Door Hrvoje Milakovic /9 september 202116 oktober 2021 Kentucker Audley en Albert Birney's charmante, low-budget Sundance eigenaardigheid verbeeldt een wereld waarin onze slaapuren te koop zijn.
Het is een algemene overtuiging dat niets saaier is dan te horen over de dromen van andere mensen. Dit zou James Preble, de schuchtere, schattig besnorde held van Strawberry Mansion, de ongelukkige eigenaar van 's werelds saaiste carrière moeten maken. Hij is een belastingcontroleur die de dromen van zijn klanten moet doorzoeken op verborgen kosten. In deze vertederende sci-fi-fictie met weinig geld maakt dit een vreemd soort logica. Het speelt zich af in 2035 van papier-maché-futurisme en rebelse analoge esthetiek, of beter gezegd, de zinloosheid ervan wordt versterkt door de wazige, belachelijke wereldopbouw van de film.
Binnen zijn dunne kader probeert Strawberry Mansion veel te bereiken, variërend van grappende surrealistische farce tot fey, door de tijd heen liefdesverhaal, af en toe plaatsmakend voor een anti-kapitalistische satire die volledig op het heden is gericht. Als het zich niet lang aan een taak houdt, in plaats van afgeleid te springen tussen briljante gedachten en helderdere foto's, is dat de aard van dromen. In zijn onderzoek naar waar we heen gaan als we onze ogen sluiten, staat de film van Audley en Birney veel dichter bij de irrationele stoornis van The Science of Sleep dan bij de klinische architectuur van Inception. De aantallen aan weerszijden zullen waarschijnlijk klein blijven na de première in de NEXT-reeks van Sundance.
Audley, de excentrieke acteur-filmmaker die algemeen bekend staat als de man achter de gratis microbudget-streamingsite NoBudge, staat niet bekend als een conventionele distributeur. Strawberry Mansion toont stoutmoedig zijn fix-it-and-make-do-mentaliteit, te beginnen met zijn unieke, creatieve filmstijl. De film die digitaal is opgenomen, maar na montage is omgezet naar 16 mm, draagt gelukkig het uitgeblazen licht en de vlekkerige filmkorrel van beide technieken.
Dat voelt heel toepasselijk voor een in een plakboek gemaakte foto van de nabije toekomst, samengesteld door Becca Brooks Morrin en kostuumontwerper Mack Reyes uit door elkaar gegooide twintigste-eeuwse decennia van mode en industrieel design. Om te beginnen contrasteert Prebles tweedy outfit uit de jaren 50 met de videocassettes uit de jaren 80 die hij gebruikt om de dromen van andere mensen te doorkruisen. Alleen dat absurde vermogen plaatst deze gebeurtenissen ver in de toekomst; anders is het alsof een atoomexplosie alle post-internettechnologie heeft weggevaagd.
Audley portretteert Preble, een depressief ogende vrijgezel zonder leven buiten het werk - behalve dan eenzame drive-in eetbuien op wreed verwerkte gebraden kip, die ook prominent aanwezig is in zijn nachtmerries. Hij wordt ontboden in het prachtige landelijke huis van Bella (Penny Fuller), een oude excentriekeling die tientallen jaren te laat is met haar droombelastingen. Hij aanvaardt haar uitnodiging om een paar dagen te blijven en begint aan de gigantische taak om haar bibliotheek met geregistreerde dromen door te spitten en te bepalen welke van haar onbewuste gedachten huurvrij in haar hoofd hebben geleefd. In het proces verliest hij zijn hart aan Bella's charmante jongere zelf (Grace Glowicki), en ontdekt hij de gelukzaligheid die hij lang heeft gezocht in een droomlandschap dat niet eens van hem is.
Het is een gecompliceerde situatie die niet eenvoudiger wordt als blijkt dat andere autoriteiten hun zinnen hebben gezet op het verouderde archief van Bella - dat het potentieel heeft om een griezelige bedrijfssamenzwering aan het licht te brengen waardoor agressieve marketing zelfs de niet-wakkere levens van het grote publiek. Het is gemakkelijk om je een gelikte aflevering van Black Mirror voor te stellen die wild wordt met het idee van droomreclame als een paranoïde allegorie voor ons huidige tijdperk van het delen van gegevens en de griezelige, opdringerige implicaties ervan. Het schrijven van Audley en Birney is niet blind voor deze implicaties, maar laat het publiek ze los terwijl het zijn romantische droom volgt.
Preble en Bella worden voortdurend van elkaar gescheiden door tijd en ruimte, evenals interdimensionale oceanen, in een door sterren gekruist avontuur dat uiteindelijk terugkeert naar hun eerste ontmoeting - wat in plaats daarvan een reünie blijkt te zijn geweest. Deze transformaties vereisen een hoog niveau van eigenzinnigheid, vooral wanneer de oude Bella (gespeeld door Fuller met een sarcastische, uitgestreken ruimte) verdwijnt ten gunste van haar jongere, manisch-pixie-droomzelf.
In Prebles eerste gesprek met Bella informeert hij naar haar beroep: haar warrige, meanderende reactie neemt vele wendingen voordat ze bij het woord omgevingsmaker komt, waarop Preble intern kreunt voordat ze kunstenaar krabbelt. De makers van Strawberry Mansion lijken zich met beide te kunnen identificeren.
Zelfs als hun foto zijn verbeeldingskracht tot het uiterste drijft, zijn er genoegens te beleven in de gelukkige, handgemaakte uitvoering van zijn visie, die alles van krakende dierenpoppen tot 8-bits effecten in de mix gooit. Het is een foto met een kritische kennis van hoe dromen functioneren, in al zijn anarchistische verhaalstructuur en omslachtige psychologische logica, en het vereist geen hoog fantasiebudget om dat te doen. Wie gaf Disney in de eerste plaats het monopolie op het creëren van onze fantasieën?