Wat is de wet van verrassing in The Witcher? (& Hoe zijn Ciri en Geralt verbonden)

De wereld van The Witcher of het continent is vergelijkbaar met onze wereld, maar is ook uniek op zichzelf vanwege de aanwezigheid van monsters en magie en vanwege de unieke wetten die ze daar volgen. Een van die wetten die universeel is voor het continent, is de Wet van Verrassing, een van de meest ingeroepen wetten die mensen gebruiken wanneer iemand een schuld aan een andere persoon verschuldigd is. Maar wat is precies de wet van verrassing in The Witcher?

De wet van verrassing is een wet die kan worden ingeroepen wanneer iemands leven wordt gered. In het algemeen stelt de Wet van Verrassing dat de persoon wiens leven werd gered, aan de verlosser iets moet geven dat hij al bezat maar nog onbekend is. Dit kan komen in de vorm van een oogst of zelfs een kind.

Veel mensen raken in de war over de Wet van Verrassing omdat deze niet goed werd uitgelegd in The Witcher, behalve door Geralt in het kort. Dat gezegd hebbende, als je de hele plot van The Witcher begrijpt en waarom Ciri toebehoorde aan Geralt, moet je begrijpen waar de Law of Surprise over gaat en waarom het iets is dat de mensen op het continent als heilig beschouwen.

Wat is de wet van verrassing in The Witcher?

Een van de dingen die centraal staan ​​in het verhaal van The Witcher in de boeken, games en series, is dat Ciri het kind van Geralt is omdat zij de beloning was die uitkwam toen Geralt de Law of Surprise inriep. Als zodanig bond het lot Geralt en Ciri samen, aangezien de Witcher de vaderfiguur werd die de prinses nooit in een goed deel in haar leven had. Natuurlijk is de hele plot van The Witcher sterk gericht op de relatie tussen Geralt en Ciri en wat de Witcher bereid is te doen om zijn verrassingskind te beschermen.

Maar hoewel we weten dat Ciri een kind van verrassing is op grond van de Wet van Verrassing, begrijpen veel mensen niet precies waar deze wet over gaat. Wat is in dat opzicht de wet van verrassing in The Witcher? Voordat we dat beantwoorden, laten we eens kijken naar de achtergrond van deze wet en hoe deze zo belangrijk werd in het geheel van dingen in The Witcher.

In seizoen 1 zagen we Geralt het bruiloftsbanket van prinses Pavetta bijwonen toen koningin Calanthe van Cintra op zoek was naar een geschikte echtgenoot voor haar dochter om allianties te smeden met andere koninkrijken. Geralt was er alleen om Jaskier als lijfwacht te vergezellen, maar uiteindelijk raakte hij verstrikt in de puinhoop toen een onbekend gezicht arriveerde.

Terwijl verschillende vrijers in de rij stonden voor Pavetta's hand, komt Duny, een ridder gekleed in een slordige wapenrusting en met zijn gezicht bedekt, plotseling naar voren om de prinses als zijn eigendom te claimen krachtens de Wet van Verrassing omdat hij Calanthe's echtgenoot lang geleden heeft gered en een beroep heeft gedaan op de wet. Terwijl hij de wet inriep, ontdekte de koning van Cintra dat Calanthe zwanger was, en dat betekende dat Pavetta terecht van Duny was.

Toen de bewakers in het banket Duny's wapenrusting openden, werd onthuld dat hij het gezicht van een egel had vanwege een vloek. Later werd ook onthuld dat hij en Pavetta al verliefd waren.

Toen hij dit zag, beval Calanthe dat Duny moest worden gedood, maar Mousesack en zelfs Eist, die spoedig de nieuwe koning van Cintra zou worden, waren tegen het bevel omdat de wet van de verrassing heilig was. Toch gaf de koningin toe, en dit dwong Geralts hand omdat hij ook zei dat de wet van verrassing heilig is en te allen tijde moet worden nageleefd.

Desondanks ontstond er een strijd, aangezien koningin Calanthe haar kind niet wilde afstaan. Uiteindelijk moest het gevecht worden gestopt, maar Calanthe stond op het punt Duny te vermoorden voordat Pavetta schreeuwde en haar krachten gebruikte om bijna de hele feestzaal te vernietigen. Dat was het moment waarop koningin Calanthe eindelijk haar harde standpunt over de kwestie opgaf om het lot zijn hand te laten spelen. Dit resulteerde ook in het opheffen van de vloek van Duny.

Nadat de vloek was opgeheven en Duny nu met Pavetta mocht trouwen, vertelde de ridder Geralt dat hij hem alles mocht vragen als betaling voor het redden van zijn leven. De Witcher aarzelde om iets te vragen omdat hij het gevoel had dat hij dat niet nodig had. Maar toen Duny toegaf, beriep Geralt zich op de Wet van Verrassing en volgde die op door te zeggen dat dat me geeft wat je al hebt maar niet weet.

Meteen nadat Geralt de wet van verrassing had ingeroepen, gaf Pavetta onmiddellijk over om te onthullen dat ze al die tijd zwanger was van Duny's kind. Dat betekende dat hun kind, dat Ciri bleek te zijn, al aan Geralt was beloofd als zijn verrassingskind. Ondertussen aarzelde de Witcher om zijn verrassingskind op te eisen en beloofde hij het nooit te claimen. Maar zoals we zagen, veranderde de situatie toen hij zich realiseerde dat Cintra op het punt stond te vallen en dat hij Ciri moest claimen om haar te beschermen.

Van daaruit is het nu gemakkelijk te begrijpen waar de Wet van Verrassing over gaat. Zoals je kunt begrijpen uit de woorden van Geralt toen hij zei, geef me dat wat je al hebt maar niet weet, staat de Wet van Verrassing in feite iemand toe om een ​​gunst te claimen die de schuldenaar al bezit maar het nog niet weet. Deze wet wordt meestal ingeroepen als een levensschuld wanneer iemand het leven van een ander redt.

Maar terwijl The Witcher-serie ons laat zien dat de zegen die uit de Law of Surprise komt meestal een kind is, moet je weten dat het van alles kan zijn. In sommige gevallen kan het iets simpels zijn als een oogst. Het kan in principe van alles zijn, zolang degene die een levenslange schuld heeft, deze al bezit, maar er nog niets over te weten is gekomen.

Waarom riep Geralt de wet van verrassing in?

Als je je afvraagt ​​waarom Geralt de Law of Surprise inriep, deed hij dat alleen om Duny het gevoel te geven dat hij de Witcher geen levenslange schuld schuldig was. In de scène waarin Duny tegen Geralt zei dat hij iets van hem moest vragen, vertelde hij de Witcher dat hij geen zwaar leven wilde leiden, wetende dat hij een levenslange schuld verschuldigd was aan iemand die zijn leven heeft gered.

Dus, zoals je waarschijnlijk al weet, wilde Geralt niets van Duny vragen omdat hij het gevoel had dat het alleen maar goed voor hem was om hem te redden. Toen hij echter zag hoe oprecht Duny was, beriep Geralt zich eenvoudig op de Wet van Verrassing, zodat hij niet langer om een ​​beloning hoefde te vragen. De zegen in de Wet van Verrassing kan tenslotte zo eenvoudig zijn, en dat was wat Geralt waarschijnlijk dacht.

Maar Geralt realiseerde zich nooit dat wat hij zou krijgen een kind van verrassing was, en je kon het aan zijn gezicht zien dat hij het kind niet wilde. Hij zei zelfs dat hij het kind niet wilde claimen, en dat bracht Mousesack ertoe om Geralt te vertellen dat hij niet aan het lot kan ontsnappen en dat hij en Ciri er al aan gebonden zijn.

Was Geralt een kind van verrassing?

Een van de meest verwarrende dingen over Geralt is of hij zelf een kind van verrassing is of niet. In de boeken vertelde Mousesack Calanthe dat Geralt meer zou weten over de Wet van Verrassing dan wie dan ook, omdat hij er zelf ook een product van was. Dat is waar de verwarring vandaan komt, aangezien de meeste Witchers eigenlijk producten zijn van de Law of Surprise, omdat ze aan Witchers worden gegeven als jonge jongens om zelf Witchers te worden.

Geralt heeft echter nooit bevestigd dat hij een kind van verrassing was. Op een bepaald punt in de boeken zei hij dat Mousesack zich vergiste. Dat gezegd hebbende, zou het mogelijk kunnen zijn dat Mousesack zich inderdaad vergiste, omdat hij eenvoudigweg generaliseerde dat alle Witchers verrassingskinderen zijn. Immers, geen enkele ouder met de juiste geest zou bereid genoeg zijn om hun kinderen af ​​te staan ​​om als Witchers te worden opgeleid zonder garantie dat ze het proces zouden overleven.

Is het geïnspireerd door het echte werk?

Strikt genomen hebben we geen echte Law of Surprise, aangezien dit gebruik niet iets is dat landen wettelijk volgen. De Law of Surprise is echter iets dat is geïnspireerd door andere verhalen en folklore, ongeacht of ze echt zijn of niet.

Allereerst is het verhaal van Duny eigenlijk ontleend aan het Duitse sprookje Hans My Hedgehog. In dat verhaal is Hans een hybride van een egel en een man en leeft hij in het bos. Wanneer een koning verdwaalt in het bos, besluit hij de koning te helpen zijn weg naar huis te vinden, zolang hij een overeenkomst tekent waarin staat dat de koning hem alles moet geven wat hem het eerst komt begroeten als hij thuiskomt.

Toen de koning thuiskwam, begroette zijn dochter hem als eerste, en dat betekende dat ze al wat aan Hans verschuldigd was. Dit lijkt veel op het verhaal van Duny en Pavetta, toen Hans uiteindelijk met de dochter trouwde en daarna een knappe man werd.

In de Slavische mythologie is de Wet van Verrassing eigenlijk een van de dingen die je aanroept als je een deal sluit met de duivel. Ondertussen, in de Bijbel, in het boek Richteren, hoofdstuk 11, sluit Jefta de Gileadiet een deal met God, hij zal aan God het eerste offeren dat uit zijn huis komt om hem te begroeten bij zijn terugkeer, zolang God hem zou beloven zege. Omdat het zijn dochter was die hem het eerst begroette, moest hij hem aan God opofferen.

Dus, kortom, hoewel er misschien geen echte versie van de Wet van Verrassing is, is het iets dat je in verschillende folklore en mythologieën ziet. The Witcher is tenslotte gewoon een verzameling van verschillende folklore en mythologieën gecombineerd.

Kan het ooit wettelijk worden afgedwongen?

Als er een echte verrassingswet zou zijn en als iemand die in de echte wereld zou inroepen, zou het moeilijk zijn om deze wettelijk af te dwingen, omdat de wet in de meeste rechtsgebieden bepaalt dat beide partijen duidelijk moeten zijn over de reikwijdte en definitie van verrassing om de overeenkomst echt afdwingbaar te maken. De wet van verrassing is echter zo vaag dat alles wat de schuldenaar van de schuldeiser bezit in principe alles kan zijn.

Als de verrassing een kind van verrassing bleek te zijn, kan dat natuurlijk niet worden afgedwongen vanwege het feit dat het weggeven van een kind als betaling voor een schuld in feite in strijd is met de openbare zeden. Het zou anders zijn als het via adoptie zou zijn, maar het opgeven van een kind als vorm van betaling is iets dat in het algemeen niet afdwingbaar is door de wet.