Door Robert Milakovic /10 september 202110 september 2021 The Voyeurs op Amazon is een Gen Z-gecentreerde versie van Alfred Hitchcocks achterruit , een film die millennials hebben geprobeerd opnieuw te bedenken met Disturbia in 2007. Hoewel die film fantastisch werk heeft geleverd door de angst weer te geven die een heel tijdperk definieerde, zorgen de seksuele stylings en enigszins rommelige Europese sfeer van The Voyeurs ervoor dat het niet meer is dan wat het is — een ondermaats moraliteitsverhaal over massa-afhankelijkheid van technologie.
Na het zien van de openingsscène van de film, waarin de titels overzichten van irissen spelen (snap je?) en een verleidelijke Sydney Sweeney die door de straat schrijdt met synthmuziek op de achtergrond, vraag je je misschien af of je per ongeluk een aflevering van Euforie. Haar plotselinge populariteit als seksicoon voor jongeren die hun naschoolse uren doorbrengen met twerken op Reels, wordt in de film uitgebuit. Maar, niet zeker wat ze moeten doen met Sweeney's wonderbaarlijk raadselachtige uitstraling, bouwt The Voyeurs naar een climax waarin ze effectief in het nauw wordt gedreven om haar kleding af te werpen.
Sweeney en Justice Smith spelen Pippa en Thomas, twee twintigers die verhuizen naar een prachtig studio-appartement in een niet nader genoemde Europese stad en onmiddellijk worden aangetrokken door het rijke stel dat aan de overkant van de straat woont. Pippa en Thomas en hun buren, die ze fictieve namen hebben gegeven, lijken niet kieskeurig. Dus hoe ze zich zulke weelderige woonruimten kunnen veroorloven op hun leeftijd boven mij. Misschien moeten ze ouder zijn dan ze lijken? Wie weet, maar ik kon het niet helpen, maar het voelde alsof ik een van die Flipkart-reclames zag met kinderen die tantes en tantes uitbeelden.
Pippa en Thomas bespioneren het echtpaar hiernaast al voordat ze hun eerste avondmaal in hun nieuwe huis hebben gegeten. De dingen worden vreemder als Pippa zich realiseert dat ze ervan geniet. Thomas herinnert zich handig dat hij de technische capaciteiten heeft om de gesprekken van de buren af te luisteren door een apparaat uit te vinden dat onzichtbare stralen over de straat schiet of zoiets.
Terwijl de twijfelachtige hobby van Pippa en Thomas 's nachts intenser wordt, weigert schrijver-regisseur Michael Mohan botweg om onder de oppervlakte van de morele consequenties van hun activiteiten te graven. Natuurlijk zijn we geïnteresseerd in wat er gaande is in het leven van onze buren; de man lijkt zijn vrouw te bedriegen, en ze lijkt onwetend te zijn. Echter, na een bepaalde tijd zou elke redelijke kijker zijn hand uitsteken en verkondigen dat Pippa en Thomas over de streep zijn gegaan. En ja hoor, het beïnvloedt hun verbinding.
Zelfs met een verrekijker in je handen zul je geen enkel spoor van verstandige mensen in de positie van Pippa en Thomas ontdekken. De gebreken van de film zijn duidelijk: de hoofdrolspelers zijn engerds, en de mensen die ze bespioneren zijn saai; er is geen manier waarop u om een van hen geeft. Desalniettemin is het beeld, ondanks de infantiele behandeling van belangrijke kwesties, uitzonderlijk gewaagd in de laatste minuten. Maar het ligt allemaal in puin.
Pippa's redenen zijn misschien vreemd, maar ze staan vast. Het is echter niet meteen duidelijk waarom Thomas haar blijft amuseren. Hij begint te twijfelen aan hun nachtelijke afluistersessies. Ten slotte heeft hij zo'n dramatische uitbarsting van een activiteit waaraan hij graag deelneemt in seconden ervoor dat je je afvraagt of hij een geheime gek is.
Het blijkt dat The Voyeurs verschillende psycho's bevat, maar Thomas is daar niet een van. Dit is echter afhankelijk van uw definitie van een psychopaat. De film bevindt zich duidelijk helemaal op een andere planeet als het gaat om dergelijke verschillen. Het ontrafelt zich in de slotminuten zo spectaculair - zowel moreel als verhalend - dat je wanhoopt aan wat iemand met het sarcastische oog van Paul Verhoeven in dit verhaal had kunnen ontdekken.
The Voyeurs smachten ernaar om vergeleken te worden met de seksuele thrillers van de jaren negentig, maar het voldoet zelden aan hun normen.