O, jongen! Daar gaan we. Het kerstseizoen is nu al voelbaar in de lucht, en daarmee komt een lawine van kerstfilms en -shows klaar om alle streamingdiensten in de maanden november en december te verzadigen. Het hoort bij het seizoen, daar bestaat geen twijfel over. Kerstmis begint vroeg en eindigt laat, maar dat is wat mensen doen. We verlengen de goede tijden zo veel als we kunnen. Catfish Christmas is een van de eerste films die het kerstseizoen van dit jaar zal openen, en het is klaar om je in de stemming te brengen voor liefde, cadeaus en familiedrama.
Catfish Christmas wordt geregisseerd door Victoria Rowell en heeft hoofdrollen voor Leigh-Ann Rose, Tony Todd, Ella Joyce, Charlotte Evelyn Williams, Anthony Riggins en Devin Laster. De film vertelt het verhaal van Leslie, een succesvolle vrouw die helaas niet zoveel geluk heeft gehad met de liefde. Na een zeer pijnlijke breuk te hebben overleefd, gaat Leslie terug naar huis om Kerstmis door te brengen met haar familie. Wat Leslie niet weet, is dat de druk van haar familie om betrokken te raken bij haar liefdesleven haar op een ganzenjacht zal sturen en vervolgens een nieuwe kans op liefde zal vinden.
Het fenomeen catfishing is heel interessant geweest. Zoals de film zelf aangeeft, ontmoeten tegenwoordig meer dan 40% van de stellen elkaar online, wat geweldig is, omdat internet mensen die elkaar nooit zouden hebben ontmoet in staat stelt zichzelf te vinden, hun interesses te delen en zelfs verliefd te worden. Maar vaker wel dan niet, kan internet ook worden gebruikt als een misleidingsinstrument. Mensen die voor andere mensen doorgaan en andere mensen pijn doen, lijken aan de orde van de dag te zijn. Dus online gaan en jezelf openstellen voor liefde lijkt nog moeilijker dan het op een ouderwetse manier te doen.
Catfish Christmas is geen bijzonder goede film, de uitvoeringen zijn vlak, het visuele ontwerp schreeuwt low budget, en de chemie tussen de hoofdrolspelers is bijna onbestaande, en toch is het ook geen verschrikkelijk horloge. Als de film iets goed doet, brengt het de kerststemming terug. Het uitgangspunt van de film zal bij veel mensen herinneringen oproepen aan hoe het is om terug naar huis te gaan en samen te komen met het gezin en dan een paar dagen te proberen aan hun verwachtingen te voldoen.
Sommige van deze situaties zijn zeer goed uitgevoerd, en ze zullen zeer consistent en vertrouwd aanvoelen voor degenen die ze in het echte leven hebben moeten doorstaan. Het resultaat is een film die soms grappig kan zijn, maar die helaas zijn acteurs verspilt aan een slecht script vol clichés die slecht worden uitgevoerd. Het familiedrama voelt in ieder geval echt aan, en hetzelfde kan gezegd worden voor het gevoel dat je uit je diepte bent in de huidige datingmarkt van vandaag. Leslie is een aardige hoofdrolspeler en je kunt haar wanhoop voelen omdat ze gedeeltelijk tevreden is met haar leven, maar ook weet dat er iets ontbreekt.
Het zou fantastisch zijn geweest om deze elementen te verkennen, maar de film verwordt tot een verzameling slechte grappen en romantische scènes die helemaal niet werken. Zoals we al eerder zeiden, is Leigh Ann-Rose een goede hoofdrolspeler. Ze voelt heel oprecht en Devin Laster lijkt een goede kerel, maar ze hebben echt geen chemie. Elke keer dat de film ze als een paar probeert te verkopen, vallen de scènes plat en is er een wolk van ineenkrimping die door de scène beweegt en alles bedekt wat het aanraakt.
Qua visuals voelt de film erg vlak aan, niet alleen in het kleurgebruik, maar ook in de manier waarop de shots zijn ingekaderd en de scènes zijn gecomponeerd. Het blokkeren lijkt uiterst eenvoudig te zijn, en soms kun je niet de schuld krijgen als je denkt dat de film het gevoel van een tweedimensionale ruimte probeert na te bootsen. Het is raar. Het is duidelijk dat de film niet veel middelen heeft, maar dit soort visuele zorg kan worden gedaan door er echt over na te denken, in plaats van alleen de camera op de acteurs te richten en actie op te roepen. Het klinkt misschien hard, maar visuele zorg kan je film een heel eind brengen.
De aanwezigheid van Ella Joyce en Tony Todd is zeer welkom, maar zelfs hun beste scènes kunnen de lat niet hoger leggen voor een verhaal dat niet gaar aanvoelt. Het meervalconcept had de bron van veel drama kunnen zijn, maar het uitgangspunt gaat nooit verder dan een gênant moment voor sommige personages. In zijn climax probeert de film de hele situatie als zeer dramatisch te verkopen, maar niets dat eerder kwam, verkoopt je op dit idee. Het script had zeker nog een paar concepten nodig om het uitgangspunt ten volle te verkennen en een film te maken die kon opvallen.
Uiteindelijk voelt Catfish Christmas nogal generiek aan. Het is begrijpelijk dat de film geen dingen kan doen die films met veel meer middelen kunnen, maar in productie gaan met een verhaal als dit voelt gehaast. Ook het niet kunnen vinden van twee acteurs die chemie hebben, en het stellen van de verwachting dat je film romantiek als centraal element zal hebben, lijkt een recept voor een ramp te zijn.