Door Hrvoje Milakovic /18 september 202118 september 2021 Niet veel Hollywoodsterren hebben zo'n uitgebreide carrière gehad, zowel voor als achter de camera, als acteur en regisseur Clint Eastwood. Het is bijna niet te geloven, maar deze man werkt nog steeds actief aan projecten, ook al omvat zijn carrière al meer dan zeven decennia! Eastwood werd niet bijzonder goed ontvangen als acteur toen hij in de jaren 50 begon, en kreeg aanvankelijk kritiek vanwege de manier waarop hij door zijn tanden praatte, wat later een handelsmerk zou worden van zijn uitvoeringen.
Eastwood werd beroemd door het succes van de zeer populaire 'Spaghetti Westerns' van de jaren zestig als het 'sterke stille type', en nam toen voor het eerst de regisseursstoel in 1971. Zijn films zijn in de loop der jaren qua toon en inhoud geëvolueerd. Zijn nieuwste toevoeging, 'Cry Macho', voegt toe aan zijn groeiende catalogus, zelfs nu hij op weg is naar een eeuw op deze aarde, een periode waarin veel van zijn leeftijdsgenoten al lang met pensioen zouden zijn.
Deze neo-westerse speelfilm is geregisseerd door de legendarische filmmaker, die ook de hoofdrolspeler van de film is. 'Cry Macho' werd aangepast door Nick Schenk op basis van een roman met dezelfde naam geschreven door wijlen N. Richard Nash in 1975. Er zijn pogingen geweest om het literaire werk in de loop der jaren om te zetten in een schermversie, die zijn vertroebeld door verschillende vertragingen door de jaren heen. In 2003 werd actieveteraan Arnold Schwarzenegger gecast voor de film. De productie werd echter stopgezet toen de Oostenrijkse eik zijn politieke ambities nastreefde in plaats daarvan de gouverneur van Californië te worden. Nadat zijn termijn was afgelopen, was hij in 2011 weer in het spel. Maar de productie werd opnieuw geannuleerd vanwege een schandaal waarbij de ster betrokken was, en toen werd het een Roy Scheider-voertuig voordat Eastwood het project later in 2020 oppikte. Interessant is het boekdeel waarop de film is gebaseerd, werd eigenlijk een roman nadat studio's het als script hadden afgewezen. Na een aantal jaren vertraging werd de titel op 17 september 2021 eindelijk opgezadeld naar theaters en gelijktijdig gestreamd.
De titel van deze film is letterlijk een beeld van een bloedstollende, razendsnelle actiethriller. Het is echter precies het tegenovergestelde, en op een gegeven moment wordt het een romantische komedie wanneer de broos ogende Milo een liefdesmagneet wordt voor weduwen in een nieuwe stad. Het publiek zal de eerste 20 minuten van de film proberen te achterhalen wat het is. Maar één ding is duidelijk; deze functie heeft de handelsmerken van Clint allemaal geschreven. De regisseur is dol op panoramische buitenopnames en weidse landschappen, die in deze film worden geplaatst, van prachtige westelijke zonsopgangen tot prachtige woestijnvlaktes en adembenemende scènes.
Het verhaal speelt zich af in 1979 en is vrij eenvoudig. De Texaanse rodeo-ster Milo, gespeeld door Eastwood, wiens wilde carrière eindigde na een vreselijke rugblessure, is niet zo beroemd als vroeger en is nu een bekende paardenfokker in het Wilde Westen. Nadat hij op het werk de deur is gewezen, wordt Mike een jaar later opnieuw ingehuurd door zijn voormalige baas Howard Polk, gespeeld door Dwight Yoakam, om naar Mexico te reizen en zijn zoon Rafael te ontvoeren, belichaamd door nieuwkomer in het spel Eduardo Minett. De laatste woont samen met zijn hard feestende moeder en Polk's ex-vrouw Leta, een maffiabaas gespeeld door Fernanda Urrejola. Er zijn tekenen van fysieke mishandeling op Rafael te zien en de jonge knul is veranderd in een leven van misdaad. Zijn enige metgezel is een haan die hij Macho noemde, met wie hij zich voortdurend inschrijft voor de vele straathanengevechten in zijn vervallen stad. Milo aanvaardt de baan omdat hij een enorme schuld verschuldigd is aan zijn voormalige werkgever Polk, die hem jaren geleden in moeilijke tijden heeft gered, en ook omdat hij van kinderen en dieren houdt. De oldtimer mag zijn klompjes wijsheid met de jongere delen terwijl ze terugkeren naar Texas nadat ze uit de greep van zijn moeder zijn gegleden.
'Cry Macho' is misschien niet de beste film die de veelgeprezen regisseur ooit heeft gemaakt, er zijn tonnen kaskrakers onder zijn riem voor de vele jaren dat hij in de industrie zit, maar het verkent een andere versie van de persona van de regisseur. Milo's karakter is een beetje vastberaden en bedachtzamer, waarschijnlijk een wijzere versie van Clint's iconische stoere stereotype uit zijn eerdere werk. Maar toch geeft hij fans een paar actiescènes terwijl hij aan zijn achtervolgers ontsnapt nadat hij Rafael heeft ontvoerd. Hij mag een dame een paar stoten en romances geven; de uitstraling en het tempo zijn echter meer ontspannen.
Net als een van zijn eerdere titels, 'Gran Torino', draait deze film om de onwaarschijnlijke band die is gesmeed tussen een jonge jongen en een chagrijnige oude man. Het zou moeten leren over mannelijkheid en het aspect van stoer zijn of liever Macho zoals beschreven in die tijd. Wat deze film echter echt doet werken, is de sentimentaliteit. Deze Hollywood-veteraan is er nooit voor teruggeschrokken om een mannelijke huiler te maken, en zijn huidige leeftijd speelt een belangrijke rol in deze functie.
Het morele universum dat Eastwood probeert te cultiveren met 'Cry Macho' wordt geportretteerd door de goedheid die met de jaren lijkt te komen, of beter gezegd zoals beschreven door de goedhartige weduwe die het romantische oog van de ouder wordende Milo trekt en geen nee zou accepteren een antwoord als het gaat om het helpen van mensen in nood. Haar naam is Marta, gespeeld door Natalie Traven, die gelooft dat rechtschapenheid komt na een groot offer. De scènes zijn prachtig geschoten, waarbij elke scène tijd nodig heeft om zich te ontwikkelen, en Milo krijgt de kans om zijn vroegere ruïnes op te rapen voor een zinvoller leven terwijl hij de gemeenschap helpt en richting en advies geeft aan de jonge generatie.
'Cry Macho' is een functie die een beetje wankel aanvoelt in zijn plot, en de tevredenheid zal zeker van persoon tot persoon verschillen. Het geeft het publiek twee versies van het einde. Het eerste is een bitterzoet scenario, terwijl het andere aan weerszijden van de twee uitersten grenst. Toch is het voor fans van deze grote Hollywood-pruik leuk om de superster weer op het scherm te zien, want het is 30 jaar geleden dat hij speelde in en tegelijkertijd een western regisseerde.