Door Hrvoje Milakovic /30 oktober 202130 oktober 2021 In 1995 transformeerde Richard Linklater de romantische cinema voor altijd. Zijn film, Before Sunrise, liet zien dat romantische films geen enorme decorstukken, gigantische uitgebreide sets, geweldige scores of zelfs enorme casts nodig hadden. Linklater bewees dat je alleen maar twee geweldige acteurs en een goed ouderwets gesprek nodig had. Dit is het soort gesprek dat we allemaal hebben met onze belangrijke anderen tijdens de verliefdheidsfase van een relatie. Sindsdien hebben veel films de gok gewaagd met die formule en de resultaten zijn gemengd. Het is moeilijk om dezelfde geest twee keer in een fles te vangen, maar er zijn enkele goede voorbeelden die precies dat hebben gedaan. Deze keer, The Time It Takes, grijpt die kans met het verhaal van twee mensen, Lina en Nico, en hoe hun liefde misschien niet zo sterk is als het lijkt.
Is deze Netflix-miniserie een schot in de roos of helemaal gemist?
The Time it Takes is een Netflix-miniserie met in de hoofdrollen Nadia de Santiago en Álvaro Cervantes. De miniserie vertelt het verhaal van Lina, een 32-jarige vrouw die al negen jaar een relatie heeft met Nico, haar vriend. Helaas gaan ze uit elkaar. Dit zorgt ervoor dat Lina zich bepaalde delen van haar relatie herinnert naarmate de tijd dichterbij komt voor haar om een beslissing te nemen die haar leven voor altijd zou kunnen veranderen.
De opzet van een uit elkaar gaand stel is helemaal niet nieuw. Het is het startpunt van veel andere films, romans en tv-shows, maar The Time It Takes heeft er zijn eigen draai aan. Vanaf het moment dat de film op hun Netflix-interface drukt, krijgen ze iets te zien dat ieders aandacht zou trekken, de speelduur. De miniserie is verdeeld in 10 afleveringen van elk 10 minuten (zonder aftiteling). De show gaat nog verder met het concept door te beginnen met een aflevering die één minuut in de huidige tijd van het verhaal en negen minuten in het verleden van het verhaal doorbrengt.
Naarmate het verhaal vordert, duwt elke aflevering de balans meer en meer naar het heden, totdat we in de laatste aflevering negen minuten in het heden doorbrengen en slechts één minuut in het verleden. Dit type structuur kan door sommigen als een simpele gimmick worden opgevat, en technisch gezien is het dat ook, maar het werkt en zorgt ervoor dat dingen niet snel oud worden. De structuur alleen al werkt zo goed dat het misschien vertroebelt dat het verhaal niet iets bijzonders is of iets dat een enthousiaste kijker niet ontelbare keren eerder heeft meegemaakt.
Het verhaal als zodanig is gevuld met tedere momenten die laten zien hoe deze twee mensen verliefd op elkaar werden, en tegelijkertijd toont het de momenten waarop het slecht begon te gaan. De plot vloeit voort uit continuïteit en de voortgang van de relatie is gemakkelijk te volgen, maar sommige momenten, zowel teder als verdrietig, werken beter dan andere. Sommige gelukkige momenten voelen bijvoorbeeld erg geforceerd aan, terwijl sommige droevige geen context hebben, en de reactie van het personage vereist wat meer werk van het publiek om de logische hiaten op te vullen.
Gelukkig heeft de show twee geweldige leads die zelfs boven de zwakste momenten in de scripts uitstijgen. de Santiago is fantastisch als Lina, een jonge vrouw die uitblinkt in charmant en schattig zijn. Haar reis van het begin tot het einde van de miniserie is behoorlijk meeslepend, en zelfs in haar donkerste momenten wortel je gemakkelijk voor haar. Hetzelfde geldt voor Cervantes, die enorm veel charisma heeft om mee te werken en overkomt als een overtuigende acteur.
Het personage van Cervantes, Nico, heeft echter minder schermtijd dan Lina en omdat zij het belangrijkste gezichtspunt van de show is, gebeuren de meeste belangrijke ontwikkelingsmomenten voor zijn personage buiten het scherm. Tegen de tijd dat de show eindigt, blijven delen van Nico nog steeds een mysterie, en dit zou de potentie van het einde kunnen schaden.
Op technisch vlak gaat de show voor minimalisme en naturalisme. Het is nooit moeilijk om complexe opnamen of unieke beelden te maken. Deze invalshoek kan een show creëren die visueel generiek is, maar die ook in lijn is met de realistische kijk op liefde die de show probeert teweeg te brengen.
Uiteindelijk is The Time It Takes succesvol in het onderzoeken van de ontberingen van het vergeten van een relatie die je als speciaal beschouwde. Om te vergeten dat een speciaal persoon niet gemakkelijk is, en soms is het onmogelijk, maar het is iets dat we allemaal op zijn minst op een bepaald moment in het leven ervaren, waardoor de show universeel is in zijn aantrekkingskracht. De korte speelduur van elke aflevering maakt het bijzonder gemakkelijk om in één keer te bingewatchen. Dus als je een kort en bitterzoet liefdesverhaal nodig hebt, dan is The Time It Takes wat je zoekt.