Door Hrvoje Milakovic /22 september 202122 september 2021 Ik had geen idee wat ik moest verwachten van Kelsey Egan's Glasshouse. Het leek intrigerend uit de beschrijving - een gezin dat een geheugenverspillend gif overleeft terwijl ze hun leven in een kas doorbrachten. Maar de dystopische koortsdroom die werd gegeven was zowel prachtig om naar te kijken als verontrustend in de grimmige cult-achtige toekomst van de wereld. Het is een van de beste films van het festival dit jaar, en iedereen die van donkere verhalen houdt, zou hem moeten zien.
Glasshouse gaat meteen aan de slag en schetst een beeld van hoe deze jonge dames omgaan met de toekomst waarin ze zich bevinden. Mensen worden gedood en uiteengereten als een manier van leven. Ze moeten alle beschikbare middelen gebruiken om de sombere wereld waarin ze zich bevinden te overleven. Deze grimmige activiteiten zijn vanaf de eerste minuut in de hele show, waarbij een van de jonge dames een man neerschiet en vermoordt die de fout maakt om in hun kleine toevluchtsoord in het midden van een woestenij.
De procedure heeft een surrealistische sfeer, waarbij de jonge individuen, van wie de meesten jonger zijn dan 20 jaar, moorden plegen alsof ze met speelgoed spelen. Moraliteit is allang uit de wereld verdwenen, zoals de jonge performers door de hele film laten zien. De cult-achtige familie leert je alles wat je moet weten, en de artiesten doen uitstekend werk in hun rollen. 'Mother' (Adrienne Pearce), Bee (Jessica Alexander), Gabe (Brent Vermeulen), Evie (Anja Taljaard) en Daisy (Kitty Harris) portretteren allemaal een zorgzaam maar kil beeld, en het werkt allemaal effectief om je in hun wereld.
Wanneer een vreemdeling (Hilton Pesler) door Bee wordt gered en in hun wereld wordt gebracht, valt alles uit elkaar. Door zijn ogen krijgen we een idee van wat deze familie moet doormaken om te overleven. Het is ook hier dat we een gevoel krijgen van het geweld dat onder de oppervlakte op de loer ligt. Terwijl hij zich een weg baant in hun leven, wordt het niveau van het verbergen van hun eigen angst en lijden geleidelijk onthuld. Iedereen in het gezin is gewond, maar er is iets met lucht dat je doet vergeten.
Glasshouse is een verhaal dat halverwege hun leven begint, en wij, als kijkers, krijgen geleidelijk feiten te zien die iedereen in hun universum tot op zekere hoogte kent. Van de mate waarin de samenleving uiteengevallen is tot waarom het gezin hun rollen en tradities kiest. Informatie wordt geleidelijk onthuld als we in hun verleden en herinneringen worden binnengelaten. Er worden weetjes aangeboden wanneer de hoofdrolspelers een glimp opvangen van wat ze hebben meegemaakt, en wat er nog over is van hun zwakke geest, brokkelt geleidelijk af en bezwijkt.
Glasshouse presenteert een wereld vol mysterie, verlies en verdriet, allemaal verpakt in een fineer van elegantie en flair, van seksueel verhitte relaties tot incest en vergeten angst. Dit is een veel complexere film dan het oppervlak doet vermoeden, en auteurs Emma Lungiswa De Wet en Kelsey Egan hebben een prachtig verwoestend verhaal gecreëerd met elementen van emotie die we allemaal op een bepaald moment in ons leven hebben meegemaakt.
Elke verdere uitleg zou de mysteries van de film onthullen, wat hem zo intrigerend maakt. Dit verhaal moet je ervaren, waarbij elke nieuwe ontdekking een beetje meer vlees aan de botten van het universum toevoegt. Het verklaart waarom het gezin is zoals het is en waarom hun gedrag, dat hard lijkt, noodzakelijk is om te overleven.
Glasshouse is een angstaanjagend mooie film die de huidige realiteit uitbuit om een samenleving af te beelden die op instorten staat. De Victoriaanse esthetiek in combinatie met actuele gedachten creëert een griezelig ouderwets beeld dat zowel griezelig als fascinerend is. De artiesten doen uitstekend werk in hun rollen en brengen een gevoel van hun persoonlijkheid over via acties in plaats van uitleg. Het uitstekende personage, Peeler, is briljant sluw als hij geleidelijk probeert de overhand te krijgen, terwijl hij altijd probeert onschuldig te lijken aan het geweld waarvan hij denkt dat hij zijn toevlucht moet nemen om te overleven.
Als je achter de prachtige façade kijkt, heeft Kelsey Egan een film gemaakt die zowel fascinerend als vreselijk beangstigend is. Het speelt op een verbazingwekkend effectieve manier in op angsten uit de echte wereld en het idee van familie en biedt slechts een voorproefje van een toekomstige toekomst die we de afgelopen jaren allemaal voor mogelijk hebben gehouden. Glasshouse is zonder twijfel een van de beste genrefilms van het afgelopen jaar als je thrillers wilt die verder gaan dan hun onderwerp om onder je huid te kruipen.
Glasshouse is een van de meest angstaanjagende en esthetisch boeiende horrorfilms die dit jaar in de bioscoop te zien zal zijn, en het is een must-see voor iedereen die een verhaal wil ervaren dat hen bijblijft lang nadat ze het hebben gezien.