Door Robert Milakovic /9 september 20219 september 2021 Het westerngenre gaat ver terug tot de jaren 1890, en tot de jaren zeventig werden ze beschouwd als het coolste ooit met namen als John Wayne, Clint Eastwood en Steve McQueen. In de jaren 80 en 90 werden er een paar titels uitgebracht, maar dit was niet genoeg om de massa terug te winnen. Wat filmmakers doen om dit genre nieuw leven in te blazen, is door de neo-westerse weg te gaan, dit zijn films die zich afspelen in het hedendaagse Amerika en de westerse stijl weerspiegelen. 'No Country for Old Men', 'The Longest Ride' en 'Aint Them Bodies Saints' zijn waardige vermeldingen.
'Old Henry' wordt beschreven als een micro-western, geschreven en geregisseerd door een grote fan van het genre Potsy Ponciroli, vooral bekend van de Billy Ray Cyrus-sitcom 'Still the King'. Het komt eigenlijk neer op de basis, een verhaal over goed en kwaad op een klein stukje land, maar het is buitengewoon moeilijk om duidelijk het leven weer te geven dat mensen toen leidden zonder politie, zonder wet, terwijl mensen leefden en stierven door het geweer.
Het sterren multi-getalenteerde ster Tim Blake Nelson, Scott Haze, Gavin Lewis, Trace Adkins en Stephen Dorff. Deze film beleefde zijn wereldpremière tijdens het filmfestival van Venetië in 2021 op 7 september, waar hij lovende kritieken ontving, en de film zal naar verwachting vanaf 1 oktober in de bioscopen te zien zijn.
'Old Henry' speelt zich af op het grondgebied van Oklahoma in 1906. In feite komt het hoofdpersonage, Tim Nelson zelf, eigenlijk uit de stad, dus eigenlijk past het perfect. Hij belichaamt het titelpersonage, een weduwnaar die in een armoedige, afgelegen boerderij woont, zijn gewassen verzorgt en zijn zoon goede waarden bijbrengt. De boerderij ligt in het midden van nergens, en zijn tienerjongen Wyatt, een rol die wordt gespeeld door Gavin Lewis, is het saaie boerenleven beu. Nu Wyatt een typische puber is, woont hij hier niet graag en voelt het alsof ze allebei vast zitten, en zijn vader is een beetje te, nou ja, ouderwets. Maar laat je niet misleiden door Henry's borstelige blikken, er gaat nog een hele andere persoon schuil achter dat ruige, uitdrukkingsloze masker van een gezicht.
De speelfilm begint vrij heftig met een man die vlucht voor drie anderen die hem achtervolgen. Helaas wordt hij neergeschoten en het drietal gaat hem martelen om cruciale informatie te verkrijgen. Als het trio klaar is met de arme ziel, wurgen ze hem dood als een gewoon dier met een touw, gewoon voor de lol. Stephen Dorff speelt Ketchum, de leider van de kwaadaardige bende die zich voordoet als een wetshandhaver. Hij is echter een psychotische sociopaat met een neerbuigende grijns, een rol die de acteur absoluut nagelt.
Terwijl Henry zich met zijn eigen zaken bemoeit, verschijnt er een bebloed, onbereden paard voor zijn deur. De oldtimer gaat op onderzoek uit en vindt een man die dodelijk in de borst is geschoten. Hij komt in de verleiding om zich met zijn zaken te bemoeien en de gewonde vreemdeling aan zijn lot over te laten, maar een zak geld doet hem van gedachten veranderen en hij neemt hem in huis. Nu verschijnen de drie musketiers aan Henry's deur in de achtervolging van de genoemde man die volgens hen is gevaarlijk. Henry wordt gedwongen zijn masker af te zetten en de onverschrokken, stoere revolverheld los te laten die zich achter die breedgerande cowboyhoed verschuilt tot verbazing van zijn zoon en de schurken.
Potsy's aanbidding voor het westerse genre wordt duidelijk weergegeven in zijn richting in deze titel. De aanwijzingen die zich voorbereiden op de belangrijke onthulling van het verhaal worden met absolute duidelijkheid door de hele film geplant. De choreografie van alle actiescènes, zij het het geweld, is uitstekend uitgevoerd, gedetailleerd en dynamisch, waarbij de spanning en het conflict worden opgebouwd en tegelijkertijd de spanning wordt opgewekt.
De muziekscore van de in Nashville gebaseerde multi-instrumentalist Jordan Lehning zit vol melancholische strijkers en tonen van kalme verstoring die Potsy gebruikt om het tempo stabiel genoeg te houden, terwijl er voldoende ruimte is voor de verschillende scènes om te ademen. Ondanks dat het een beetje een langzame verbranding is, is het een spannend schouwspel.
Het camerawerk is absoluut fantastisch, spelen met verschillende shots en een selectie van hoeken. Verschillende brede scènes tonen de extreme afzondering van de setting en zijn kwetsbaarheid voor indringers, wat het realiteitsaspect versterkt. Het productieontwerp is ook op punt en vertoont dat bewoonde rustieke gevoel, dat het werkelijke zicht uitbeeldt tijdens de periode waarin de film zich afspeelt.
De casting had niet beter gekund, want Tim Nelson is een dominante hoofdrolspeler. Een zeer bekwame en veelzijdige acteur zijn, om nog maar te zwijgen van een geweldige regisseur die vooral bekend is van de 'Ballad of Buster Scruggs' van de Coen Brothers. Het titelpersonage bezit hij op alle mogelijke manieren volledig, een traag brandende kerel die, net als veteranen in het genre als Clint Eastwood, goed het heft in eigen handen kan nemen. Van het uiterlijk tot de maniertjes, het kostuum, de manier waarop hij praat, weven er allemaal mooi in, waardoor een volledig gebakken en bewonderenswaardig karakter ontstaat. Het publiek begint meer te weten te komen over wie deze vreemd uitziende man is naarmate het verhaal zich ontvouwt, iets wat Tim serveert met een charismatische knoestige overtuiging tot verbazing van de kijkers.
Stephen Dorff als de gemene Ketchum met een pikzwart hart is uitstekend, Haze's karakter is een beetje lauw, echt ambivalent met wankele loyaliteit, iets wat de acteur de hele film vasthoudt, countryster Trace Adkins past mooi in de perfect cast-ensemble en Lewis levert het ultieme eye-opening moment van een zoon die te snel zijn oude man betuttelt zonder echt te weten wie hij eigenlijk is.
Deze feelgood-western gaat over het algemeen over geweld en verlossing, relaties tussen vaders en zonen, een goed gemaakt ouderwets maar duurzaam stuk dat een gedetailleerd kijkje biedt in het verleden in het beruchte Wilde Westen. Het brengt de meer gecompliceerde duistere realiteiten achter de iconen van de westerse wereld naar voren. Hoewel het op dit moment waarschijnlijk niet het favoriete genre is waar velen de voorkeur aan geven met alle op strips gebaseerde films en acties die de laatste tijd uitkomen, is het een bevredigend en bevredigend horloge dat zeker de tijd waard is.