Waarom is het goed dat Bilbo Balings zijn wedstrijden verloor?

In het leven zijn veel dingen per ongeluk gebeurd. Zo werd penicilline ontdekt nadat Sir Alexander Fleming per ongeluk een petrischaaltje 's nachts in zijn laboratorium had achtergelaten. Dat is slechts één voorbeeld. Dus als ongelukken in het echte leven gebeuren, waar we de omstandigheden om ons heen echt niet kunnen beheersen, waarom zouden ze dan niet gebeuren in fictie, waar de auteur het leven van zijn personages volledig beheerst? Deze ongelukken zijn fictief, maar in het leven van de personages zelf zijn ze echt zoals penicilline echt was voor Fleming. Vandaag gaan we het hebben over een van deze ongelukken, het ongeluk dat ertoe leidde dat Bilbo Baggins de One Ring verwierf terwijl hij zijn lucifers in het donker verloor. Waarom was dat goed? Blijf lezen om erachter te komen!

Het feit dat Bilbo Balings zijn wedstrijden verloor terwijl hij zich in de Misty Mountains bevond, had twee voordelen. Ten eerste kwam hij in het bezit van de Ene Ring, hoewel hij op dat moment niet wist wat het was; voor de andere zou de geur van rook en het licht van de lucifer zeker vijanden hebben aangetrokken, zoals Tolkien zelf zei, dus eigenlijk - het verliezen van de lucifers redde Bilbo's leven.

In het artikel van vandaag ga je ontdekken wat er precies gebeurde voordat Bilbo zijn wedstrijden verloor en hoe hij in de eerste plaats in die situatie terechtkwam. Daarna gaan we uitleggen waarom het goed was dat het gebeurde en het verbinden met de epiloog van dat verhaal. Blijf bij ons, want hij heeft verschillende interessante verhalen voor je in het artikel van vandaag.

Hoe eindigde Bilbo zonder zijn wedstrijden?

Toen Thorin, Bilbo, Gandalf en de rest van het gezelschap Rivendell verlieten, besloten ze de Misty Mountains over te steken. Daar waren ze getuige van het verre gevecht van reuzen voordat ze hun toevlucht zochten in wat een gewone grot leek. Maar terwijl ze in die grot waren, werden ze gevangen genomen door de goblins; Dori, die Bilbo droeg, werd gegrepen door een Goblin en in de daaropvolgende strijd verloor Bilbo het bewustzijn en werd achtergelaten in de duisternis van de grot, achtergelaten door zijn metgezellen. In de hobbit , deze gebeurtenissen werden opgetekend in hoofdstuk V, Raadsels in het donker, en dit is wat Tolkien schreef over de omstandigheden rond Bilbo's duistere ontwaken:

Toen Bilbo zijn ogen opendeed, vroeg hij zich af of hij dat wel had gedaan; want het was net zo donker als bij hen gesloten. Er was niemand in de buurt van hem. Stel je zijn schrik eens voor! Hij kon niets horen, niets zien en hij voelde niets behalve de steen van de vloer.

Heel langzaam stond hij op en tastte op handen en voeten rond, tot hij de muur van de tunnel raakte; maar noch boven noch beneden kon hij iets vinden: helemaal niets, geen teken van aardmannetjes, geen teken van dwergen. Zijn hoofd zwom en hij was zelfs verre van zeker van de richting waarin ze waren gegaan toen hij viel. Hij raadde zo goed als hij kon, en kroop een eindje verder, tot zijn hand plotseling op de vloer van de tunnel lag wat aanvoelde als een kleine ring van koud metaal. Het was een keerpunt in zijn carrière, maar hij wist het niet. Hij stopte de ring bijna zonder na te denken in zijn zak; zeker leek het op dit moment niet van enig nut. Hij ging niet veel verder, maar ging op de koude vloer zitten en gaf zich lange tijd over aan totale ellendigheid. Hij dacht aan zichzelf in zijn eigen keuken thuis spek en eieren te bakken - want van binnen voelde hij dat het hoog tijd was voor een of andere maaltijd; maar dat maakte hem alleen maar ellendiger.

Hij kon niet bedenken wat hij moest doen; hij kon ook niet bedenken wat er was gebeurd; of waarom hij was achtergelaten; of waarom, als hij was achtergelaten, de kobolden hem niet hadden gevangen; of zelfs waarom zijn hoofd zo pijnlijk was. De waarheid was dat hij een hele tijd stil, uit het zicht en uit het hart, in een heel donkere hoek had gelegen.

Na een tijdje tastte hij naar zijn pijp. Het was niet gebroken, en dat was iets. Toen tastte hij naar zijn buidel, en er zat wat tabak in, en dat was meer. Toen zocht hij naar lucifers en hij kon er helemaal geen vinden, en dat verbrijzelde zijn hoop volledig. Net zo goed voor hem, zoals hij toestemde toen hij tot bezinning kwam. God weet wat het slaan van lucifers en de geur van tabak hem zou hebben gebracht uit donkere gaten in die afschuwelijke plek. Op dat moment voelde hij zich nog steeds erg verpletterd. Maar toen hij al zijn zakken sloeg en overal naar lucifers zocht, kwam zijn hand op het gevest van zijn kleine zwaard - de kleine dolk die hij van de trollen had gekregen en die hij helemaal vergeten was; gelukkig hadden de kobolden het ook niet opgemerkt, aangezien hij het in zijn broek droeg.

Nu trok hij het uit. Het scheen bleek en dof voor zijn ogen. Het is dus ook een elfenzwaard, dacht hij; en goblins zijn niet erg dichtbij, en toch niet ver genoeg.

Maar op de een of andere manier werd hij getroost. Het was nogal prachtig om een ​​mes te dragen dat in Gondolin was gemaakt voor de goblin-oorlogen waarvan zoveel liedjes hadden gezongen; en hij had ook opgemerkt dat zulke wapens grote indruk maakten op kobolden die plotseling op hen afkwamen.

Ga terug? hij dacht. Helemaal niet goed! Zijwaarts gaan? Onmogelijk! Ga vooruit? Het enige wat je hoeft te doen! Op we gaan! Dus stond hij op, en draafde voort met zijn kleine zwaard voor zich gehouden en met één hand de muur voelend, en zijn hart was een kletskous en een pitter.

Nu zat Bilbo zeker in wat een krappe plek wordt genoemd. Maar je moet bedenken dat het voor hem niet zo strak was als voor mij of voor jou. Hobbits zijn niet zoals gewone mensen; en als hun holen mooie, vrolijke plekken zijn en goed geventileerd zijn, heel anders dan de tunnels van de kobolden, zijn ze toch meer gewend aan tunnels dan wij, en verliezen ze niet gemakkelijk hun richtingsgevoel onder de grond - niet wanneer hun hoofd zijn hersteld van een stoot. Ook kunnen ze heel stil bewegen en zich gemakkelijk verbergen, en wonderbaarlijk herstellen van vallen en kneuzingen, en ze hebben een schat aan wijsheid en wijze uitspraken die mensen meestal nooit hebben gehoord of lang geleden zijn vergeten.

– de hobbit , Hoofdstuk V: Raadsels in het donker

Zoals je kunt zien, verkeerde Bilbo Balings niet in een erg prettige situatie. Hij tastte in het duister en zijn gelijke was verdwenen. Maar dat bleek goed voor hem te zijn. Waarom?

Waarom was het goed dat hij zijn wedstrijden had verloren?

Dus waarom was het goed dat Bilbo Balings zijn lucifers verloor toen hij wakker werd in de duisternis van de grot? Allereerst lijkt het zijn leven te hebben gespaard. Hij bevond zich op een donkere plaats met een specifieke geur. Het licht van een lucifer, samen met de geur van tabak en zwavel (zoals hij van plan was bij het aansteken van zijn pijp), zou zeker iets hebben aangetrokken in die grot, waarschijnlijk de goblins die hen al hadden aangevallen. Zoals Tolkien zelf schrijft, wie weet wat het slaan van lucifers en de geur van tabak hem zou hebben gebracht uit donkere gaten op die afschuwelijke plek. Bilbo realiseerde zich dat al snel genoeg en hij was in zekere zin blij dat hij zijn gelijke niet had gevonden.

Wat de andere reden betreft, het is afgebeeld op de afbeelding – of beter gezegd screenshot – hierboven, waarop Bilbo te zien is die de Ene Ring in zijn hand houdt. Terwijl hij door de grot kroop, vond Bilbo het keerpunt in zijn carrière, maar hij wist het op dat moment niet. Hij vond een klein metalen liedje, dat hij handig in zijn zak stopte. Bilbo had geen idee dat hij de Ene Ring bij zich had, die essentieel zou blijken voor het complot van... In de ban van de Ring , dus hij liep door totdat hij Gollum vond, die datzelfde ding eerder had verloren. Na een spelletje raadsels gebruikte Bilbo uiteindelijk de Ring om de Gollum te misleiden om hem de uitgang te tonen en er uiteindelijk mee te ontsnappen.

En dat was het voor vandaag. We hopen dat je het leuk vond om dit te lezen en dat we hebben geholpen dit dilemma voor je op te lossen. Tot de volgende keer en vergeet ons niet te volgen!