Uitleg van Galadriel's I Pass the Test Quote

Tolkien's Legendarisch is een van de grootste, meest populaire en meest interessante fictieve universums die we hebben. Het is - in zekere zin - de belichaming van een op fantasie gebaseerd universum en diende als een prototype voor alle latere vergelijkbare universums die deel uitmaken van het fantasiegenre. Het universum van Tolkien heeft veel mysteries en hoewel sommige onduidelijk zijn, zijn er enkele die zijn opgelost, maar die verdere verduidelijking nodig hebben. In het artikel van vandaag gaan we een hypothetische situatie analyseren waarin Isildur de Ene Ring vernietigde nadat hij deze van Sauron had afgenomen. Vandaag gaan we een zeer cryptische zin uitleggen, uitgesproken door Galadriel in The Fellowship of the Ring ; na het weigeren van de Ene Ring van Galadriel zei: Ik slaag voor de test. Wat bedoelde ze daarmee? Blijf lezen om erachter te komen!

Toen ze zei dat ik voor de test slaag, bedoelde Galadriel dat ze met succes weerstand had geboden aan de verleidelijke krachten van de Ene Ring en dat ze in staat was om de test te doorstaan ​​die de Ene Ring haar voorlegde. Als ze het niet had geweigerd, zou het hele plan waarschijnlijk zijn mislukt en zou Sauron in zijn plannen zijn geslaagd.

Het artikel van vandaag zal worden opgedragen aan Lady Galadriel en haar verleiding om de Ene Ring van Frodo te nemen. Nadat ze het had geweigerd, zei ze dat ze de test had doorstaan, een van de meest iconische citaten uit de hele franchise. In dit artikel gaan we je de context van dat citaat en de betekenis ervan geven, dus blijf bij ons tot het einde.

Waarom zei Galadriel dat ik geslaagd ben voor de test?

Een heel belangrijk moment in The Fellowship of the Ring gebeurde toen de jonge Frodo Baggins Lady Galardiel de Ene Ring aanbood. Hij bood het haar aan omdat hij dacht dat ze een goede voogd (of hoeder) zou zijn en bood haar de Ene Ring aan. Dit gebeurde nadat Frodo een mogelijke toekomst van hem bekeek in de Spiegel van Galadriel. Dus, accepteerde ze? Laten we eens kijken wat Tolkien daarover schreef:

‘Ik zal kijken,’ zei Frodo, en hij klom op het voetstuk en boog zich over het donkere water. Meteen klaarde de Spiegel op en hij zag een schemerig land. Donkere bergen doemden op in de verte tegen een bleke lucht. Een lange grijze weg kronkelde weer uit het zicht. In de verte kwam langzaam een ​​gestalte over de weg, eerst zwak en klein, maar groter en duidelijker naarmate hij dichterbij kwam. Plotseling realiseerde Frodo zich dat het hem aan Gandalf deed denken. Hij riep bijna de naam van de tovenaar, en toen zag hij dat de gestalte niet in het grijs gekleed was, maar in het wit, in een wit dat zwak straalde in de schemering; en in zijn hand was een witte staf. Het hoofd was zo gebogen dat hij geen gezicht kon zien, en weldra keerde de gedaante zich om een ​​bocht in de weg en verdween uit het zicht van de Spiegel. Er kwam twijfel bij Frodo: was dit een visioen van Gandalf op een van zijn vele eenzame reizen lang geleden, of was het Saruman?

De visie is nu veranderd. Kort en klein, maar heel levendig ving hij een glimp op van Bilbo die rusteloos door zijn kamer liep. De tafel lag bezaaid met ongeordende papieren; de regen kletterde tegen de ramen.

Toen was er een pauze en daarna volgden vele snelle scènes waarvan Frodo op de een of andere manier wist dat ze deel uitmaakten van een grote geschiedenis waarin hij betrokken was geraakt. De mist trok op en hij zag iets dat hij nog nooit eerder had gezien, maar dat hij meteen kende: de Zee. De duisternis viel. De zee rees en woedde in een grote storm. Toen zag hij tegen de zon, bloedrood wegzakkend in een wirwar van wolken, de zwarte omtrek van een groot schip met gescheurde zeilen die uit het westen omhoog kwam. Dan stroomt er een brede rivier door een dichtbevolkte stad. Dan een wit fort met zeven torens. En dan weer een schip met zwarte zeilen, maar nu was het weer ochtend, en het water golfde van het licht, en een banier met het embleem van een witte boom scheen in de zon. Een rook als van vuur en strijd steeg op, en opnieuw ging de zon onder in een brandend rood dat vervaagde tot een grijze mist; en in de mist voer een klein schip voorbij, fonkelend van lichtjes. Het verdween en Frodo zuchtte en maakte zich klaar om weg te lopen.

Maar plotseling werd de Spiegel helemaal donker, zo donker alsof er een gat was geopend in de wereld van het zicht, en Frodo keek in de leegte. In de zwarte afgrond verscheen een enkel Oog dat langzaam groeide. totdat het bijna de hele Spiegel vulde. Zo verschrikkelijk was het dat Frodo met wortel en tak stond, niet in staat om het uit te schreeuwen of zijn blik terug te trekken. Het Oog was omrand met vuur, maar was zelf geglazuurd, geel als dat van een kat, waakzaam en aandachtig, en de zwarte spleet van zijn pupil opende zich in een put, een venster in het niets.

Toen begon het Oog rond te dwalen, heen en weer zoekend; en Frodo wist met zekerheid en afschuw dat hij er zelf een was onder de vele dingen die hij zocht. Maar hij wist ook dat het hem niet kon zien - nog niet, tenzij hij het wilde. De Ring die aan zijn ketting om zijn nek hing, werd zwaar, zwaarder dan een grote steen, en zijn hoofd werd naar beneden gesleept. De Spiegel leek heet te worden en stoomkrullen stegen op uit het water. Hij gleed naar voren.

‘Raak het water niet aan!’ zei Lady Galadriel zacht. Het visioen vervaagde en Frodo ontdekte dat hij naar de koele sterren keek die fonkelden in het zilveren bassin. Bevend deed hij een stap achteruit en keek naar de Vrouwe.

‘Ik weet wat je voor het laatst hebt gezien,’ zei ze; ‘want dat zit ook in mijn hoofd. Wees niet bang! Maar denk niet dat alleen door te zingen tussen de bomen, zelfs niet door de slanke pijlen van elfenbogen, dit land van Lothlorien wordt gehandhaafd en verdedigd tegen zijn vijand. Ik zeg je, Frodo, dat zelfs terwijl ik tot je spreek, ik de Heer van het Duister waarneem en zijn geest ken, of zijn hele geest die de Elfen aangaat. En hij tast altijd om mij en mijn gedachte te zien. Maar toch is de deur gesloten!'

Ze hief haar witte armen op en spreidde haar handen uit naar het oosten in een gebaar van afwijzing en ontkenning. Earendil, de Avondster, de meest geliefde van de Elfen, scheen helder boven. Het was zo helder dat de figuur van de Elfen-dame een vage schaduw op de grond wierp. Zijn stralen wierpen een blik op een ring om haar vinger; het glinsterde als gepolijst goud bedekt met zilverlicht, en een witte steen erin fonkelde alsof de Evenster was neergedaald om op haar hand te rusten. Frodo staarde vol ontzag naar de ring; want plotseling scheen het hem toe dat hij het begreep.

'Ja,' zei ze, zijn gedachte verradend, 'het is niet toegestaan ​​erover te praten, en Elrond kon dat niet. Maar het kan niet worden verborgen voor de Ringdrager en voor iemand die het Oog heeft gezien. Voorwaar, het is in het land van Lorien aan de vinger van Galadriel dat een van de Drie blijft. Dit is Nenya, de Ring of Adamant, en ik ben de bewaarder ervan.

‘Hij vermoedt, maar hij weet het niet, nog niet. Zie je nu niet waarom je komst naar ons toe is als de voetstap van Doom? Want als je faalt, worden we blootgelegd aan de vijand. Maar als je slaagt, dan neemt onze macht af, en zal Lothlorien vervagen, en de getijden van de Tijd zullen het wegvagen. We moeten naar het Westen vertrekken, of afdalen naar een rustiek volk van dell en cave, langzaam om te vergeten en om vergeten te worden.'

Frodo boog zijn hoofd. ‘En wat wil je?’ zei hij ten slotte.

‘Dat wat zou moeten zijn, zal zijn,’ antwoordde ze. ‘De liefde van de Elfen voor hun land en hun werken is dieper dan de diepten van de zee, en hun spijt is onsterfelijk en kan nooit helemaal worden weggenomen. Toch zullen ze alles verwerpen in plaats van zich aan Sauron te onderwerpen: want ze kennen hem nu. Voor het lot van Lothlorien bent u niet verantwoordelijk, maar alleen voor het uitvoeren van uw eigen taak. Toch zou ik willen, als het enig nut had, dat de Ene Ring nooit was gemaakt, of voor altijd verloren was gebleven.'

'Je bent wijs en onbevreesd en eerlijk, Lady Galadriel,' zei Frodo. ‘Ik zal je de Ene Ring geven, als je erom vraagt. Het is een te grote zaak voor mij.'

Galadriel lachte met een plotselinge heldere lach. ‘Wijs mag Lady Galadriel zijn,’ zei ze, ‘maar hier heeft ze haar gelijke uit beleefdheid ontmoet. Je wreekt je zachtjes voor mijn beproeving van je hart tijdens onze eerste ontmoeting. Je begint met een scherp oog te zien. Ik ontken niet dat mijn hart er enorm naar heeft verlangd om te vragen wat u aanbiedt. Jarenlang had ik nagedacht over wat ik zou doen als de Grote Ring in mijn handen zou komen, en zie! het werd binnen mijn bereik gebracht. Het kwaad dat lang geleden is bedacht, werkt op veel manieren door, of Sauron zelf staat of valt. Zou dat niet een nobele daad zijn geweest om zijn Ring op de kaart te zetten, als ik het met geweld of angst van mijn gast had afgenomen?

‘En nu komt het dan eindelijk. Je zult me ​​de Ring gratis geven! In plaats van de Dark Lord zul je een koningin aanstellen. En ik zal niet donker zijn, maar mooi en verschrikkelijk als de ochtend en de nacht! Schoon als de zee en de zon en de sneeuw op de berg! Vreselijk als de storm en de bliksem! Sterker dan de fundamenten van de aarde. Allen zullen van me houden en wanhopen!'

Ze hief haar hand op en uit de ring die ze daar droeg straalde een groot licht uit dat haar alleen verlichtte en al het andere donker maakte. Ze stond voor Frodo en leek nu onmetelijk groot en onhoudbaar mooi, verschrikkelijk en aanbiddelijk. Toen liet ze haar hand vallen, en het licht vervaagde, en plotseling lachte ze weer, en zie! ze was gekrompen: een slanke elfenvrouw, gekleed in eenvoudig wit, wier zachte stem zacht en droevig was.

'Ik slaag voor de test', zei ze . 'Ik zal verminderen en naar het Westen gaan en Galadriel blijven.'

Ze bleven een hele tijd zwijgend staan. Eindelijk sprak de Vrouwe weer. ‘Laten we terugkeren!’ zei ze. 'Je moet morgenochtend vertrekken, want nu hebben we gekozen, en de getijden van het lot stromen.'

– The Fellowship of the Ring , Boek Twee, Hoofdstuk VII, De Spiegel van Galadriel

Zoals je kunt zien, werd Galadriel geconfronteerd met een visioen van haar boze zelf, van een zelf dat gecorrumpeerd was door de krachten van de Ene Ring. Ze zou een koningin worden, maar een slechte, tirannieke koningin die veel meer gevreesd dan gerespecteerd zou worden. Op dat moment kwam ze terug in de realiteit en weigerde Frodo's aanbod, met de mededeling: ik slaag voor de test. In de volgende paragrafen wordt de betekenis van dat citaat uitgelegd, maar voordat we verder gaan, moet je kijken hoe de scène werd aangepast in de film van Peter Jackson:

Naar welke test verwees Galardiël?

Galadriel verwees naar zowel de test van de Ene Ring als de test van haar eigen volwassenheid. Galadriel zat in een zeer lastige situatie, laten we eerlijk zijn. De belangrijkste reden dat ze uit Valinor terugkeerde, was namelijk dat ze over haar eigen koninkrijk wilde heersen. Ze was niet slecht, maar ze wilde macht. Dit is de reden waarom de Ene Ring zo gevaarlijk voor haar was, omdat ze heel gemakkelijk onder zijn betoverende krachten had kunnen vallen. Galadriel dacht hierover na en, zoals Tolkien stelt in Brief 246, was het een weloverwogen beslissing:

In de 'Spiegel van Galadriel' lijkt het erop dat Galadriel zichzelf zag als in staat om de Ring te hanteren en de Heer van het Duister te verdringen. Als dat zo was, waren dat ook de andere bewakers van de Drie, vooral Elrond. Maar dit is een andere zaak. Het maakte deel uit van het essentiële bedrog van de Ring om geesten te vullen met verbeeldingen van opperste macht. Maar dit had de Grote goed overwogen en verworpen, zoals blijkt uit de woorden van Elrond op het Concilie. Galadriels afwijzing van de verleiding was gebaseerd op eerdere gedachten en vastberadenheid.

-Tolkien, Brief 246

Het aanbod van Frodo was oprecht. Hij wilde Galadriel niet testen en het was ook niet een zet van de Ene Ring zelf. Hij vertrouwde de Elfenmaagd en hij dacht dat ze een goed persoon was om de Ring aan toe te vertrouwen. Galadriel kwam in de verleiding, maar toen ze de kwaadaardige Galadriel en de wreedheid van die persona observeerde, weigerde ze het. Voor haar was het zeker geen gemakkelijke beslissing, aangezien de macht die de Ring haar had kunnen geven enorm was. Haar test was dus zowel een test van haar vermogen om de Ene Ring te weerstaan ​​als van haar vermogen om zichzelf en haar eigen verlangens te overtreffen.

Wat bedoelde Galadriel met Ik slaag voor de test?

Toen Galadriel eindelijk de zin uit de titel uitsprak, bedoelde ze dat ze eigenlijk twee tests had doorstaan. De eerste was de test van weerstand tegen de krachten van de Ene Ring. Galadriel werd namelijk – net als veel andere personages – verleid door de Ring, omdat deze zo enorm krachtig was. In dat opzicht wilde de Ring dat ze het zou aannemen, omdat dat het mislukken van Frodo's missie zou betekenen; hoewel Frodo haar de Ring niet als een test aanbood, was hij zeer oprecht in zijn bedoelingen. Ondanks de krachten van de Ring, slaagde Galadriel erin om het te weerstaan ​​en te weigeren. Dit betekende ook dat ze haar eigen test van volwassenheid doorstond en dat ze haar eigen karakter en haar eigen verlangens, die behoorlijk sterk waren en zeer geschikt voor de Ene Ring, wist te overtreffen. Door het aanbod van Frodo te weigeren, heeft ze bewezen volwassen te zijn en het respect dat ze had waard te zijn.

En dat was het voor vandaag. We hopen dat je het leuk vond om dit te lezen en dat we hebben geholpen dit dilemma voor je op te lossen. Tot de volgende keer en vergeet ons niet te volgen!