Door Robert Milakovic /11 september 202111 september 2021 'Small Engine Repair' is een zwart komisch drama geschreven en geregisseerd door John Pollono, gebaseerd op zijn eenakter uit 2011 met dezelfde naam. Deze film stond gepland voor maart 2020; Vanwege de coronaviruspandemie debuteerde het echter op 10 september 2021. Pollono en Jon Bernthal hernemen hun rollen uit de originele productie, en Shea Whigham en Spencer House belichamen respectievelijk Packie en Chad. Michael Redfield en Josh Helman, die beiden in het origineel zaten, spelen nu echter nieuwe personages in de film.
Deze film gaat eigenlijk over giftige mannelijkheid, de mannen die pleiten voor dit soort cultuur, en hoe hun gedrag en overtuigingen de vrouwen om hen heen beïnvloeden. De dialoog is vakkundig geschreven, boeiend en gaat diep, wat helpt om de film tot het einde door te voeren. De boodschap in de functie is duidelijk. Het ervaart echter niet die volledige start en is versplinterd in zijn tempo, met een verdraaide draai die niet echt thuiskomt.
'Small Engine Repair' speelt zich af in Manch Vegas, een minachtende bijnaam voor Manchester, New Hampshire, en volgt het verhaal van Frank Romanoski, een rol gespeeld door Pollono, een vluchtige ex-gevangene en een herstellende alcoholist die de afgelopen tien jaar proberen zijn leven weer op de rails te krijgen. Hij runt nu een reparatiewerkplaats en hangt vaak rond met zijn naaste kennissen Terrance Swaino, de vlotte damesman geportretteerd door Jon Bernthal, en Packie Hanrahan, de sociale media-verslaafde een rol gespeeld door Shea Whigham. De drie brengen hun tijd door met kletspraatjes, grappen vertellen en proberen te begrijpen hoe digitale sociale netwerken werken, met name Instagram. Ze vloeien naadloos in elkaar over en hun duidelijke chemie is absoluut wat de film bij elkaar houdt. Hun broederschap en vriendschap worden versterkt door hun aanbidding voor Franks' tienerdochter Crystal, een rol van Ciara Bravo, die onder meer een ingewikkeld verleden heeft met haar moeder en Franks vervreemde ex-vrouw Karen, een rol van Jordana Spiro, die onlangs weer is verschenen nadat ze jarenlang uit het leven van haar dochter was geweest.
Frank worstelt om de eindjes aan elkaar te knopen en voor zijn kleine meisje te zorgen, die op weg is om hem en zijn vrienden echt trots te maken na het verdienen van een plaats aan een prestigieuze universiteit. Hun leven is altijd gehuld geweest in een angstaanjagend donkere wolk, en met deze nieuwe ontwikkeling is er grote hoop dat er eindelijk licht in hun leven schijnt. Het tegenovergestelde gebeurt echter wanneer deze bewonderenswaardige familie oog in oog komt te staan met een self-titled drugsdealer genaamd Chad, gespeeld door Spencer House, die automatisch de toon en richting van het verhaal verandert. Hoewel deze film vol zit met veel testosteron en discussies die die richting volgen, kost het zijn tijd om in het hart van het verhaal te komen en traag zijn weg te banen. Hoewel het donkere materiaal in belangrijke mate werkte op het podium, voelt het een beetje geforceerd en onnatuurlijk aan in de film.
Pollono doet het uitzonderlijk goed met de dialoog, net als in de aanpassing, wat in feite verhalen in het stuk waren, worden nu omgezet in visuele verhalen voor de film. Pollono trekt zich bijvoorbeeld terug uit de scènes van Swaino en vertelt zijn wilde verhalen over het plukken van vrouwen uit bars tot het aanbieden van flashbacks in de film die deze gebeurtenissen laat zien. Er is ook nog een flashback van Crystal's jeugd, en hoewel ze bedoeld zijn om lagen toe te voegen aan een film die sterk afhankelijk is van het verhaal, zijn ze vaak abrupt en verstoren ze de naadloze stroom van de verhaallijn. Vermeldenswaard is dat de film het beste tot zijn recht komt als het trio elkaar de draak steekt en verhalen vertelt. Hun uitvoeringen vorderen terwijl ze soepel van elkaar af spelen, hun verbale prikken leggen de basis voor de film.
Zoals eerder vermeld, is deze titel testosteron-aangedreven, en Pollono heeft zeker veel te zeggen over hoe mannelijk chauvinisme mannelijke vriendschappen beïnvloedt. Veel van de grappen die ze rondstrooien gaan over vrouwen die tegelijkertijd geobjectiveerd worden, met de bedoeling om de mannelijke dominantie te prijzen, terwijl ze hun vrouwelijke tegenhangers en hun rol in de samenleving verwerpen, zonder stil te staan bij hoe hun perceptie en actie hun geliefde Crystal beïnvloeden. 'Small Engine Repair' levert echter bewonderenswaardig werk door de betrokkenheid van Frank en zijn vrienden bij de eigenschappen die ze proberen te doden in zwakzinnigen, zoals de welvarende en zeer giftige drugshandelaar Chad, onder de loep te nemen.
De personages zijn behoorlijk goed uitgevoerd, met Pollono en Bernthal die uiterst briljante en subtiele uitvoeringen leveren die nooit naar stereotypen neigen of neerbuigend aanvoelen. De nieuwkomer in de film Whigham is nogal een openbaring als de praatgrage, sociaal onbeholpen Packie wiens internetvaardigheden goed van pas komen. De vrouwelijke hoofdrolspelers zijn ook effectief indrukwekkend, met Bravo als dochter die onbewust de bal aan het rollen brengt en Spiro die elke keer dat ze op het scherm verschijnt intrigerende aanvallen van energie injecteert.
Wanneer Chad in de film een rol gaat spelen, beginnen de zwakke punten van de film zich pas echt te manifesteren. In een poging om een schijnbaar cruciaal punt naar huis te brengen, bedenkt de toegewijde vader een violet plan om Chad te straffen door sadistisch geweld te gebruiken om hem bang te maken, een punt dat te hardhandig wordt in zijn benadering. In de laatste scène is het donkere en vervormde aspect somber en verschrikkelijk over de top, waardoor de donkere komische aard van de film verandert en het naar een puur sadistische heerschappij wordt gestuurd.
Ten opzichte van de toneelversie heeft Pollono een paar aanpassingen gedaan voor de schermversie. De karakters van Crystal en Karen werden alleen genoemd in het stuk, maar verschijnen in het echt in de film, wat helpt bij het verspreiden van de met testosteron gevulde omgeving. Ook op het podium bestond het verhaal volledig uit de reünie van de vrienden in de garage. In een poging om de ruimte voor de film te openen, voegde Pollono de bar-vechtscène en een reeks andere inleidende scènes toe, die zich aanvankelijk afspelen voordat ze het vlees van het verhaal bereikten.
Toch komt 'Small Engine Repair' tot een einde met een behoorlijk hoopvolle noot; het voelt echter nog steeds een beetje leeg als je terugkijkt op waar het vandaan komt. Het is zo'n film die zijn stagnatie nooit helemaal van zich afschudt, een waarin je verwacht dat de performers buigen als de aftiteling loopt, maar toch is het een duister grappig, authentiek en onvergetelijk werkstuk.