Door Hrvoje Milakovic /12 oktober 202112 oktober 2021 Soms, wanneer iemand zich op nieuwe terreinen waagt, komen hun projecten niet altijd op supersonische snelheid van de grond. Neem bijvoorbeeld de Peruaanse filmmaker Claudia Llosa. Ze maakte in 2009 de voor een Oscar genomineerde film 'The Milk Of Sorrow' in haar moedertaal, die met lovende kritieken in première ging. Toen besloot ze de Engelse taal te trotseren met haar drama 'Aloft' in 2014, dat helaas geen vlucht nam. Hoewel zeven jaar misschien niet zo lang is als het gaat om de wereld van de cinema, voelt haar laatste uitstapje, 'Fever Dream', aangepast van Samanta Schweblins gelijknamige roman uit 2014, als een welkome terugkeer uit de wildernis. De film ging in première op het San Sebastian Film Festival 2021 en zal op 13 oktober op Netflix verschijnen.
Deze functie draait helemaal om gezellige huiselijkheid die brutaal wordt onderbroken door griezelige indringers en best goed speelt als je 's avonds laat alleen kijkt. Het is een psychologische thriller waarin twee moeders vrezen dat de zielen van hun kinderen zijn weggedreven en zich ontvouwen als een wakkere nachtmerrie.
Hoewel de film naar verluidt in Chili is opgenomen, speelt deze zich af in Argentinië en toont prachtig het zonovergoten, met stenen gespikkelde landschap dat als adembenemende achtergrond van de film dient. 'Fever Dream' vertelt de intrigerende ontmoeting tussen twee heel verschillende moeders. Aan de ene kant is er de weelderige Amanda gespeeld door Maria Valverde, die voor haar zomervakantie een afgelegen hoogland heeft bezocht, vergezeld van haar rustige dochter Nina een rol van Guillermina Sorribes Liotta, terwijl haar echtgenoot Marco, belichaamd door Guillermo Pfening, blijft weer thuis helemaal opgegaan in zijn werk.
Aan de andere kant is haar nieuwe buurvrouw en de lokale schoonheid Carola een rol van Dolores Fonzi, die ook de moeder is van David, gespeeld door Emilio Vodanovich. Nu lijdt David aan een kinderziekte die zijn moeder dwong de hulp in te roepen van een plaatselijke gebedsgenezer die blijkbaar het zieke deel van de ziel van haar zoon naar een ander lichaam migreerde en een omhulsel van zijn vroegere zelf achterliet, waarvan de moeder beweert dat het niet in de buurt komt van wie haar zoon was. Ze probeert een goede buurvrouw te zijn en arriveert met emmers water terwijl ze de nieuwe bewoners waarschuwt voor het onbetrouwbare kraanwater.
Natuurlijk gelooft Amanda, de stadsbewoner die ze is, Carola's verhalen niet; het duurt echter niet lang voordat ook zij begint op te merken dat er iets vreemds aan de hand is met David, en ze begint zich al snel zorgen te maken dat een deel van de geest van haar lieve, liefhebbende meisje Nina weg zal drijven en dat ze ook ziek begint te worden. Je kunt niet anders dan je afvragen wat er aan de hand is in het afgelegen gebied door te raden of het het water is, de pesticiden die op de gewassen worden gebruikt of iets buitengewoons.
De openingsscène portretteert een volwaardige horrorfilm met extreme close-ups van uiteengereten menselijke lichaamsdelen. Er wordt een vrouw getoond die door onzichtbare krachten over een drassige dichte bosbodem wordt gesleept, terwijl de stem van een jonge jongen haar aanspoort om wakker te blijven, wat de geest van het publiek ertoe aanzet te proberen erachter te komen wat er aan de hand is.
Terwijl Llosa trouw blijft aan haar stijl, cirkelt ook deze titel rond de aspecten van gekwelde moeders, mystificerende gebedsgenezers en een natuurlijke wereld die wemelt van pracht en kwaadaardigheid. Het tempo is indrukwekkend staccato, waarbij het grootste deel van het plot zich ontvouwt via de dialoog tussen Amanda en David in een uitwisseling die het publiek alleen kan horen, maar niet kan zien of volledig kan begrijpen.
De Britse componiste Natalie Holt, vooral bekend van het componeren van de partituren in 'Paddington' en de recente tv-serie 'Loki', maakt een intrigerend geluid dat de gevoelens van romantiek oproept in combinatie met het gekwetter van exotische vogels.
De hele functie is een beetje gek maar erg mooi, met buitengewone afbeeldingen, zoals een man die voor een mustang zorgt, weergegeven in een silhouet dat lijkt op een centaur wanneer iemand hem voor het eerst ziet. Deze beeldspraak resoneert met het centrale thema van getransmigreerde zielen en beestachtige individuen. De vakkundig uitgevoerde cinematografie van Oscar Faura helpt bij het handhaven van een unieke stilistische balans gedurende de hele film. De beelden worden boeiender naarmate het verhaal vordert, zich richtend op het grote geheim dat het centrale mysterie tot rust zal brengen terwijl een ander, sterker mysterie wordt geplaagd.
'Free Dream' is een film die niet zoveel laat zien als uitzweten. De meest impactvolle scènes ademen een immense moederlijke paniek uit, die zo sterk is dat de kijker de titel letterlijk kan voelen drijven tussen leven en dood. De vloeiende structuur zit boordevol bewijs dat David dringend diagnosticeert op hun relevantie, alsof hij het publiek aanwijzingen geeft over hoe het verhaal dat hij schijnbaar meerdere keren van tevoren heeft zien ontvouwen, het beste kan worden bekeken. Over het algemeen is de plot niet echt een puzzel die moet worden opgelost.
Deze functie is niet een van degenen die snel vooruitgaat. Integendeel, het is ontworpen als een reeks bogen, en het script geschreven door Llosa en de oorspronkelijke auteur Schweblin wappert er doorheen als een arts die op zoek is naar een dodelijke ziekte, op dezelfde manier als de roman was gestructureerd. Het enige verschil is dat in het boekdeel de dialoog in Socratisch formaat is geschreven tussen de betweterige David en Amanda, die naar haar sterfbed tuurt terwijl ze dodelijk ziek in het ziekenhuis ligt terwijl haar hersenen beginnen weg te smelten met de Ze is bang om ondervraagd te worden door een persoon en kan niet zien dat ze aan haar lijdende ziel hangt. Llosa's bewerking neemt de volledige controle over het lichaam van het publiek op zo'n manier dat je nooit hun zintuigen verliest, maar ze alleen manipuleert om een kortstondig ongemakkelijk moment in te boezemen.
In werkelijkheid richt 'Fever Dream' zich sterk op de waanzin die gepaard gaat met teveel van iemand houden dat het een enorme uitdaging wordt om ze te laten gaan. De filmbenadering van het centrale thema is niet eenvoudig, daarom is de functie op zichzelf niet opwindend. Toch blijft het stilstaan bij de kwestie hoe ouders hun kinderen altijd zien op basis van wie die kinderen vroeger waren, ook al is het een uitdaging om te verwerken wie ze zijn geworden of wat echt een einde aan hun leven dreigt te maken. Terwijl 'Fever Dream' dieper ingaat op de eco-horror die het inspireerde, drijft Llosa het naar het duistere inzicht dat de meeste ouders meer gefocust zijn op de toekomst van hun kinderen, dat ze niet zien wat ze al hebben meegemaakt.