Door Hrvoje Milakovic /27 september 202126 september 2021 Toen het horrorgenre voor found footage explodeerde met de verschijning van The Blair Witch Project in het theater, grepen veel producers de kans aan om iets goedkoops te kunnen produceren dat tonnen winst zou opleveren. Met het verstrijken van de tijd hebben veel films het formaat gebruikt om een dergelijk doel te bereiken, en ze hebben zowel succes als mislukking ontmoet. Het is 2021 en een nieuw gevonden beeldmateriaal springt op de schermen van het publiek. Waar staat het? Als een succes of als een mislukking?
VHS 94 is een anthologiefilm met delen geregisseerd door Simon Barret, Timo Tjahjanto, Jennifer Reeder, Chloe Okuno en Ryan Prows. De film kadert de verschillende verhalen rond een S.W.A.T. Team leidt een overval op wat het hoofdkwartier lijkt te zijn van een zeer gewelddadige sekte. De videobanden die in het pand zijn gevonden, tonen enkele angstaanjagende experimenten en gebeurtenissen, allemaal verbonden rond een enorme samenzwering.
De VHS-serie heeft zichzelf tot een plek in de industrie gemaakt dankzij het lage budget en de buitensporige houding ten opzichte van verhalen vertellen. Dit nieuwe deel in de serie gaat niet echt verder dan de vorige films, maar het slaagt erin een beetje excentrieke humor toe te voegen en de parodie-elementen naar een nieuw niveau te tillen.
De verhalen zijn gevarieerd en gaan over allerlei rare draadjes. Van de verschijning van een monster in het riool, tot een misgelopen begrafenis en een actievolle reeks die het lab van een gekke wetenschapper overvalt. Er zit van alles een beetje in de film, maar met dit geweldige gevoel voor afwisseling komt er ook een gevoel van wanorde en incoherentie bij. Zelfs wanneer de verhalen zijn gekaderd rond de S.W.A.T. bevindingen in het hoofdkwartier van de sekte. Geen van de verhalen lijkt echt iets gemeen te hebben, behalve dat ze gewelddadig zijn en goedkoop zijn gedaan.
De productiewaarden in sommige van deze verhalen zijn bijna nul. Found footage-films zijn nooit erkend vanwege hun enorme budgetten, decors of kostuumontwerpen, maar V/H/S/94 lijkt gemaakt te zijn met een klein budget. Dat is een heel groot probleem, omdat veel van de verhalen proberen te ambitieus te zijn voor zichzelf. De inspanning en intentie zijn er, maar de filmmakers kunnen hun doelen niet echt bereiken. Dit gebrek aan middelen heeft zo'n invloed op de film, dat op veel momenten het horrorelement verandert in pure absurditeit, omdat veel van de speciale effecten er gewoon te nep en maf uit zien om serieus te worden genomen. Veel van deze verhalen gaan dan over in gore-fest, maar na de eerste schok wordt het vermoeiend en saai om te zien hoe de ingewanden de hele tijd worden rondgegooid.
Als het op regie aankomt, is het heel vreemd dat van de vijf regisseurs die aan de film werken, alleen Tjahjanto een eigen stem weet te hebben. Het gedeelte dat in het midden van de film verschijnt, is het langste en helemaal over de top. Veel bloed, actie en griezelige monsters, maar het is gedaan met enthousiasme en expertise. De rest van de delen verschillen niet veel van elkaar, en ze kunnen eigenlijk door dezelfde persoon zijn geregisseerd.
Het acteerwerk van iedereen komt nep over, en hoewel dit aspect aan sommige delen een zekere charme kan toevoegen, komt het op zijn best als amateuristisch over.
Als de regisseurs en schrijvers van alle verschillende delen maar meer als een team hadden kunnen werken in plaats van afzonderlijk, zou de film consistenter kunnen zijn en zou elk van de delen elkaar kunnen voeden.
Op dit moment is het zo moeilijk om een film te vinden die angstaanjagend is. Het publiek heeft zoveel ideeën op het scherm gezien en sommige zijn zo goed gedaan, dat het moeilijk is om met goede dingen te komen en die ideeën op de juiste manier uit te voeren, nog moeilijker is. V/H/S/94 slaagt er helemaal niet in om eng te zijn. Het komt over als een poging die alleen verdedigers zal vinden onder de meest hardcore fans van de serie, of degenen die het niet erg vinden om naar een slechte film te kijken en erom te lachen.
De film bevestigt ook hoe beperkt het found footage-formaat is. Op dit punt zou het echt duidelijk moeten zijn dat alleen bepaalde soorten verhalen zich goed aanpassen aan dit formaat. Terwijl anderen gewoon beperkt worden in hun expressie en uiteindelijk gekwetst worden door een formaat dat zulke strikte regels heeft en dat het een reden van het universum nodig heeft om logisch te zijn. Filmmakers zouden hier meer over moeten gaan nadenken. Misschien waren sommige verhalen in deze film een stuk beter geweest als ze op de traditionele manier waren gedaan.
Ook is het VHS-filter gewoon te veel. Dit is geen mooie film om naar te kijken.
V/H/S/94 is misschien een stap terug voor de franchise, maar de serie stond nooit bekend om zijn productiewaarden, en er waren hier en daar altijd interessante verhalen. Hier lijkt alles halfbakken, met grote ambities maar zonder de middelen om ze te realiseren. Zeker, de producers kennen hun publiek en deze inspanning zal sommigen van hen plezieren. Maar rekening houdend met het feit dat in ieder geval elk vervolg moet proberen de vorige te overtreffen, nam deze film de 94 in de titel veel te serieus, waardoor de franchise vele stappen achteruit ging.
Misschien zou een VHS-film die op een meer traditionele manier is gemaakt, in de gedachten van de producenten moeten zijn na deze.