Door Hrvoje Milakovic /26 oktober 202126 oktober 2021 Wraakfilms zijn enkele van de leukste films die er zijn. Of ze nu gewelddadig zijn of niet, het concept van een persoon die het beste haalt uit degenen die hen onrecht aandoen, is een van de meest opwindende dingen in de film. Net als elke andere film zijn ze vrij moeilijk te maken. Het recept voor een goede wraakfilm heeft zeer fijne en unieke ingrediënten nodig; je hebt een sympathieke hoofdrolspeler nodig, iemand waar het publiek voor kan steunen, zelfs als de moraliteit van hun acties in twijfel wordt getrokken. Je hebt ook een opstelling nodig. Kijken hoe iemand in een razernij gaat, alleen maar omdat er geen gewicht achter zit. En last but not least, je hebt goede actie nodig. De belangrijke scènes moeten pittig en impactvol zijn. Bereikt Every Last One of Them dit allemaal?
Every Last One of Them is een film geregisseerd door Christian Sesma met in de hoofdrollen Paul Sloan, Richard Dreyfuss, Jake Weber en Taryn Manning. De film vertelt het verhaal van een wanhopige vader die zijn dochter probeert te vinden. De aanwijzingen leiden hem naar een klein stadje in de woestijn waar hij het moet opnemen tegen een gemene huisbaas en zijn familie, die proberen een familiegeheim te beschermen dat hen miljarden dollars kan kosten. Dus, voldoet Every Last One of Them aan een van de bovenstaande criteria? Het antwoord is helaas nee. Elke laatste van hen kan zich geen goede actie veroorloven. Het mist de opzet volledig en biedt een triest excuus voor een hoofdrolspeler.
Het conflict opzetten in een wraakfilm is essentieel. Door het op te zetten, neem je het publiek mee in het hoofd van de hoofdpersoon, en als de opstelling goed genoeg is, zal alles wat ze tijdens de film doen gerechtvaardigd zijn. Neem bijvoorbeeld wat Quentin Tarantino doet met de bruid aan het begin van Kill Bill Vol. 1. Dit is een geweldige opzet omdat we snel aan de kant van de bruid komen. Ze wil uit de moordzaken komen. Ze gaat trouwen. Ze grijpt haar tweede kans in het leven. We weten op dit moment dat ze een moordenaar is, maar ze is aardig en we willen dat mensen zichzelf kunnen redden. Als die kans door Bill en zijn team van tafel wordt gepakt, is het game on. Wat de bruid ook doet tijdens de rest van de film is volkomen terecht. Het zat eraan te komen, ze moesten haar gewoon met rust laten.
Hetzelfde gebeurt bij John Wick. De opstelling laat ons zien dat John met pensioen is, zijn vrouw net is overleden, hij zich op een trieste, slechte plek bevindt. En dan besluiten een paar idioten zijn auto te stelen en zijn hond te doden. Op dat moment staat het publiek volledig aan de kant van het personage. We willen dat hij wraak neemt en we leven met hem mee als personage.
Elke Last One of Them slaat de set-up over en gaat meteen voor de kill. Het resultaat is dat ons hoofdpersonage zich losgeslagen en volledig aan de verkeerde kant van de situatie voelt. Het is moeilijk om voor hem te wortelen, en de film krijgt je nooit aan zijn zijde. Dit kan worden beschouwd als een nieuwe kijk op de trope, maar helaas kan Paul Sloan dat soort acteren niet uitvoeren. Hij is een slechte vader en een psychopaat. De film resulteert in een frustrerend kijken van begin tot eind. De schurken vergaan niet beter, en het wordt een kijkfilm, waar je wacht tot al deze slechte mensen elkaar vermoorden en een einde maken aan deze nachtmerrie.
Zonder een goede opzet om het geweld dat zal volgen te rechtvaardigen en zonder de hoofdpersoon waar het publiek achter kan staan, dan valt al het gewicht van het stuk in de actie. Dit is een ander aspect waar Every Last One of Them plat valt. Dit is duidelijk een low-budget inspanning en het gebrek aan middelen is duidelijk, dus de actiechoreografie gaat op veel punten tijdens de film van behoorlijk naar lachwekkend. Films zoals John Wick en The Raid hebben de lat zo hoog gelegd als het gaat om de actie dat het zien van films als deze het gewoon niet meer doet.
Het visuele uiterlijk van de film ziet er ongelooflijk goedkoop uit, met een laagdrempelig productieontwerp en lege, vlakke omgevingen. De cinematografie gaat voor een aangespoelde look waardoor de woestijn er saai en oninteressant uitziet. Dit is ook iets dat een beetje onaanvaardbaar wordt als Sean Baker een film als Tangerine kan maken met een iPhone en toch het scherm kan vullen met kleur, goede compositie en dynamische verlichting.
Afgezien van Sloan doet de rest van de cast het niet beter. Dit is een salarisoptreden, en het laat zien wanneer acteurs als Richard Dreyfuss en Michael Madsen verschijnen, en ze lijken op de automatische piloot te zijn tijdens hun zeer kleine scènes.
Wanneer de film eindigt en de schrijfcredits vier schrijvers laten zien, komen er veel vragen bij me op. Er is iets heel erg misgegaan tijdens deze productie en het resultaat is een film die beter op de streamingdiensten kan blijven staan als iets om te vermijden in plaats van tijd te verspillen aan het kijken.