Door Robert Milakovic /2 september 20216 september 2021 Na 26 jaar is Evangelion eindelijk klaar en gaat alles goed in de wereld. Het is 14 jaar geleden dat Hideaki Anno zijn iconische anime Neon Genesis Evangelion opnieuw begon te bezoeken met de Rebuild-films, die begonnen als directe remakes maar al snel overgingen in het weven van hun verhaal terwijl ze voorbij de gebeurtenissen van het originele programma naar onbekend terrein gingen.
Evangelion: 3.0+1.0 Thrice Upon a Time voltooit de langverwachte fantasietrilogie met een gedurfde, rommelige, vrolijke, extreem ambitieuze en sentimentele film die verbreedt, voltooit en commentaar geeft op wat eraan voorafging, terwijl het de liefhebbers niet alleen een perfect einde biedt aan de filmreeks, maar aan de hele Evangelion. Anno kan nu het verhaal vertellen dat hij al zijn hele volwassen leven probeert te vertellen, een verhaal van genezing en opgroeien, dankzij nieuwe technologie en het voordeel van achteraf.
Na het non-stop lijden van de laatste film, herintroduceert 3.0+1.0 Thrice Upon a Time onmiddellijk de primaire strijd, terwijl het onderstreept dat dit een ander soort verhaal kan zijn dan kijkers gewend zijn met Evangelion. Shinji Ikari (Megumi Ogata), Asuka Shikinami Langley (Yūko Miyamura) en de nieuwe Rei Ayanami-kloon (Megumi Hayashibara) blijven Evas bedienen - enorme humanoïde mecha's gevormd door extradimensionale wezens die bekend staan als Angels - maar de inzet is veranderd.
Shinji veroorzaakte onbedoeld de verwoestende Near Third Impact-gebeurtenis, die het hele aardoppervlak bloedrood kleurde. Ten tweede verschuiven we de actie van Tokyo-3 naar de straten van Parijs, waar de troepen van de apocalyptische doodscultus NERV, onder bevel van de vader van onze hoofdpersoon, Gendo Ikari (Tachiki Fumihiko), vechten met WILLE, een verzetsbeweging geleid door Shiji's vrolijke -draaide-stoïcijnse voogd, Katsuragi Misato (Mitsuishi Kotono).
Anno en zijn co-regisseurs, Tsurumaki Kazuya, Maeda Mahiro en Nakayama Katsuichi, dompelen de kijker onder in een grootschalig actiedecor voor de ziel van de Lichtstad, waarbij WILLE probeert de karmozijnrode kleur van de stad te keren. Het enige dat tussen Asuka (Miyamura Yko) en Mari (Sakamoto Maaya) staat, zijn een paar Evangelions gevlogen door Asuka (Miyamura Yko) en NERV's horde Eva's. Neem dat, Pacific Rim. Het is een spannende openingsscène waarin de top van de Eiffeltoren het enige wapen wordt dat de horde kan stoppen.
De film vertraagt aanzienlijk na het spannende begin. Het openingsuur van Thrice Upon a Time is een lange, beschouwende hommage aan de vroege afleveringen van de originele anime, die het fantastische mecha-gevecht aanvulde met uitgebreide statische frames en personages die gewoon over hun leven nadachten.
Deze eerste handeling breidt het universum van Evangelion aanzienlijk uit en onthult hoe gewone mensen hebben geleefd in de 14 jaar na de Near Third Impact, gemeenschappen herbouwen en proberen de planeet te zuiveren terwijl ze het hoofd bieden aan de gigantische maan die boven Tokio zweeft en de miljoenen Eva's die over de aarde zwerven . Het openingsuur van de film fungeert als voorlaatste uitstel voor de climax. Toch werkt het ook om de emotionele toestand van ons primaire trio te ontrafelen en hen op weg te helpen naar genezing.
Dit eerste deel van de film breidt de wereld van Evangelion dramatisch uit en laat ons zien hoe gewone burgers hebben geleefd in de veertien jaar sinds de Near Third Impact, gemeenschappen herbouwen en proberen de planeet te zuiveren terwijl ze omgaan met de gigantische maan die boven Tokio zweeft en de miljoenen Eva's zwerven over de aarde. Het openingsuur van de film fungeert als voorlaatste uitstel voor de climax. Toch werkt het ook om de emotionele toestand van ons primaire trio te ontrafelen en hen op weg te helpen naar genezing.
Door hun missie te vinden, hun traumacycli aan te pakken en zelfs na te denken over een toekomst zonder gevechten en Eva's, is de wereld om hen heen vooruitgegaan en volwassen geworden. Toch kunnen de piloten fysiek niet ouder worden. Daarom lijkt het te redeneren dat het meest organische deel van de film, waarin Anno het leven verbeeldt dat deze kinderen in een minder harde wereld hadden moeten hebben, het meest doet denken aan een live-action-film.
Anno beschreef Evangelion eerder als een verhaal dat zich herhaalt. Deze raadselachtige uitspraak heeft twee betekenissen: het verwijst naar het bestaan van de Rebuild-tetralogie en dat de serie hoogstwaarschijnlijk zou doorgaan als Anno vertrekt. Het impliceert ook dat het een verhaal is over het herhaaldelijk lijden van Shinji (en Anno), elke keer een klein beetje vooruit. Dit suggereert dat de Shinji die we in Thrice Upon a Time ontmoeten een iets ander personage is dan degene uit de eerdere films of zelfs het tv-programma, net zoals Anno anders is dan toen hij aanvankelijk aan deze reis begon.
Deze film volgt veel van dezelfde fundamentele plot en karakterbeats als de laatste twee afleveringen van het tv-programma, terwijl hij geleidelijk meer significante wijzigingen aanbrengt die resulteren in een vrolijkere en geruststellende film dan de iconische The End of Evangelion. Zelfs personages die voorheen naar de achtergrond werden verbannen, krijgen in de film veel empathie en mededogen te zien. De nieuwe Rei-kloon, die ooit in wezen een lege huls van zijn vroegere zelf was, heeft nu een lang subplot over het leren waarderen van het leven.
Zelfs Gendo Ikari, de slechtste ouder in anime, krijgt meer schermtijd dan we ooit van hem hebben gezien. Deze keer is de vader-zoon connectie met Shinji essentieel voor de plot, wat resulteert in zeer emotioneel rauwe momenten die Evangelion ooit op de film heeft gezet.
Het tweede deel van Thrice Upon a Time dreigt de hele film te laten ontsporen door genoeg nieuwe concepten en terminologie te dumpen die wiki-geobsedeerde fans nog jaren bezig zullen houden, maar afbreuk doen aan de kern van het verhaal. Een heleboel bombastische actie zorgt alleen maar voor afleiding, omdat het beeld zo vol wordt dat het onmogelijk te volgen is, laat staan dat het bevat.
De CG-animatie is hier op zijn zwakst, met zwermen tegenstanders die het scherm domineren, maar die lijken op schaduwen van de dramatische confrontaties met de hoogste inzet van de laatste twee films tegen de Angels. Het ergste van deze film is dat veel van zijn gevechtsscènes rechtstreeks uit The Matrix Revolutions lijken te komen.
Gelukkig begrijpt de film snel dat de gevechtssequenties niet beter hoeven te presteren dan eerdere verhalende iteraties, en de finale wordt een laatste terugblik op de geschiedenis van Evangelion zelf. Het laatste gevecht combineert Anno's passie voor tokusatsu terwijl we tv-programma's opnieuw beleven, eindigend in een emotionele en adembenemende remix van de vorige twee afleveringen van Neon Genesis Evangelion dat speelt met animatie en introspecties biedt op personages om wonden uit het verleden te helen en verder te gaan.
De film zet zelfs subtekst om in tekst en levert enorme verrassingen op die tientallen jaren achtergrondverhaal opleveren. Het is een getuigenis van Hideaki Anno dat hij, ondanks een beruchte controversiële productie, erin slaagt om alle kleine verbeteringen aan het plot uiteindelijk lonend te maken op een manier die vanaf het begin gepland aanvoelt.
Het beste compliment dat je Thrice Upon a Time kunt geven, is dat het precies aanvoelt als het Evangelion-verhaal dat Anno al die jaren geleden voor ogen had. Dit is een verhaal dat consistent is met alles wat eraan vooraf is gegaan, terwijl het ook zijn aanwezigheid rechtvaardigt door iets essentieels voor het merk aan te bieden: sluiting. Thrice Upon a Time is niet alleen het opnieuw maken van zijn meest baanbrekende werk en het vervangen of opnieuw verbinden van het verleden, het is het hoogtepunt van een uniek experiment. Een herbouw die commentaar levert op en de ervaring van het kijken naar Neon Genesis Evangelion verbetert, terwijl het op zichzelf een meeslepend en essentieel verhaal vertelt. Waar veel films eindigen met een golf van nostalgie die bedoeld is om fans naar meer te laten verlangen, sluit deze film af met een herbevestiging van de wens om de wereld in te trekken en niet achterom te kijken.
Hideaki Anno's Evangelion: 3.0+1.0 Thric Upon a Time is zijn ultieme genezing van de creatie van Evangelion, en sluit niet alleen zichzelf en zijn personages af, maar voor iedereen die zichzelf ooit in hen heeft gezien. Evangelion is na 26 jaar eindelijk klaar en moge het nooit meer terugkeren. Heel erg bedankt. Evangelion als geheel nemen wij afscheid van u. En proficiat aan alle jongeren die zijn opgegroeid met dit verhaal.