Tienerkomedies waren enorm in de jaren 80 en 90. Tientallen jaren lang was het genre groot bij het publiek, mensen hielden ervan om te zien hoe deze kinderen in de problemen kwamen en hun eerste grote momenten in het leven samen beleefden. Het genre deed ook grote aantallen aan de kassa, en sommige van die films worden beschouwd als klassiekers in de Hollywood-cinema. Echter, nadat die twee decennia in het verleden waren achtergebleven, stierf het genre gewoon, en het is vreemd om nieuwe afleveringen te vinden die fris of zelfs relevant aanvoelen. Laten we Do Revenge bekijken, een nieuwe Netflix tienerfilm die precies dat doet.
Do Revenge is een film geschreven en geregisseerd door Jennifer Kaytin Robinson en met in de hoofdrollen Camila Mendes, Maya Hawkins, Austin Abrams en Talia Ryder. De film vertelt het verhaal van Drea, de de facto koningin van de middelbare school, en haar val van haar troon. Nadat deze tragedie heeft plaatsgevonden, zal ze haar krachten bundelen met Eleanor, een buitenstaander die net als Drea wraak wil nemen op de mensen die haar vele jaren geleden onrecht hebben aangedaan. De twee zullen beste vrienden worden, maar hun wraakdoelen kunnen meer doen dan degenen die ze haten pijn doen.
Do Revenge is een uitstekende film, vooral omdat het een Netflix-film is, als je begrijpt wat ik bedoel. De laatste tijd heeft de streamingdienst een kwaliteitsprobleem gehad en de meeste van zijn releases vallen vaak in de 'slechte' tot 'middelmatige' bakken. Mensen hebben nu geaccepteerd dat de term 'Netflix-film' gepaard gaat met een bepaald kwaliteitsniveau, dat vaak erg slecht is. Af en toe verrast Netflix ons echter met de release van iets dat eigenlijk goed is. Do Revenge is precies dat soort film, en het is nog verrassender als je je realiseert dat de film deel uitmaakt van het tienerfilmgenre.
Dus, hoe slaagt Do Revenge erin om de afgelopen jaren beter te zijn dan eigenlijk elke andere tienerfilm? Welnu, de film heeft eerst een zeer solide script. Er is niets echt transcendent aan het verhaal, maar de personages zijn sterk genoeg om dit zeer eenvoudige plot te transformeren in iets dat fris en nieuw aanvoelt. Er zijn zoveel verhalen die verteld kunnen worden, maar Robinson en haar tienerfilm doen het heel goed. Aan het einde van de film heb je het gevoel dat je naar een nieuwe klassieker hebt gekeken.
Dit is een zeer moderne film. Er wordt veel gepraat over feminisme, giftige mannelijkheid en zoveel van die progressieve onderwerpen, maar in tegenstelling tot andere verhalen of films voelen ze zich niet in de schoenen geschoven. Ze voelen natuurlijk aan omdat het verhaal hen er deel van maakt, in plaats van alleen een ander vakje dat moet worden aangevinkt om een bepaalde doelgroep aan te spreken. Deze thema's zijn niet subtiel, maar ze worden nooit uitgevoerd met een gemene geest van bandintenties in het achterhoofd. Het zou mooi zijn als andere films deze manier van werken met die onderwerpen zouden kunnen volgen.
Het sterkste element van de film is het acteerwerk. Robinson slaagt erin om een aantal geweldige uitvoeringen uit haar acteurs te halen, en ze maken de film er zoveel beter van. Mendes fungeert als een geweldig hoofdpersonage, je kunt haar wanhoop en woede echt voelen, en als ze moet kalmeren, is ze ook geweldig op die meer intimiderende momenten. Maya Hawkins daarentegen is gewoon een natuurlijke ster. Ze is net zo charismatisch als haar ouders en staat alleen als de beste performer in de film, vooral tegen het einde van de film wanneer de emoties een echte achtbaan worden.
Austin Abrams is ook fantastisch. De acteur is een bekend gezicht geworden dankzij zijn rol in Euphoria, en hier laat hij echt zien dat hij het bereik heeft om in principe elke soort rol te spelen. Hij speelt hier een van de meest verschrikkelijke schurken in een tienerfilm ooit en doet dat met energie en geloofwaardigheid. Laten we hopen dat we de komende jaren meer van hem kunnen zien. Ook Talia Ryder maakt haar opwachting, en hoewel haar rol kleiner is, maakt ze een grote indruk. Haar rol in het verbluffende Never Rarely Soms Always heeft haar op onze radar gezet, en ze verdient zoveel meer te zijn.
Als er iets is dat de film kan schaden, is het dat het verhaal soms te voorspelbaar wordt, wat een nietje is in dit soort films, en ook de speelduur voelt lang aan tegen het einde. Het tempo is leuk, maar er waren misschien een paar scènes die hadden kunnen worden geknipt om het tempo pittiger te maken, omdat de dingen tegen het einde uit de hand lopen. Dit is niet iets dat de film echt pijn zal doen, maar het potentieel om de film meer gepolijst te laten voelen, is heel duidelijk.
Desalniettemin is Do Revenge een geweldig horloge, zeer vermakelijk, en hoewel het verhaal niets nieuws of revolutionairs creëert. De cast en hun acteerprestaties geven je echt het gevoel dat je dit verhaal tot het einde moet zien. De regie is ook redelijk goed, waarbij Robinson weet hoe hij elke scène moet kadreren en het meeste uit elke situatie moet halen. De film staat in deze hyperrealiteit waar alles te echt aanvoelt om waar te zijn. Het is echter allemaal goed en we kunnen alleen maar hopen dat de film het publiek vindt dat het verdient.