Door Hrvoje Milakovic /28 oktober 202128 oktober 2021 Een goed mysterieverhaal heeft het potentieel om meer te worden dan alleen entertainment. Het heeft de potentie om een heel fenomeen te worden. Vroeger werden shows zoals Dallas beroemd in de reguliere media door mysterie aan hun plots toe te voegen. En wie houdt er niet van een ouderwetse whodunit-plot? Schrijvers als Agatha Christie hebben er hun hele carrière omheen gebouwd. Het is dus geen verrassing als shows als Twin Peaks of Sherlock een succes worden. Mensen houden van mysteries, maar ze houden van mysteries waar ze nog meer aan kunnen deelnemen. De vraag is dus deze. Bevredigt The Long Call deze honger naar mysterie, of is het gewoon te saai om de detective-passie bij de kijkers aan te wakkeren?
The Long Call is een mysterieuze tv-miniserie uitgezonden door ITV, gebaseerd op de gelijknamige roman van Ann Cleeves. De miniserie met Ben Aldridge, Juliet Stevenson, Martin Shaw en Pearl Mackie. De show vertelt het verhaal van detective Matthew Venn. Terwijl hij worstelt met zijn familieproblemen en een misdaad probeert op te lossen waarbij de kerk waarmee hij opgroeide mogelijk betrokken was, maar waardoor zijn familie hem ook afwees omdat hij homo was. Kan Venn zijn eigen vooroordelen en nabijheid bij de zaak weglaten om de waarheid te vinden?
De eerste aflevering van The Long Call werkt als een zeer goede opzet voor het mysterie dat voorhanden is. De show introduceert de hoofdrolspelers één voor één en laat zien dat iedereen in dit stadje waar alles gebeurt, geheimen heeft. Al heel vroeg gaan de geesten van het publiek aan het werk. De aanwijzingen een voor een bij elkaar zoeken.
Deze inleiding tot het verhaal maakt ook de meeste subplots interessant, terwijl ze tegelijkertijd gerelateerd zijn aan het hoofdmysterie. Een van deze grote subplots is Venns strijd tussen zijn familie en het leven dat hij voor zichzelf heeft genomen. Een mooi voorbeeld van hoe representatie op het scherm moet gebeuren. Het personage van Matthew Venn is een getrouwde homoseksuele man die zich niet houdt aan de stereotypen waar homo's al tientallen jaren in zijn verzeild op tv. Ben Aldridge doet uitstekend werk als de worstelende detective en komt eruit als de beste artiest van de show.
Pearl Mackie is ook een opvallende verschijning in de rol van rechercheur Jen Rafferty, Venns collega tijdens het onderzoek. Beiden hebben een goede chemie en vormen een goed onderzoeksteam. Helaas komt de rest van de cast er niet zo goed uit, met vreemd saaie uitvoeringen en ongemakkelijke lijnleveringen gedurende alle afleveringen. Dit soort inconsistentie komt heel vreemd over, maar het is er nog steeds, het verbreekt de onderdompeling en wordt mogelijk een afleiding van de hoofdverhaallijn.
Het verhaal zelf vordert in een goed tempo, maar de latere afleveringen halen nooit de hoogtepunten van de eerste aflevering, zowel qua spanning als sfeer. Het is heel snel wanneer de show de spanning weglaat ten gunste van meer soap-gevoeligheden en een beetje melodrama dat niet echt aansluit. Een beetje meer balans tussen het mysterie en deze relatie en familiekwestie zou de miniserie verder hebben gebracht in termen van waardering. Het is duidelijk dat de show de punch mist die andere soortgelijke shows zoals Broadchurch hebben, en naarmate het vordert, wordt het saaier dan het zou moeten.
Op technisch vlak ziet The Long Call er best uit. De cinematografie van Bjørn Bratberg is uitstekend en doet veel van het zware werk als het gaat om het creëren van spanning en het suggereren van dingen aan de kijkers door alleen beelden te gebruiken. Er zijn hier werkelijk verbazingwekkende beelden, die de aandacht vestigen op de schoonheid van het Britse platteland en de dreigende en aanlokkelijke aard van de zee eromheen.
Visueel is de show gewoon geweldig. De score van Samuel Sim wordt soms aanmatigend en probeert te veel te manipuleren van wat de kijker op bepaalde momenten voelt. Het wordt nog duidelijker wanneer wat er gebeurt niet echt aansluit, maar de muziek knalt alsof het het belangrijkste moment ooit is.
Het is niet eenvoudig om nieuwsgierigheid bij kijkers te wekken. Vooral in een tijd waarin expositie synoniem is geworden met plot en veel kijkers willen dat alles over een verhaal wordt uitgelegd, wat er ook gebeurt. Mensen lijken tegenwoordig bang om iets zelf te analyseren, en dat is misschien de reden waarom The Long Call zijn onthullingen en onderzoeken soms benadert alsof er iets onopgemerkt wordt gemeld.
The Long Call is niet Broadchurch. Die show had geweldige personages en nog meer geweldige acteurs om het verhaal tot leven te brengen. Het is begrijpelijk dat ITV het succes van dat soort programma's probeert te herhalen, maar het is misschien tijd om op zoek te gaan naar beter bronmateriaal dat niet zo veel aan een formule voldoet. Zo niet, dan worden deze mysterieshows net zo voorspelbaar als stripfilms, en als dat gebeurt met een detectiveverhaal, wat is dan het doel van dit alles?
Als je echt een show nodig hebt met veel drama, maar licht van het mysterie, dan is The Long Call misschien de show voor jou. Er zijn betere opties die er zijn, maar voor wat het is, het is meer dan goed te bekijken.