Door Hrvoje Milakovic /7 september 20216 september 2021 Je weet nooit welke trucs er in je traktaties zitten, zegt een kleurrijk personage in Bad Candy van filmmaker Scott B. Hansen, dat zijn wereldpremière beleefde op het Frightening Ass Picture Festival. En het is een statement dat de film ter harte neemt. Je weet nooit wat je krijgt met Bad Candy, of het nu snoep of munten zijn.
Bad Candy, geschreven door Hansen en Desiree Connell, speelt zich af op Halloween-avond in een klein stadje terwijl dj's Chilly Billy (Slipknot's Corey Taylor) en Paul (Gremlins Zach Galligan) griezelige verhalen vertellen over de regio. Wat volgt is een uitstekende, zij het onvolmaakte, horrorbloemlezing die Halloween leeft en ademt, met verschillende bloederige verhalen en een angstaanjagende clown die overal verschijnt en je kostuummake-up zal laten rennen.
Geloof me als ik zeg dat deze clown het tegenovergestelde is van Trick 'r Treat's schattige Halloweenie Sam. Als ik deze dwaas langs de kant van de weg zou zien staan met een bordje speel met mij, zou ik hem overreden.
De duivelsclown en Sam lijken echter meer op elkaar dan ze eruitzien.
Hansen's foto trekt aanzienlijk van Trick'r Treat, bijna tot het punt van overdreven voor de hand liggend. Beide hebben betrekking op een mysterieuze, gekostumeerde figuur die in en uit vele verhalen verschijnt. Beide films bevatten verhalen over het respecteren van Halloween-wetten en de gevolgen van het negeren ervan (elke film heeft een vroege scène met ondeugende kinderen die meer dan de aanbevolen hoeveelheid Candy op de stoep pakken en ontdekken dat het niet zo zoet is). En natuurlijk hebben beide een heerlijk griezelige Halloween-sfeer.
Bad Candy is een van die films die, ongeacht het seizoen, of het regent, sneeuwt of je huis wordt weggevaagd met jou erin zoals Dorothy, het enige wat je hoeft te doen is hem op te zetten, en je zult je als als je in de armen van de Grote Pompoen zelf wordt gewikkeld. Als één afdeling op Bad Candy speciale erkenning verdient, is het de hele productie-ontwerpploeg. Dit is niet zoals andere horror-bloemlezingen die hebben geprobeerd de griezelige sfeer van Halloween te vangen en niet hebben gefaald. In dat opzicht voldoet de foto bijna aan de hoge standaard van Trick'r Treat, met een wereld die volledig wordt overspoeld door geesten, goblins en een vreselijke moordende clown. Het hol van de clown is een spektakel op zich en doet me in elk aspect denken aan het hol van Oogie Boogie uit Nightmare Before Christmas, kleurrijk en onheilspellend.
De speciale make-upeffecten van Wayne Anderson verdienen ook een ronde van waardering. Afgezien van het enge clown-ding dat op de loer ligt - ik veracht hem - foto Hansen's zit vol met monsters en maniakken, die allemaal prachtig zijn gedaan en waarvan ik moest schreeuwen, lang leve praktische effecten! Een duivelse waterspuwer - en een van de meest opmerkelijke wezens van het jaar - verschijnt tijdens het rennen van de pompoenen. Ik moest stoppen en mijn ogen weer in mijn hoofd steken nadat ik een groep mensen met pompoenen op hun hoofd over een gevaarlijk veld had zien sprinten. Wat Hansen en zijn crew doen met de effecten in Bad Candy is ronduit verbazingwekkend gezien de bescheiden productie, tot het punt dat de weinige digitale effecten, met name in een verhaal waarin de fantasierijke tekeningen van een klein meisje tot leven komen, het beeld dreigen af te zwakken ter vergelijking.
Hoewel niet elk verhaal in Bad Candy een ronduit gorefest is, zijn de meeste dat wel, en diehard horrorliefhebbers zullen het bloed opzuigen dat steeds weer op het scherm spat. Dit is een wilde film waarin geen taboe veilig is. Kinderen worden verscheurd. Leuke feeën zijn geplet. Er is zelfs een heel verhaal over necrofilie en de reactie van een mortuariummedewerker op het niet hebben van een hete date op Halloween. Als Trick'r Treat de erelijststudent is, is Bad Candy de gemene tweeling die op zolder is opgeborgen om iedereen veilig te houden.
We houden van horrorbloemlezingen omdat ze meestal een beetje voor iedereen bevatten, en zelfs als ze een allegaartje zijn, is er altijd minstens één Reese's Cup voor elke vreselijke Candy Corn. Bad Candy is geen uitzondering. Sommige verhalen zijn een verrukkelijk hapje van bloederig en gek als de angst van de hel, maar andere hebben een kalkachtige, onbevredigende leegte voor hen. Kijk eens naar jezelf, Candy Corn! De meesten van jullie zullen het erover eens zijn dat de beste horrorbloemlezingen vier tot vijf verhalen bevatten. Toch stopt Bad Candy zoveel mogelijk stukjes in de zak, wat veel verhalen ondermijnt omdat er niet genoeg tijd is om de smaak te waarderen voordat we in een ander verhaal worden geduwd. Omdat weinig delen van Bad Candy veel karakterontwikkeling of plot mogelijk maken, steken de grotere en bloederigere stukjes, zoals de pompoenren, het meest uit.
Sinds de dagen van meesterwerken als Creepshow, zijn horrorbloemlezingen fantasierijker geworden met hun omhullingen - neem bijvoorbeeld Scare Package - maar Bad Candy schiet hier ook tekort. Hoe vertederend Galligan zijn werk ook is, noch hij, noch Taylor zijn zo boeiend als onze gastheren, Chilly Billy en Paul. Het helpt niet dat de komedie in Bad Candy voor het grootste deel net zo geforceerd aanvoelt als de anti-Halloween-buurman die vrolijk Halloween mompelt wanneer ze de deur openen. Veel bloemlezingen nemen ook de tijd om de verhalen in te leiden, maar Bad Candy neemt, net als Trick'r Treat, een onderling verbonden stijl aan waarin elk verhaal in de stad kleine verbanden heeft. Het is een opwindend concept, maar het script van Hansen en Connell slaagt er alleen in om ons een vaag verband met elk verhaal te bieden, waardoor het universum meer gefragmenteerd aanvoelt dan wanneer er slechts één rode draad zou zijn.
Bad Candy is dat gevoel dat je krijgt als je thuiskomt na trick-or-treat en al je Candy op de grond gooit. Daar is die ene gigantische chocoladereep. Een paar appels. De film heeft hoogtepunten die voelen alsof je in oktober door de straten sprint langs versierde huizen en dieptepunten die voelen alsof je met buikpijn over het toilet zit na het eten van te veel snoep. Het is verre van vlekkeloos, maar het heeft genoeg fascinerende verhalen, lachwekkende gore en spookachtigheid om je naar Halloween te brengen wanneer de drang toeslaat.