Door Hrvoje Milakovic /25 september 202126 september 2021 Er zijn veel geweldige muziekdocumentaires die zich richten op de hoogte- en dieptepunten van de beroemdste artiesten ter wereld, van Freddie Mercury tot Amy Winehouse. Aan de andere kant zijn er maar heel weinig documentaires gemaakt over die verloren bands en artiesten die door de geschiedenis zijn vergeten. Dat zijn er niet veel, omdat de meeste artiesten altijd behoefte hebben aan aandacht en ze constant in de schijnwerpers staan, zowel ten goede als ten kwade. Dus, wie heeft de KLF vermoord? maakt zichzelf uniek door deze vergeten band tot onderwerp van studie te maken, en ook omdat het de band zelf was die vanuit de schijnwerpers de schaduw in sliep.
De documentaire is geregisseerd door Chris Atkins en vertelt het verhaal van de KLF vanaf het begin tot aan de val uit de gratie en alles daartussenin. De film maakt gebruik van geluidsbanden met de stemmen van de bandleden: Bill Drummond en Jimmy Cauty als een manier om het verhaal te vertellen en richt zich heel weinig op het klassieke interviewformaat dat de meeste documentaires ons gewend zijn.
Een documentaire maken van stukjes en beetjes die niet echt passen in een coherent verhaal, is een zeer moeilijke taak. Dus wat Atkins en zijn team hier hebben gedaan, is een hele prestatie. Aan het einde van de film heb je een prachtig verhaal over liefde, ego en de behoefte om te creëren ervaren. En dit alles gebeurt op een zeer duidelijke en beknopte manier. De vorm van de film is heel standaard, maar de inhoud en de manier waarop deze is gemaakt, maken het tot een geweldig document.
Wie heeft de KLF vermoord? heeft veel gemeen met Searching for Sugar Man, omdat ze praten over artiesten die zo lang uit de industrie zijn geweest dat ze meer als een mythe dan als de realiteit aanvoelen. Zelfs toen stond The KLF op een gegeven moment aan de top van elke hitlijst en aan de top van de popmuziekindustrie. Er zijn vele generaties die nog nooit naar hen hebben geluisterd. De muziek van de band is al tientallen jaren niet meer vrij verkrijgbaar en de band besloot zelf om alles uit hun catalogus te schrappen. Het is pas nu met de release van de film dat oude fans en nieuwkomers de muziek van de band kunnen zoeken en vinden op de meest populaire muziekstreamingsites.
Zoals we al eerder zeiden, is het de inhoud van de film die echt de aandacht van de kijker zal trekken. Er is een beetje van alles. De eerste act is vooral gericht op muziekgeschiedenis en schetst de historische context waarin de band werd gevormd en de redenen waarom deze werd gevormd. Dan wordt er ook stilgestaan bij een aantal nog gekkere onderwerpen waarvan je niet zou denken dat je ze in een muziekdocumentaire zou kunnen vinden. We hebben het over graancirkels en hoe de jongens in de band bij het fenomeen betrokken waren. We staan zelfs stil bij de beroemde Illuminati-trilogie en hoe de boeken de muziek en het personage van de band op het podium beïnvloedden. Het is allemaal behoorlijk fascinerend en het schetst gemakkelijk het beeld van een band die altijd verder ging dan de muziek. Zoals de legendarische Alan Moore in de film zegt: Alles draaide om confrontatie, alles was een uitdaging.
De karakters van Drummond en Cauty zijn op zich al heel fascinerend. Elke keer dat ze op het scherm verschijnen, kun je zien dat dit jongens waren die een visie in gedachten hadden, en zelfs als de dingen donkerder werden dan ze zouden moeten, was het altijd hun passie om een statement te maken dat hen bij elke stap duwde .
Als de documentaire een hindernis heeft die misschien moeilijk te overwinnen is, is het dat de naam van de band verloren is gegaan in de archieven van de tijd, en het kan moeilijk zijn om de aandacht van een nieuw publiek te trekken. Er zijn tegenwoordig honderdduizenden fans die nog steeds naar de band luisteren, en dat is meer dan een prestatie. En het kan zijn dat de film is gemaakt met alleen die mensen in gedachten, maar zelfs met zijn solide uitgangspunt, richting en fascinerende inhoudslijn, zou de film de interesse van mensen nogal snel kunnen verliezen. Vooral tegen het einde, wanneer het in de donkere aspecten van het verhaal en in de hoofden van de leden gaat.
Terwijl de documentaire de meest interne aspecten van het leven van de band probeert te verkennen en te ontwikkelen; Atkins vertrouwt misschien te vaak op rekeningen van een derde partij, waardoor sommige uitspraken een beetje dubbelzinnig zijn in hun feitelijkheid. Maar het is een begrijpelijk compromis als de band er zelf niet is om uitspraken te doen over waarheid of misvatting. Hoe dan ook, het is erg vermakelijk. Voor wie dit soort verhalen boeiend vindt.
Wie heeft de KLF vermoord? is een zeer solide documentaire die de deur opent naar een kant van de muziekindustrie die misschien een tijdje verloren was, maar die weer naar voren moet komen. Niet alleen om zijn rechtmatige plaats in te nemen, als het verhaal van pioniers, maar ook om anderen te inspireren om gedurfd en gedurfd te zijn en dingen precies te maken zoals jij wilt dat ze zijn. Omdat, zoals het KLF ons leert, zelfs als je onderweg spijt krijgt, jezelf zijn de enige manier is om echt geluk te vinden.