Door Hrvoje Milakovic /6 november 20216 november 2021 Veel dingen die in het echte leven vervelend of zelfs ongemakkelijk zijn, zijn door de film vermakelijk gemaakt. Een van die dingen is een misdaadonderzoek. Intriges, mysterie en opwinding over het vinden van de waarheid zijn vaak vervangingen voor de pijn, het lijden en de hopeloosheid die gepaard gaan met het zien van het werk van een crimineel uit de eerste hand. We hoeven alleen maar films als The Silence of the Lambs en Seven te onthouden om te zien dat de filmmakers geweldig amusement maakten van behoorlijk sombere dingen. Yara, de nieuwe Netflix-film van de week, probeert precies dat te doen door zo'n 10 jaar terug in de tijd te gaan en ons te informeren over de moord op de jonge Yara Gambirasio. Maakt Yara weer entertainment van lijden, of faalt het in de poging?
Yara is geschreven en geregisseerd door Marco Tullio Giordana en met in de hoofdrollen Isabella Ragonese, Chiara Bono, Roberto Zibetti en Sandra Toffolatti. De film toont de moord op de 13-jarige Yara Gambirasio, die op een dag een sportcentrum verliet en nooit meer levend werd gezien. Het is een trieste zaak en een die in zijn tijd veel aandacht kreeg. De dood van zo'n onschuldig jong kind komt overal hard aan, en in Italië werd het een enorme zaak, gevolgd door een lang en uitputtend onderzoek. Giordana's film legt alle feiten op tafel, en alleen vanuit een educatief oogpunt werkt de film als een manier om mensen te laten weten wat er is gebeurd en hoe de politie de moordenaar heeft gevonden.
Als een stukje entertainment faalt de film volledig door gebruik te maken van saaie exposities, mechanische dialogen en saaie uitvoeringen van bijna elke acteur. De film heeft de neiging om het eerlijk en nuchter te spelen als het gaat om de bevindingen in de moordzaak. Maar wanneer het karakter probeert op te bouwen en voor emotie probeert te gaan, faalt Giordana door cliché na cliché te gebruiken in de handleiding van de karakterontwikkeling.
Bijvoorbeeld; het is niet genoeg voor het karakter van Ragonese om een mooie, felle en sterke vrouw te zijn, maar ze is ook, je raadt het al, een slappe moeder die lijdt aan een gespannen relatie met haar dochter. Dit is precies wat je van haar type personage verwacht, want het is precies wat talloze andere films ook hebben gedaan. Als de film het doet, voelt het zwak en overgespeeld. Op sommige punten vervalt Giordana bijna in het gebruik van melodrama om aan de touwtjes van emotie te trekken, maar het werkt niet.
Visueel speelt de film niet veel met compositie, bliksem of iets dat de film een gevoel van sfeer of toon kan geven. De camera is op de acteurs gericht en laten we rollen. Dat lijkt genoeg voor Giordana, maar in het huidige klimaat waarin films en tv-shows elkaars kwaliteit wekelijks overtreffen, lijkt dit nogal lui en ongeïnspireerd.
De film doet goed werk bij het presenteren van de zaak. Zo goed gedaan dat de film echt meer lijkt op een re-enactment van de gebeurtenissen in een documentaire. Je vraagt je af of een goede documentaire niet het beste formaat was geweest om het verhaal te vertellen. Omdat Giordana niet lijkt te weten hoe ze al deze informatie daadwerkelijk moet verwerken tot een goede verhalende film met personages met motivaties en behoeften.
Isabella Ragonese doet wat ze kan met de rol, maar voor een hoofdrolspeler is ze ongelooflijk saai. Het achtergrondverhaal dat aan haar personage wordt toegevoegd, is op zijn best cliché en de film besteedt geen tijd aan het bouwen van haar personage. We zien alleen haar werk en dat is alles. Yara zelf krijgt alleen de menselijke behandeling door ons haar angsten en verlangens te vertellen in de vorm van enkele dagboekaantekeningen. Buiten deze uitzondering gedraagt iedereen zich als een robot. Het is bizar.
De producties van Netflix hebben de laatste tijd een soort van bekendheid gekregen. En niet de goede soort. Hun films worden gezien als producties met weinig inspanning, gemaakt met alleen de behoefte om te voldoen aan de vraag naar inhoud op het platform, in plaats van het leveren van kwaliteit boven kwantiteit. Helaas bevestigt Yara alleen deze perceptie van de producties van de streaminggigant.
Yara kan alleen worden aanbevolen voor mensen die al interesse hebben in de zaak of er iets over willen weten. Maar iedereen die op zoek is naar iets dat meeslepend of aangrijpend genoemd kan worden, nou, er zijn veel betere opties op Netflix en vele andere plaatsen. Rechtszalen kunnen leuk zijn, maar dit is er niet een van.