Door Hrvoje Milakovic /12 oktober 202112 oktober 2021 Een van de meest lonende ervaringen die een persoon ooit kan hebben, is iets te leren waar ze zojuist nog niets van wisten. Het gevoel van ontdekking en het gevoel dat je jezelf verbetert door kennis of vaardigheden op te doen, is ongeëvenaard. Een teken van een goede documentaire is dat het je publiek nieuwe kennis oplevert, hun interesse wekt in onderwerpen waarvan ze niet wisten dat ze erin geïnteresseerd zouden zijn, en hen enigszins goed geïnformeerd over het onderwerp maakt. Wanneer een documentaire erin slaagt om die dingen te doen, wordt het gedenkwaardig en geliefd. Daarom worden de beste documentaires vaak gemaakt rond een aantal zeer obscure onderwerpen. De koning van Noord-Soedan is een van die onderwerpen, maar weet hij zijn publiek te boeien, of is het beter als dit verhaal in het duister blijft?
De koning van Noord-Soedan wordt geregisseerd door Danny Abel en vertelt het verhaal van Jeremiah Heaton, een oprechte en oprechte persoon die, terwijl hij zijn dochter de echte titel van prinses wil geven; claimt een stukje onbetwist land tussen Egypte en Soedan en noemt het het Koninkrijk Noord-Soedan. Wat volgt is een verhaal waar alles in zit. Van corruptie tot filmdeals, sociale media, sociaal commentaar en meer.
Als de documentaire Jeremiah introduceert, doet ze dat met een vleugje satire. Dit is een man die gelooft dat hij alles kan doen waar hij zin in heeft. Het kan zelfs zo ver komen dat zijn vrouw, kinderen en vrienden aan hem twijfelen, maar deze Jeremiah Heaton zal doorgaan. Hij zal streven naar die Amerikaanse droom, en hij zal hem krijgen. Zelfs op zijn meest waanvoorstellingen wordt de hint van satire, de hint dat we om deze man zouden moeten lachen, nooit bitter. Integendeel, het dient om een personage te introduceren dat in fictie vaker voorkomt dan in het echte leven. Die van een echte dromer.
Jeremiah's reis van zijn boerderij in Virginia, VS, naar het Midden-Oosten en vervolgens naar China is ongelooflijk. Er zijn zoveel bewegende stukken dat het soms overweldigend is. Als zelfs Disney Pictures erbij betrokken raakt door te proberen een film te maken over Jeremia's claim op dit stukje land in Afrika, dan weet je dat dit wild gaat worden.
Het is wild. Bij elke stap werpt de documentaire een nieuwe ontwikkeling op het publiek. Natuurlijk zullen sommige van deze punten dwingender zijn dan andere, maar ze zijn allemaal even schandalig. Het gedeelte over China is misschien wel het meest boeiende, omdat het onthult dat Jeremia een beetje een eikel is wanneer hij wordt geconfronteerd met nog grotere eikels in wat een reeks vreselijke zakelijke bijeenkomsten is.
Hoewel het verhaal behoorlijk meeslepend is, heeft de documentaire veel fouten en doet het verhaal op de een of andere manier pijn. Een van de belangrijkste fouten is dat het misschien langer duurt dan nodig is. Er gebeurt natuurlijk veel, maar ergens in de tweede helft stopt het ritme. En het verhaal kronkelt een beetje door sommige scenario's, en zelfs als de documentaire zijn punt al heeft gemaakt, gaan deze secties door en worden ze herhalend.
Misschien was een kortere documentaire van 60 minuten zoveel indrukwekkender en opwindender geweest dan de langere versie van 90 minuten die we in deze release zien.
Het fantastische verhaal wordt ook verraden door een erg saaie visuele presentatie. Documentaires lijken vast te zitten aan het gebruik van een formule voor hun beelden en het leveren van informatie die al tientallen jaren op dezelfde manier wordt gebruikt. Het voelde 10 jaar geleden gedateerd en voelt nu nog steeds gedateerd aan. De documentaire gebruikt hetzelfde interview en geënsceneerd voor de cameramomenten in elke scène. Het probeert nooit iets interessants te doen op visueel niveau. Dit laatste deel komt verbijsterend over, niet alleen voor deze documentaire, maar ook voor zoveel anderen die er zijn.
Het interessante en dynamische visuele ontwerp komt van de creatieve kant van de dingen, en zelfs als al deze documentaires het low-budget label hebben. Het is niet meer dan terecht dat sommigen de sprong proberen te maken om het genre aantrekkelijker te maken voor het oog, en niet alleen voor de oren.
Rekening houdend met deze fouten, terwijl het een fascinerend verhaal presenteert, zal The King of North Sudan misschien niet iedereen op dezelfde manier pakken. Vooral met hoe controversieel de hoofdpersoon in de film is. Iemand die gezien kan worden als een inspiratie, de ware belichaming van wat de American Dream is, groot dromen of naar huis gaan. En ook kan hij worden gelezen als een bevoorrechte blanke man die totaal geen voeling heeft met de wereld om hem heen. Iemand die alleen maar wegkomt met dit soort capriolen vanwege zijn geslacht en huidskleur.
Hoe het publiek het personage ook leest, het verhaal blijft interessant, zelfs ten koste van zijn saaie visuele presentatie, en verdient een horloge, ook al is het alleen maar om de nieuwsgierigheid te doden.