Door Robert Milakovic /20 september 202120 september 2021 Het is een vreemde gewaarwording om te gaan zitten om een Hallmark Movie te kijken en te beseffen dat ik zo tegen een van de persoonlijke keuzes van de artiesten in het leven ben dat ik niets anders kan zien. Ik weet heel goed dat ik neutraal moet zijn, maar dit is niet de New York Times.
Raise a Glass to Love is de nieuwste release in Hallmark's Fall Harvest-collectie. De cast wordt geleid door Juan Pablo Di Pace en Laura Osnes. Aspirant-meester-sommelier Jenna gaat naar de wijnmakerij van haar familie om te studeren en is gefascineerd door de natuurlijke technieken van de nieuwe wijnmaker, Marcelo, en gaat verder.
Laura Osnes heeft de krantenkoppen gehaald omdat ze weigert zich te laten vaccineren, ondanks dat ze twee keer een Tony-winnaar was. Ze stopte met haar werk omdat ze weigerde te voldoen aan de vaccinatie-eisen. Haar schijnbare onvoorzichtigheid en gebrek aan respect voor anderen zorgen ervoor dat ik haar in alle opzichten niet mag. Het maakt mij niet uit dat ze een vaste klant van Hallmark Channel is; ze zou niet moeten zijn. Ze moet rekening houden met anderen en erkennen dat we te midden van een pandemie zitten waarin mensen sterven.
Raise A Glass To Love volgt het traditionele Hallmark-formaat, maar de opname verhoogt het aanzienlijk. Het is verbluffend. Dan weet ik niet zeker of het alleen komt omdat het zich afspeelt in Napa Valley, wat een prachtige locatie is. Het zou moeilijk zijn om de plaats er slecht uit te laten zien, maar er zijn vreemdere dingen gebeurd.
Wat begint als je emotioneel gehecht te voelen aan de personages sinds een flashback van Jenna die tijd doorbrengt met haar oma als kind, evolueert snel naar een film waarin je geen emotionele banden hebt. Dat wil je, want het maakt deel uit van wat een Hallmark-film onderscheidt.
Raise A Glass To Love doet er alles aan om emotie op te roepen, maar het schiet tekort.
Eerst en vooral hebben Jenna en haar vriend geen chemie. Hij is ijskoud en afstandelijk, en ze bewegen niet tegelijk. Ze hebben een zakelijke relatie en het is ongemakkelijk om ze samen te zien. Je vraagt je af waarom ze ooit zou denken dat een man die niet in haar gelooft iemand is met wie ze zou willen zijn.
Ten tweede is er geen gevoel van verbondenheid met Jenna en de wijngaard van haar familie. Hallmark heeft dit misschien duidelijker vastgesteld door flashbacks of door iets meer met het land te laten gebeuren. Maar haar thuis zien, leek alsof ze in een hotel was, niet thuis. Het was geen gebrek aan schrijven om Jenna met zoveel mogelijk dingen uit haar kindertijd bezig te laten zijn; het was een gebrek aan chemie tussen alle artiesten.
Ten slotte ontbrak het Jenna en Marcelo aan chemie. Juan Pablo Di Pace is charmant, net als zijn personage Marcelo, maar de twee passen niet bij elkaar. Tegenpolen trekken elkaar meestal aan, maar Jenna's karakter lijkt zich niet te ontwikkelen. Dit heeft niets te maken met mijn afkeer van de actrice, maar alles met hoe het personage is geschreven.
Er is niets mis met Jenna die geobsedeerd is door het bereiken van haar doelen, maar zelfs wanneer ze haar proberen te verbinden met de buitenwereld, komt het hier allemaal op terug. Alleen als wijnliefhebber krijg je een idee van wie ze is als persoon.
En in elke film, televisieshow of boek wil het publiek zich identificeren met het personage. Ze willen kunnen zien dat het personage meer is dan alleen een stereotype.
Maar laten we bijvoorbeeld eens nemen wanneer ze een baan krijgt als hoofdsommelier in het restaurant van haar vriend. Het werd haar uit jaloezie overhandigd (hoewel je niet het gevoel had dat het vriendje jaloers was; het is gewoon typisch in een Hallmark-film) nadat hij haar een tijdje niet voor de functie had overwogen.
Alles voelt transactioneel zoals deze twee acteren. Het blijkt geen relatie te zijn. Zelfs haar ontslag voelt transactie. De situatie is emotieloos.
En misschien is dat wel mijn grootste klacht over de film als geheel: de emotionele component ontbreekt. Er was geen link naar de personages.
En het zorgde ervoor dat ik het glas wilde heffen op het feit dat het eindelijk klaar was.