Door Hrvoje Milakovic /7 september 20217 september 2021 Een racistische vrouw maakt er haar bijzondere missie van om de nieuwe zwarte familie die onlangs in de buurt is komen wonen te verdrijven, maar ze zullen niet zonder slag of stoot ten onder gaan.
Karen (meestal een racistische blanke dame van middelbare leeftijd die niet bang is om de aanwezigheid van een manager te eisen wanneer ze enigszins ongemakkelijk is) is misschien wel een van de weinige prikkelende mogelijkheden van alle memes om onhandig in een film te draaien. Er is een kans om sociale kritiek en humor te combineren tot een boeiend product. Helaas heeft schrijver / regisseur Coke Daniels geen idee wat hij hier moet doen, van de ene verhaallijn naar de andere springen zonder ooit de belofte van een Karen op het scherm te benutten. Er zijn verschillende gebreken om hier naar voren te brengen, maar de meest opvallende is Karens verveling.
Malik en Imani, gespeeld door Cory Hardrict en Jasmine Burke, zijn een trots zwart stel dat onlangs is verhuisd naar een overwegend blanke buitenwijk. Malik en Imani willen dicht bij Atlanta wonen zodat Malik aan de slag kan met het runnen van zijn buurthuis, dat toevallig het huis naast Karen Drexler is - gespeeld door Taryn Manning, die de drive en persoonlijkheid mist om de ellende van dit personage tot leven te brengen .
De verhaallijn is rechttoe rechtaan: Karen is racistisch, wil de buurt niet delen met Malik en Imani, en zal tot het uiterste gaan om ze te verdrijven, zelfs de hulp inroepend van haar eveneens racistische politieagent, broer Mike (Roger Dorman). Als vergelding zoeken de beoogde zwarte minnaars een burgerrechtenadvocaat, gespeeld door Gregory Alan Williams.
Coke Daniels heeft geen idee wat ze met dat concept moet doen, aangezien Karen zal proberen om Malik te verleiden, vermoedelijk om hun huwelijk te verbreken, en haar neus in hun leven zal steken (munitie om tegen hen te gebruiken aangezien zij de president van de VvE is), hurken op beveiligingscamera's, zwarte klanten uit eetgelegenheden laten opstarten en lijken bang te zijn wanneer ze worden ondervraagd.
Als je verwacht dat een van die momenten humoristisch is of als een scherpe satire dient, probeer het dan opnieuw. Nogmaals, het kan niet worden benadrukt hoe dood alles is. Dat geldt ook voor wanneer Karen een thuisfeest onderbreekt om de kaart van alle levens te spelen.
Bovendien zijn de primaire zwarte karakters slecht geschreven, waarbij ze regelmatig zwarte trots en successen bespreken, maar met de maniertjes en levering van androïden. Op een gegeven moment verwijst Imani naar Malik als haar wakkere krijger, wat klinkt als een regel uit een bericht op sociale media. De doorleefde geloofwaardigheid van deze mensen om dergelijke uitersten te verklaren ontbreekt in een film die een grimmige derde handeling neemt (er zijn blanke supremacistische officieren bij betrokken, wat zou je anders verwachten?). Uiteindelijk is het oppervlakkige, opportunistische onzin met niets te zeggen, wat niet beter is dan de tweederde poging tot parodie die eraan voorafging.
Meer verbijsterend, Coke Daniels koos ervoor om Karen zo lang te volgen dat het lijkt alsof er een warrige berichten zijn waarin hij het personage als een trieste antiheld ziet. Er is een poging om uit te leggen waarom Karen racistisch is (de meest onwaarschijnlijke logica die mogelijk is en nergens zo schokkend als een gebroken echte Liam Neeson die eerder met zwarte haat te maken had) en genoeg van haar perspectief in een moeilijke situatie om je af te vragen waarom. De film is ook onduidelijk over tijd en locatie, aangezien mensen de huidige wereldwijde gezondheidsramp bespreken, maar niemand op de foto draagt een masker.
Karen had een goede scène waarin Imani op een ochtend Karens dochter buiten ontmoet, die geen van de bevooroordeelde neigingen van haar moeder deelt en aanbiedt om te helpen het afval terug in de prullenbak te zetten. Terwijl ze dit doen, vormen ze meteen een relatie wanneer de dochter van elementaire leeftijd onthult dat ze een man leuk vindt, maar bang is om het haar moeder te vertellen omdat hij zwart is.
Bedenk wat deze kinderen moeten lijden en luister naar (Karen heeft ook een tienerzoon die basketbal speelt, maar elk van hen wordt slechts kort getoond omdat deze film een vuilnisbakbrand is zonder enig idee wat het wil bereiken) terwijl ze leeft met zo'n hatelijke vrouw komen het dichtst in de buurt van de film. Dat is ook maar twee minuten van de in totaal 90. Karen is een enorme verspilling van tijd, en je hebt geen baas nodig om je dat te vertellen.