Door Robert Milakovic /25 augustus 202125 augustus 2021 Monster Hunter: Legends of the Guild bereikt iets dat maar weinig aanpassingen aan videogames kunnen: de essentie van het bronmateriaal vastleggen. De Netflix-film doet hier fantastisch werk mee, maar schiet tekort op andere aspecten, zoals tempo en karakterontwikkeling, waardoor het niet een van de beste game-aanpassingen wordt.
One Hunter, Aiden, neemt een blad van de ervaren zeeman Quint in Jaws van Steven Spielberg in een raamverhaal dat de korte animatiefilm Monster Hunter: Legends of the Guild van Netflix afsluit. Jagers bespreken hoe ze de oude draak Zorah Magdaros zullen verslaan op een schip dat naar een nieuw rijk gaat. Aiden is geen chagrijnige oude visser die zijn vingernagels over een schoolbord laat glijden om ze het zwijgen op te leggen, maar hij is een roodharige van in de twintig die lyrisch om poppenogen gaat. De sfeer is echter hetzelfde. Oudere draken vormen een grote bedreiging en Aiden heeft een verhaal uit zijn verleden om te delen met zijn nieuwe Hunter-bondgenoten om te illustreren waarom ze zich zorgen moeten maken.
Legends of the Guild is een proloog op Monster Hunter 4 die ook verbinding maakt met Monster Hunter World. Het bevat Aiden (Dante Basco), een jonge man die zichzelf een jager noemt, maar geen partij is voor de echte monsters buiten zijn beperkte gehucht. Hij weet van Velocipreys en Deviljhos, en hij staat altijd klaar met een oubollige monsterwoordspeling, net als in de games, maar hij is nog steeds niet de Ace Cadet of de Dorky A-Lister die we kennen en waar we van houden. Wanneer hij ontdekt dat zijn gehucht zich op het migratiepad van een Elder Dragon bevindt, moet hij een team van deskundige Ace Hunters samenstellen om hem te helpen het monster te verslaan voordat zijn huis wordt vernietigd.
Legends of the Guild is eigenlijk Seven Samurai met een gigantische draak, wat erg leuk klinkt, maar niet altijd werkt. Simpel gezegd, deze film mist de tijd of het schrijven om de plot verder uit te werken dan het kale archetype van vreemden die samenwerken om een gemeenschap te redden van een krachtig kwaad. Het is nauwelijks langer dan een prestigieuze tv-aflevering van 58 minuten, wat betekent dat het niet veel tijd heeft om zijn personages verder te ontwikkelen dan clichés zoals de stoïcijnse leider, de slimme en degene met een verschrikkelijk verleden.
Evenzo huppelen de plots zo snel rond dat tegen de tijd dat de credits rollen, je een whiplash kunt oplopen. Natuurlijk zullen sommige fans niet gestoord worden door het gebrek aan karakterisering, aangezien de film dit lijkt te excuseren door Julius en Nadia, twee bekende jagers uit de games, voor te stellen. Legends of the Guild schiet echter tekort als je niet goed bekend bent met NPC's uit een 8-jarige game of als je gewoon meer van een personage vraagt dan van een bekende naam.
Dat gezegd hebbende, doet het fantastisch werk bij het reproduceren van de ervaring van het spelen van een Monster Hunter-spel, terwijl het ook op kleine maar significante manieren iets toevoegt aan het universum. We zien meer van de dagelijkse ambities van jagers, zoals het onderzoeken van een Nerscylla of het schatten van de spanwijdte van Lunastra, naast het bereiken van glorie en krachtigere wapens. Op een manier waar de spellen alleen maar naar verwijzen, maakt het ook opmerkingen over de handeling van het jagen zelf. Stroperij speelt bijvoorbeeld een cruciale rol in de film, aangezien Julius onthult dat voordat het gilde werd opgericht, jagers massaal monsters doodden, waardoor de wereld uit balans raakte en het milieu verwoestte. Als er meer Legends of the Guild-films worden gemaakt, kan dit een intrigerende toevoeging zijn aan de overlevering van de game.
Basco als Aiden, die dezelfde heethoofdige aantrekkingskracht krijgt die Zuko tot een favoriet bij fans maakte personage in Avatar: The Last Airbender , helpt ook om de oppervlakkige karakteriseringen goed te maken. Hoe dan ook, een vreemde beweging rond de gezichtsuitdrukkingen lijkt niet op tijd te zijn met het acteren van de spraak. Gelukkig is de rest van de animatie indrukwekkend. Steven F. Yamamoto en zijn team van Pure Imagination Studios brengen de titulaire monsters tot leven. De bewegingen van de monsters lijken soms op die van de games, en de manier waarop ze handelen en de strijd is nauwkeurig voor het bronmateriaal. De talrijke actiescènes zijn prachtig weergegeven en er zijn een handvol momenten die een Twitter-shoutout verdienen.
Yamamoto heeft gewerkt aan visuele effecten voor films, waaronder Justice League, Deadpool 2 en de Transformers-films, meestal als supervisor voor previsualisatie. Legends of the Guild is echter zijn regiedebuut, dus er zullen onvermijdelijk groeipijnen zijn. Een vervolg met een groter budget, een minder ongemakkelijke gemiddelde looptijd (langer of korter zou beter zijn), en een meer ervaren regisseur, of het nu Yamamoto's tweede keer achter de camera is of een andere filmmaker, zou de tekortkomingen van de film kunnen oplossen.
Ondanks het gebrek aan verhaal en personages in Monster Hunter: Legends of the Guild, is het zeker vermakelijk om te zien hoe een uitgebreide tussenscène uit de game tot leven komt. De geanimeerde gevechten zijn adembenemend en zelfs de die-hard fans van de games hebben een paar verrassingen in petto, aangezien de film delen van het universum toont die nog nooit eerder zijn gezien. Als het één ding bewijst, is het dat er een plaats is in het Monster Hunter-universum voor meer speelfilms. Laten we hopen dat de volgende wat meer ruimte heeft om te ademen.
Monster Hunter: Legends of the Guild kan resulteren in een gespleten filmische ervaring: mensen die niet bekend zijn met Monster Hunter zullen niet veel uit dit verhaal halen, maar Hunters zullen zichzelf herkennen in de heldendaden van Aiden. Monster Hunter: Legends of the Guild heeft slappe karakters en een traag ritme dat zonder rechtvaardiging emotionele inzet oplegt. Desondanks biedt het verbluffende beelden en een getrouwe weergave van hoe het is om een van de games te spelen.