Door Robert Milakovic /22 september 202122 september 2021 Het zombiegenre woedt al meer dan 50 jaar in onze huizen en theaters, en zelfs vandaag de dag, 2021, op het moment dat deze recensie wordt geschreven, lijkt het genre nergens heen te willen. De kracht van de zombie als symbolische figuur en ook als martelwerktuig is even sterk als altijd, en dat opent de deur voor eindeloze herhalingen van hetzelfde basisconcept. The Night of the Animated Dead brengt het genre terug naar zijn roots door de klassieke George A. Romero-film om te vormen tot een bloederig geanimeerd spetterfeest.
The Night of the Animated Dead wordt geregisseerd door Jason Axinn en heeft hoofdrollen voor Josh Duhamel, Dulé Hill en Katee Sackhoff. De film is een directe remake van Night of the Living Dead uit 1968. De film vertelt het verhaal van een groep overlevenden die vastzitten in een huis terwijl ze worden omringd door een groot aantal zombies.
Animatie is de laatste jaren enorm in opkomst met shows als Castlevania, Blood of Zeus en vele anderen. Productiebedrijven hebben gemerkt dat geanimeerd zijn niet betekent dat het op kinderen gericht moet zijn. Dat is iets wat de Japanners lang geleden hebben ontdekt, en het betekent ook niet dat het schrijven lui of gebrekkig moet zijn. Avatar: The Last Airbender en de eerder genoemde Castlevania hebben bewezen dat het schrijven net zo strak en ingenieus kan zijn als in elke live action-productie. Om deze redenen wordt het erg triest om te melden dat de klassieke zombiefilm opnieuw is gemaakt tot een armzalig en onnodig stuk animatie.
Een van de eerste dingen die je opvallen op het moment dat je de film bekijkt, is hoe matig de animatie is. Het is echt iets om te zien dat deze film, die zelfs het stempel van Warner Bros. erop heeft, meer lijkt op een vroeg animatieproject van een beginnende animator op de universiteit dan op iets dat van professionele kwaliteit kan worden beschouwd.
De personages, omgevingen en de animatie, de beweging zelf, alles in deze film ziet er volkomen mat uit. Het karakterontwerp is inconsistent van frame tot frame, en de animatie kan hier en daar zelfs enkele frames overslaan omdat het er gedurende de hele runtime gehakt uitziet. Warner Bros. Animation heeft in de loop der jaren een aantal indrukwekkende animatiefuncties ontwikkeld. Het zou in hun eigen belang zijn om voorzichtiger te zijn met waar ze hun naam op zetten. Deze film is duidelijk uitbesteed aan een minder animatieteam.
Wanneer sommige van de eerder genoemde geanimeerde shows hun best doen om het publiek te laten zien dat het medium dingen kan creëren die gewoon niet mogelijk zouden zijn in live-actie; het vestigt de aandacht op de productie van Night of the Animated Dead, als een schaamteloze geldklopperij.
Visuals zijn niet het enige dat hier ontbreekt. Regisseur Jason Axinn kiest ervoor om hier en daar wat gebeurtenissen uit de originele film aan te passen, maar het enige dat wordt beïnvloed door het origineel is het tempo. Deze animatiefilm is veel korter dan de originele film, en dat kan een pluspunt zijn voor een nieuw, ongeduldig publiek, maar het is heel moeilijk om te zien dat er een man met een visie achter deze film zit. Van de kadrering, kwaliteitscontrole tot de selectie van de opnamen die in de film worden gebruikt. Het voelt alsof Axinn aan een verschrikkelijk tijdsbestek moest werken, met bijna geen budget, of misschien gaf hij gewoon niet om de film. Het zijn allemaal mogelijkheden, maar het punt is dat de film op bijna elk vlak faalt.
De enige plaatsen waar de film schittert, zijn die plaatsen die de originele film tot een klassieker maken. Als je goed kijkt, enkele lezingen van Night of the Living Dead; althans in termen van sociaal commentaar, zijn vandaag nog even relevant als in 1968. Door een kopie van die film te zijn, betekent dit dat Night of the Animated Dead die elementen ook aan de kijker biedt. Het is werkelijk ongelooflijk om te zien hoe revolutionair en invloedrijk de originele Romero-film is. Als iemand dit bekijkt zonder het origineel te hebben gezien, zal hij nog steeds de eindeloze hoeveelheid conventies herkennen die meer dan 50 jaar later nog steeds van toepassing zijn op het genre. Het bijten als een manier om de ziekte over te brengen, de mysterieuze oorsprong van de infectie en de onderlinge strijd tussen mensen, het is er allemaal. Als het niet kapot is, repareer het dan niet.
Een ander aspect dat opvalt, maar exclusief is voor deze remake, is de voice-acting. De hele cast is redelijk goed en geen van hen toont enige luiheid als het gaat om het uitwerken van hun rollen. Hill en Duhamel zijn de hoogtepunten van de cast en het laat zien wanneer de personages op reis gaan. Hill als Ben is vooral goed, en dat moet ook zo zijn, want het personage is een van de meest memorabele hoofdrolspelers in het genre. Het einde zal nog steeds in de hoofden van het moderne publiek blijven, en het voelt alsof dit het beste moment had kunnen zijn om een hoogwaardige geanimeerde remake van deze klassieker uit te brengen. Het was echter niet de bedoeling. De cast verdiende zeker een betere film.
Over het algemeen voelt Night of the Animated Dead meer als geldklopperij dan iets anders. Het is een goed voorbeeld van een gemiste kans om niet te investeren in het juiste talent om dit klassieke zombieverhaal naar het rijk van animatie te brengen. Een rijk dat elke dag meer en meer adepten wint. Slechte regie en lachwekkende animatie maken dit een zeer moeilijk ding om aan te bevelen, en de slechtst mogelijke manier om te genieten van wat een van de meest revolutionaire en invloedrijke films in de filmgeschiedenis is.