Door Hrvoje Milakovic /19 september 202121 september 2021 ‘Last Night in Rozzie’ is geregisseerd door Sean Gannet naar een script van de geboren en getogen Boston-scenarioschrijver Ryan McDonough. De titel ging in première op het Independent Film Festival Boston 2021 en is de lange versie van de korte film met dezelfde naam uit 2017 van het duo. In deze film spelen Neil Brown Jr., Nicky Whelan en Jeremy Sisto en debuteerde op 17 september in de bioscoop.
De naam Rozzie verwijst naar Roslindale, en dit moderne drama is een eerbetoon aan de Bostoniaanse manier van leven met lokale verwijzingen zoals Faulkner Hospital, Jamaica Way, Dedham en Fenway Monsters Seats, om er maar een paar te noemen die de nostalgie voortbrengen voor zowel de hoofdpersoon als de kijkers die in de stad hebben gewoond en een grote weerklank bij de bewoners.
'Last Night in Rozzie' brengt het publiek om te getuigen van het herleven van oude emotionele wonden als een man probeert een vriendschap te beheren die al tientallen jaren dood is terwijl hij met zijn eigen problemen omgaat.
Om het onbehagen in het verhaal te versterken, streeft Ryan McDonough ernaar om met succes een karakteranalyse op te bouwen die dubbele ervaringen onderzoekt voor de meeste rollen die leugens onderzoeken die worden verteld om te troosten en te bedriegen.
De film volgt het verhaal van twee jeugdvrienden, Ronnie, gespeeld door Neil Brown Jr., en Joey, een rol van Jeremy Sisto, die nu van elkaar vervreemd zijn. Ronnie is een succesvolle bedrijfsadvocaat die in New York City werkt en worstelt met problemen met zijn cliënten, die hem enorm bezig houden. Op een dag krijgt hij een telefoontje van zijn oude vriend met wie hij de afgelopen 25 jaar niet heeft gesproken of gezien. Het punt is dat Joey op de rand van de dood staat. Hij lijdt aan een leverziekte dankzij een leven lang zwaar drinken. De situatie is zo slecht dat als hij niet snel een transplantatie krijgt, hij er niet meer zal zijn. De hoop dat dit zal gebeuren is vage, en hij begint vrede te sluiten met zijn leven terwijl hij zich voorbereidt op zijn laatste reis op deze aarde.
De verrassende oproep is om Ronnie te vragen zijn zoon J.J te vinden, belichaamd door James DeFilippi, zodat hij afscheid kan nemen. Joey heeft J.J, die nu een tiener is, de afgelopen tien jaar niet gezien vanwege een ruzie met zijn ex-vrouw Pattie, een rol van Nicky Whelan nadat hij bijna het hele gezin had vermoord tijdens het rijden onder invloed. Maar om Ronnie de laatste wens van zijn vriend te laten vervullen, moet hij Pattie vinden. Het wordt lastig omdat Pattie Ronnie's jeugdliefde is. In het belang van zijn vriend probeert hij opnieuw contact te maken met Pattie; herinneringen uit zijn jeugd blijven hem echter achtervolgen en snijden het trauma open dat hij door de jaren heen heeft verborgen. Hij leert later dat Pattie ooit getrouwd was met Joey, maar het huwelijk eindigde vreselijk.
Het verhaal van de jonge Ronnie die ontluikt met Joey, een stoere jongen met een gedeelde liefde voor honkbal, speelt zich af in 1994. Het verhaal bevat stukjes maaltijd in de vorm van flashbacks voor het publiek om beter te begrijpen waarom Ronnie zelfs zou overwegen om aan Joey's verzoek te voldoen , op zijn zachtst gezegd gezien het soort persoon dat Joey is. Scènes wisselen voortdurend tussen het vorige leven dat opgroeide in Boston, de stad verliet en de banden met Joey verbrak tot zijn huidige leven als advocaat. In plaats van stil te staan bij de bitterzoete reünie, gaat het script rechtstreeks naar Ronnie in detectivemodus terwijl hij informatie verzamelt om zijn eerste zet op Pattie te doen om zijn missie te beginnen.
Het plot houdt de aandacht van de kijker vast vanaf het begin van de film tot het einde. McDonough bouwt op interessante wijze zijn personages rond het mysterie rond Joy's acties. Ronnie, die vecht tegen zijn eigen interne demonen en soms zelfs zichzelf schade toebrengt, begint een relatie met J.J op te bouwen in de mate dat hij zijn voogd wordt. Zijn vriendschap met Pattie, die positief op zijn aanwezigheid reageert, komt ook op gang en Joey wordt er gek van.
Omgaan met een gegrond niveau van bezorgdheid, voelt de plot behoorlijk bevredigend; echter, het bieden van inzicht in het geheel, aangezien de verschillende stukjes en beetjes allemaal samenkomen in het combineren van de voorwaarden van vriendschap en gruwelijke ervaringen uit het verleden, doen de zintuigen van het publiek rammelen.
'Last Night in Rozzie' werkt uitstekend met het aspect van Ronnie die moeilijke ontmoetingen en psychologische worstelingen omarmt terwijl hij in het reine komt met de langdurige gevolgen van zijn fouten.
De cinematografie is prachtig. De thema's die in de film worden besproken, zijn vrij universeel, variërend van herinneringen aan het verleden aan ouders en hun kinderen tot het juk van loyaliteit en de banden van vriendschap. Ze weerspiegelen relaties en keuzes uit het verleden, die onontkoombaar zijn, en moedigen de massa aan om te stoppen met het weglopen van problemen en de fouten uit hun verleden te omarmen om vooruit te komen. Het leert het publiek om te pauzeren, zichzelf te ontdekken, hun waarden te verkennen en authentieke, oprechte en loyale persoonlijke relaties op te bouwen.
Na het zien van deze film, zou je je kunnen afvragen waarom Ronnie zelfs maar zou overwegen om vrienden te worden met iemand als Joey, van wie we leren dat hij geen rechttoe rechtaan en eerlijk persoon is. In plaats daarvan is hij soms ronduit bedrieglijk, maar zoals we eerder ontdekten, is er meer aan de hand omdat de flashbacks licht werpen op het achtergrondverhaal.
De vertolkingen van alle acteurs zijn krachtig en ontroerend. De castleden krijgen hun Boston-accenten op bewonderenswaardige wijze precies goed, en dat is geen geringe prestatie. Jeremy Sisto is fantastisch als Joey, de klootzak die op zoek is naar verlossing en die ondanks zijn vroegere en huidige gedrag nog steeds voor hem voelt voelen. De introductie van Ronnie's vervreemde moeder, Margaret, gespeeld door Maurren Kieller, doet wonderen omdat het het publiek verlicht met betrekking tot Ronnie's moeilijke jeugd.
Er is zoveel aandacht besteed aan de belangrijke details en de kern van de zaak in deze film. Het is strak, houdt de geheimen goed verborgen en ontrafelt langzaam en gestaag de waarheid. Het zit boordevol geweldige acts, een meeslepende verhaallijn, een heleboel hart en een aantal echt hilarische momenten die het een geweldig horloge maken. Het psychologische lijden van de hoofdpersoon is misschien te immens om in een paar dagen te genezen, maar het einde is nog steeds krachtig.