De hond is de trouwste metgezel van de mensheid. Het is dus nogal triest dat zoveel mensen over de hele wereld honden en dieren in het algemeen op zo'n verachtelijke manier behandelen. Dog Gone is echter een film die daar tegenin gaat en een betere en hoopvollere toekomst laat zien voor onze relatie met deze wezens die de wereld met ons delen. De film, die nu beschikbaar is op Netflixen , gaat heel hard om een relatie tussen een jongen en zijn hond op de meest pure manier weer te geven. Evenals het laten zien hoe de relatie met dieren mensen van top tot teen kan veranderen.
Dog Gone is een film geregisseerd door Stephen Herek en met in de hoofdrollen Rob Lowe, Kimberly Williams-Paisley, Johnny Berchtold en Nick Peine. De film vertelt het verhaal van Fielding, een jonge man die na een harde breuk besluit een hond te nemen. Iedereen waarschuwt hem ervoor omdat ze vinden dat Fielding te onvolwassen is om voor een ander wezen te zorgen. De dingen nemen echter een gelukkige wending wanneer Fielding in zijn Gonker stapt, de beste vriend die hij ooit zou kunnen hebben. Totdat Gonker verdwijnt en Fielding en zijn gezin in de zoektocht duiken.
Dog Gone is een van die feelgoodfilms. Het is in geen enkel opzicht een geweldige film. De plot is voorspelbaar, de personages zijn te kunstmatig en generiek, en door het algehele technische niveau van de film lijkt het meer op een Hallmark-film dan op iets anders. En toch werkt de film omdat hij de gevoelens van het publiek aanspreekt in plaats van hun intellect. Hier is niets mis mee. Films zijn er, net als elk ander kunstwerk, om ons iets te laten voelen, en naar die maatstaf is de film meer dan succesvol.
Films zijn, misschien meer dan enig ander kunstwerk buiten het videogamemedium, de beste manier om iemand op de een of andere manier te manipuleren om te denken of te voelen. Films gebruiken geluidssignalen, muziek, licht, acteerwerk en beelden om onze gevoelens en onze geest in heel verschillende richtingen te leiden. Als een film je aan het huilen wil maken, dan zal dat, mits goed gedaan, waarschijnlijk lukken. Het is hetzelfde als een film je aan het lachen wil maken, of je enthousiast wil maken over een actiescène of plotontwikkeling.
Dus om te zeggen dat films een manipulerend medium zijn, is geen leugen en er is niets slechts tegen. Dergelijke kracht kan natuurlijk worden gebruikt voor kwaad, maar in het geval van Dog Gone wil de film je gewoon dezelfde achtbaan laten voelen die de hoofdpersoon doormaakt. Niemand wil zijn hond verliezen, dus als er iets met Fielding gebeurt, komen we echt in zijn eigen manier van denken. De angst en de stress beginnen toe te nemen, en je wilt gewoon weten of ze Gonker vinden of niet.
Buiten de hoofdverhaallijn probeert de film wat personagewerk te doen met de menselijke personages. Fielding is bijvoorbeeld een personage dat wordt afgebeeld als verloren, naïef en volledig levend in een bubbel. Dus het verlies van zijn hond haalt hem uit die bubbel en gaat op reis om de buitenwereld onder ogen te zien. Een wereld die vooral kil en gevaarlijk aanvoelt, maar de film verandert al snel in een plek waar mensen elkaar kunnen helpen en voor elkaar kunnen zorgen. Vooral als de motivatie is om iemand te helpen zijn hond te vinden.
Qua beeld is de film echt niet om over naar huis te schrijven. We hebben het over een film die heel erg aanvoelt als iets dat op televisie moet komen en niet in een bioscoop. Het is een fascinerend fenomeen om te zien dat het onderscheid tussen iets dat een bioscooprelease verdient en iets dat dat niet doet, nu zo duidelijk is. Dog Gone gaat voor die overbelichte look waardoor alles er te mooi en te perfect uitziet. Het geldt zeker voor een look die beter geschikt is voor televisie.
De film is ook niet geïnteresseerd in enige vorm van visueel spel met de camera. Herek lijkt alleen geïnteresseerd te zijn in het vertellen van het verhaal en er een punt achter te zetten. Er zijn geen memorabele beelden in deze film. Nadat de aftiteling is gerold, beginnen de beelden verward te raken, evenals de plot. De gevoelens die de film uitbeeldde, zijn het enige dat overblijft. Dus hoewel je de film en het verhaal enkele dagen na het zien ervan misschien vergeet, zul je je de film waarschijnlijk met plezier herinneren wanneer iemand de naam naar je terugbrengt.
Uiteindelijk is Dog Gone geen film die prijzen zal winnen of je diep zal laten nadenken over de kunst van het filmmaken, maar het zal je zeker een goed gevoel geven als je ernaar kijkt. Er zitten enkele zeer dramatische scènes in die bij sommige leden van het publiek herinneringen kunnen oproepen, maar de algehele ervaring is best verrukkelijk en zoet. Niet elke film hoeft een intellectuele oefening te zijn of iets nieuws of gewaagds te doen binnen het medium. Sommige films zijn er gewoon om te bekijken en te vergeten, maar altijd voelbaar.