Sarlacc: 11+ belangrijke dingen over het Star Wars-wezen

We hebben enkele gruwelijke wezens gezien in het Star Wars-universum van George Lucas, maar bijna geen enkele is zo angstaanjagend als de Sarlacc. Het kolossale wezen met vlijmscherpe rijen tanden en tentakels die de slachtoffers in de enorme gapende mond trekken die bekend staat als de Sarlacc-put, is nog maar het begin.

De enorme kuil die je ziet is slechts een klein deel van het kolossale lichaam van de Sarlacc. Maar de manier waarop de wezens paren, paaien, reproduceren, groeien en hun prooi verteren, is zoveel angstaanjagender dan zijn afschuwelijke uiterlijk. Zonder verder oponthoud, hier zijn 11+ belangrijke dingen die je moet weten over het beruchte Star Wars-wezen.

Wat is een Sarlacc precies?

Ik zal beginnen met de meest voor de hand liggende vraag: wat is dat voor ding? De Sarlacc is een semi-bewust wezen dat in eerste instantie op een zandworm lijkt, maar eigenlijk meer een plantachtig wezen is dat alles eet dat ooit dicht genoeg bij zijn gapende mond en tanden komt.

De mond, bekend als de Sarlacc-put, is ingebed met verschillende cirkelvormige rijen vlijmscherpe tanden en tentakels om nabijgelegen prooien te vangen en in de mond van de Sarlacc te trekken.

In de eerdere levensfasen is de Sarlacc veel kleiner en kan hij door de ruimte bewegen voordat hij groot genoeg wordt om te graven en de Sarlacc-put te creëren. De tanden worden alleen gebruikt totdat het spijsverteringsstelsel van de Sarlacc volledig is gevormd, wat duizenden jaren duurt.

Een Sarlacc is kolossaal, met zijn lichaam tot 100 meter onder de grond en alleen de mond blijft aan de oppervlakte om te jagen. Nadat het zijn prooi heeft gevangen en het in het enorme lichaam heeft getrokken, is er bijna geen manier om te ontsnappen. De spijsvertering duurt eeuwen en het is ongelooflijk pijnlijk voor het slachtoffer.

Toen ik zei dat de Sarlacc semi-bewust is, betekent dit dat het plantachtige organisme zich niet volledig bewust is van zichzelf of zijn functies - het handelt instinctief en valt alles in de buurt van zijn mond aan. Het kan echter bewust worden als het een mentale verbinding vormt met een bewust slachtoffer.

Boba Fett vormde bijvoorbeeld een mentale verbinding met het beest in een niet-canonversie waarin hij erin slaagde zijn jetpack van binnenuit te activeren en eruit te komen, terwijl hij het verbrandde.

Is de Sarlacc een dier of een plant?

Xenobiologen in de hele melkweg weten niet zeker wat een Sarlacc eigenlijk is. Vanwege zijn reproductieve strategieën - waar we later op in zullen gaan - is er geen manier om te vertellen waar het wezen vandaan komt.

Een Sarlacc heeft de eigenschappen van zowel een dier als een plant. Als ze jonger zijn, kunnen de exemplaren zich verplaatsen en prooien veel sneller vangen, maar naarmate ze ouder en groter worden, graven de Sarlacc zich in en fungeren als een plant, vertrouwend op de prooi die per ongeluk in zijn kolossale mond valt.

De Sarlacc is meer een dier dan een plant, want het heeft een mond, tanden, keel, magen, spijsverteringsstelsel, moet ademen en nog veel meer. Het kan ook bewegen en zelfs als huisdier worden gehouden terwijl het jonger is.

Het enige waardoor het wezen op een plant lijkt, is dat het niet beweegt en zelfs wortels krijgt. Je zou dat echter kunnen toeschrijven aan hun kolossale omvang, niet aan hun aard.

Houdt de Sarlacc je in leven?

Een van de engste dingen aan de Sarlacc is dat hij je niet doodt nadat je bent opgegeten. In plaats daarvan houdt het je in leven tot een millennium voordat je sterft.

De maag van de Sarlacc is bedekt met tentakelachtige vaten die zich aan het slachtoffer hechten, deze op zijn plaats houden en niet kunnen ontsnappen. Vervolgens injecteert het langzaam neurotoxines in het slachtoffer die de hele tijd ongelooflijke kokende pijn veroorzaken. Het doodt de prooi echter niet.

In plaats daarvan brengt het wat voedsel naar het slachtoffer terwijl het voedingsstoffen naar de Sarlacc haalt om zich te voeden. Op die manier blijf je eeuwenlang in leven terwijl het wezen zich langzaam aan je tegoed doet.

Welk schepsel kan een Sarlacc eten?

De Sarlacc is een kolossaal wezen en heeft bijna geen natuurlijke vijanden, wat betekent dat het een toproofdier is. Er zijn echter een paar wezens die zelfs een Sarlacc kunnen verslinden.

Omdat de Sarlacc op verschillende planeten kunnen leven, hebben ze, afhankelijk van de planeet, verschillende natuurlijke vijanden. Er zijn echter maar twee wezens bekend die op de Sarlacc kunnen jagen: de krayt-draak op de planeet Tatooine en de nog grotere gouka-draak op de planeet Aargonar.

Hoeveel magen heeft een Sarlacc?

Net als koeien op aarde heeft de Sarlacc meer dan één maag. De ene hoofdmaag is de grootste, maar die hoofdmaag heeft soms te weinig ruimte vanwege zijn ongelooflijk trage spijsvertering. Dat is wanneer de Sarlacc de prooi opslaat in een van de vele kleinere magen voor latere vertering.

Soms zal het wezen de prooi volledig in de wanden van zijn maag insluiten, waardoor de maagwanden veel sterker worden en er ruimte wordt gemaakt voor meer prooien.

Het is onduidelijk hoeveel kleinere magen een Sarlacc heeft, omdat het afhangt van hoeveel ze eten, hoe oud ze zijn, op welke planeet ze zich bevinden en hoe groot ze worden.

Hoe lang duurt het voordat een Sarlacc is verteerd?

Het duurt waanzinnig lang voordat een Sarlacc zijn prooi verteert. Het zuur in zijn maag is veel zwakker dan bij andere soorten, en het spijsverteringsstelsel is compleet anders. Het kost een Sarlacc tot wel duizend jaar om een ​​enkele prooi te verteren - de prooi in leven houden gedurende al die tijd.

Zoals ik al zei, zitten de maagwanden van de Sarlacc vol met tentakelachtige vaten die de prooi vastgrijpen en zich in de huid en spieren graven. De tentakels injecteren neurotoxines en het zure bloed van de Sarlacc in het slachtoffer, wat extreme pijn veroorzaakt terwijl ze voedingsstoffen uit het lichaam halen. Tegelijkertijd biedt het een soort voeding om de slachtoffers in leven maar onbeweeglijk te houden.

Terwijl de tentakels de prooi van binnenuit verteren, verteert het zwakke zuur de prooi ook langzaam van buitenaf. Omdat de spijsvertering echter zo traag is, is er soms niet genoeg ruimte voor nieuw voedsel in de maag.

Daarom, als de spijsvertering te lang duurt, gebruikt de Sarlacc soms het slachtoffer om zijn maagwanden te bekleden in plaats van ze te verteren, waardoor de maag sterker wordt.

Hoeveel Sarlacc's zijn er op Tatooine?

De Pit of Carkoon is de enige Sarlacc die ooit op Tatooine is waargenomen. We weten echter niet zeker of het er meer zijn, omdat het jongere, kleinere exemplaar snel kan bewegen. Toch gelooft men, zonder enige bevestiging, dat de Sarlacc die Boba Fett at, het enige exemplaar van de soort op Tatooine is.

Er zijn verschillende andere waargenomen op andere planeten, maar slechts vier Sarlaccs zijn canoniek bevestigd en hun verblijfplaats is bekend. Een daarvan is op Tatooine - waarschijnlijk degene die is opgegeten door de Krayt-draak die te zien is in The Mandalorian TV-show, één op Aargonar, één op Felucia en één op Vodran.

Is er een Sarlacc op Felucia?

Er is een Sarlacc op Felucia, en het is een van de engste exemplaren die je ooit zult zien. Het is zelfs het grootste Sarlacc-exemplaar dat ooit is geregistreerd. Het werd de Ancient Abyss genoemd en zijn kolossale muil strekte zich uit over een straal van vier kilometer.

Het was zo groot dat er een hele stad rond zijn tanden was gebouwd, waarbij de Felucische stammen in synergie met het wezen leefden en zijn enorme mond gebruikten als offerplaats. De tentakels van de Ancient Abyss waren zo sterk dat ze iets groots als een rancune in zijn mond konden slepen - een wezen dat wel vijf meter hoog kan worden en enkele tonnen kan wegen.

Nadat de Starkiller naar Felucia was gekomen om te strijden tegen de Jedi-meester Shaak Ti, probeerden de Jedi de Sarlacc te gebruiken om de leerling van Darth Vader te verslaan. In plaats daarvan viel ze zelf in de mond van de Sarlacc terwijl Starkiller het overleefde.

Later greep het rijk het wezen en stabiliseerde het om het wezen vast te houden terwijl het ook zijn tanden eruit rukte, waardoor een veilige doorgang in en uit zijn muil mogelijk werd. Toen Starkiller terugkeerde naar Felucia, voelde hij de pijn van de Sarlacc, dus hij maakte het wezen los uit de boeien, maar bleef de binnenkant ervan doorzoeken voordat hij door de long van de Sarlacc werd uitgeworpen.

Kan een Sarlacc verhuizen?

Hoewel ze jong en klein zijn, kunnen de Sarlacc's zich heel snel verplaatsen, waardoor ze hun prooi kunnen aanvallen en opeten terwijl deze probeert weg te rennen. Wanneer de mannelijke en vrouwelijke exemplaren paren, spugen ze ook talloze sporen uit die over de melkweg vliegen, in de hoop een planeet te vinden om te bewonen.

Wanneer het wezen echter ouder en groter wordt, wordt het bijna volledig onbeweeglijk en graaft het volledig in de grond, met alleen zijn enorme mond op het oppervlak.

De Sarlacc heeft verschillende grote ledematenachtige lichaamsdelen die worden gebruikt om de delen van zijn lichaam in te graven voor het geval ze worden uitgegraven. Ook ontwikkelen ze drie wortelachtige lichaamsdelen op hun bodem, die worden gebruikt om mineralen uit de grond te absorberen, waardoor de Sarlacc een hybride is tussen een dier en een plant.

Soms kan zelfs een volwassen Sarlacc verhuizen, maar het is uiterst zeldzaam en ongewoon. Het is niet bekend na welke leeftijd of grootte de Sarlacc volledig onbeweeglijk wordt gemaakt.

Hoe lang duurt het voordat een Sarlacc groeit?

Dat zou sterk afhangen van op welke planeet de Sarlacc zich bevindt, wat het wezen eet en hoeveel voedsel het binnenkrijgt. Het is echter veilig om te zeggen dat het enkele duizenden jaren duurt voordat een Sarlacc is uitgegroeid tot de grootte van de Sarlacc in de Great pit of Carkoon.

De levensduur van Sarlacc wordt geschat op ergens tussen de 20000 en 50000, afhankelijk van de planeet. Het is onduidelijk wanneer ze stoppen met groeien - of dat ze ooit stoppen met groeien - maar het duurt minstens 20-30 duizend jaar om de grootte van de Ancient Abyss te bereiken.

Hoe reproduceert de Sarlacc?

Er zijn twee belangrijke reproductiemethoden voor een Sarlacc. De eerste zou paren zijn. Hun paring is echter nogal parasitair van aard. Het mannetje is veel kleiner dan het vrouwtje, dus hij zou zich aan haar lichaam hechten - vergelijkbaar met wat een zeeduivel zou doen.

De twee zouden dan veel kleine larven produceren, maar slechts een paar van hen zouden ooit overleven, laat staan ​​​​volwassen worden. Dat is wanneer het tweede deel van het voortplantingssysteem plaatsvindt.

Het mannetje leeft als een parasiet op het vrouwtje en neemt haar langzaam op. Naarmate het mannetje groter wordt, wordt het vrouwtje kleiner totdat het mannetje haar volledig opneemt en haar plaats in de Sarlacc-put inneemt.

Het mannetje injecteert vervolgens sperma in de sporenproductiezak en de bevruchte sporen verspreiden zich door de planeet, waarvan er vele de atmosfeer verlaten en door de ruimte zweven totdat ze een geschikt geschaafd bewonen tegenkomen.

Wanneer de spore een geschikte planeet vindt, hecht hij zich aan een wezen van de planeet en zuigt zijn bloed als een parasiet totdat het groot genoeg is om los te maken en rond te bewegen, jagend en het eten van prooien. De larve groeide totdat hij groot genoeg was om in de grond te graven en te blijven groeien tot een Sarlacc op ware grootte.