralende riff als het straffende Daddy-monster. Hij probeert het te verkopen, maar het heeft geen zin. Evenzo is Walger (zoals Penny van TV's Lost Christine) de ideale werkende ouder. Toch evolueert haar professionele imago naar een hatelijke koningin B, die jaloers is op haar flirtende assistent en overdreven vatbaar is voor de bedrijfsgriep.
Angela wordt voorgesteld als de schattige verlegen meid die ernaar verlangt de knock-out te zijn die de aandacht van de schooljongen trekt. Toch evolueert haar personage naar een personage dat in een remake van Poison Ivy te veel lijkt op een cliché-adolescent B-meisje. Danner's Mike heeft het angstige aspect van de ideale patsy voor het schoolroofdier. Toch is er geen motief voor zijn pogingen om de pestkop om te kopen voordat hij uiteindelijk handelde in zijn videogame-alter ego. En Debler's Sam heeft niets te doen totdat hij het kind in gevaar is aan het einde van de film.
Oh, 15 minuten later ontmoeten we het onofficiële familielid, Cayo, die een conciërge speelt die zo van de catwalk van een modeshow lijkt te zijn gelopen. Ze lijkt er alleen te zijn om vader te verleiden, omdat we verbijsterd zijn door haar agressieve achtervolging van hem terwijl hij op de bank rust. Sorvino, de beroemdheid van de film, probeert een duistere geest naar Branch te brengen, maar komt uit als een mix tussen Willy Loman en een angstaanjagend schoolhoofd uit de jaren dertig (met een vleugje Mitchum uit Night of the Hunter). Hij lijkt gevaarlijk op de stoep van Henry te staan, waardoor het moeilijk te begrijpen is waarom hij zoveel vertrouwen stelt in deze plechtige verkoper met droevige ogen. Om de zaken nog erger en artistieker te maken, verschijnt James Landry Hebert (de giechelende bandendeflator in Once Upon a Time in Hollywood) in verschillende verontrustende kleine delen, over het algemeen loerend naar Angela.
Regisseur Michelle Danner probeert wat drama uit de formules van Jason Chase Tyrrell te persen. Toch draait de foto vaak gewoon zijn wielen totdat we de gigantische verrassingsconclusie van kilometers ver kunnen zien aankomen. Misschien waren ze op zoek naar een meer edgy kijk op The Shining of American Beauty. Toch voelt het als een uitgebreide aflevering van een tweederangs tv-bloemlezing zoals The Hitchhiker's Guide to the Galaxy of Tales of the Unexpected. De film wil schrikken en shockeren, maar wentelt zich liever in slordige lelijkheid.