Door Hrvoje Milakovic /11 september 202114 september 2021 Cannon Arm and the Arcade Mission, het speelfilmdebuut van Mads Hedegaard, legt de essentie van arcades vast. en het belang van ondersteuningssystemen door de zoektocht van één man om een videogame van 100 uur te marathoneren, waarbij je je voelt als een kruising tussen The King of Kong: A Fistful of Quarters en The Big Lebowski. Het streven lijkt zwaar en mogelijk zinloos voor degenen die onervaren zijn met videogames, maar Hedegaards documentaire onderzoekt wat het betekent om iets om persoonlijke redenen te doen. Cannon Arm en de Arcade Quest voelen de rol die vrienden spelen bij het bereiken van de doelen van andere vrienden om op deze manier louterend en levensverrijkend te zijn.
Kim Cannon Arm verdwijnt vaak naar de achtergrond waar hij ook gaat, stil, bescheiden en ingewikkeld om te onderscheiden wat er in zijn brein omgaat. Hij is vooral bekend door het spelen van het Konami-spel Gyruss uit 1983 gedurende 49 uur achter elkaar op een enkele munt toen hij 55 jaar oud was. Cannon Arm en de Arcade Quest volgen hem terwijl hij probeert zijn eigen en het wereldrecord te verbeteren door Gyruss 100 uur lang te laten rennen. Met zijn vrienden aan zijn zijde wil hij iets doen dat de meeste mensen zouden vermijden vanwege de fysieke en mentale tol die het eist. De vrienden van Kim staan echter klaar om te helpen, en de video gaat gedetailleerd in op de planning die nodig is om zo'n gigantische klus te klaren. De echte vraag is niet of het het waard is, maar of het kan.
Wees gerust als je deze film binnenkomt met weinig tot geen verstand van videogames sindsdien. Tegelijkertijd is er een geschiedenisles over de competitieve kant van gaming en arcades in het algemeen. Hedegaard lijkt er niet helemaal op gericht te zijn dat kijkers videogames willen spelen. De community die ontstaat rond Kim en in de Bip Bip Bar voelt daarentegen het meest fascinerend. Zelfs wanneer Kim zijn recordpoging met Gyruss begint, hebben Cannon Arm en de Arcade Quest een rustgevende uitstraling. Dit komt omdat er niet veel mensen zijn die Kim observeren om er zeker van te zijn dat het goed met hem gaat. In plaats daarvan spelen ze spelletjes met hem, drinken bier en creëren een sfeer die lijkt op een speelhal.
Het vastleggen van het geluid van zoemende machines als iemand in Donkey Kong over een ton springt of een alien neerschiet in Space Invaders terwijl je je hoogste score probeert te verbeteren, maakt Cannon Arm en de Arcade Quest een geweldige suggestie voor mensen die willen genieten van de sfeer van een film. Kim is van nature geen intrigerend onderwerp, omdat hij zoveel voor zichzelf houdt en zijn relatief beperkte interesse. Toch blijkt uit zijn enthousiasme voor gamen en de andere belangrijke gamers die hij heeft omringd, een kameraadschap die duidelijk is in de meeste arcades die nog steeds bestaan. Wanneer de film merkt dat hij met mensen in hun eigen huis praat, videogames speelt op de bank, onderstreept dit alleen maar het verlies van kameraadschap dat home gaming heeft veroorzaakt.
De vrienden van Kim daarentegen zijn geen doorsnee gamers. Zoals eerder gezegd, ze zijn allemaal zeer getalenteerd in een of meer games. Zijn vriend Carsten blinkt uit in Donkey Kong, Dyst heeft verschillende wereldrecords in Puzzle Bobble 1 en 2, Svavar heeft een Tetris-wereldrecord en Emil heeft een Micro Hexagon-wereldrecord. Ze hebben echter allemaal een leven buiten gamen, of ze nu muziektheorie, natuurkunde of poëzie studeren. Ze zijn allemaal timide buiten hun gemeenschap in Bip Bip Bar en The Shed. Maar als je ze samen ziet, zou je het nooit weten, omdat hun relatie voortdurende versterking van elkaar aanmoedigt.
Wanneer Cannon Arm en de Arcade Quest uiteindelijk aan Kim's marathoninspanning beginnen, blijkt het minder gespannen te zijn dan het leek. Hedegaard legt de mentale vermoeidheid vast van het zo lang spelen van een game met complementaire graphics en muziek, waaronder Iron Maiden, Kims favoriete band. Afgezien van de herinneringen aan hoeveel tijd er nog over is in zijn streven en de intensiteit van elke genomen pauze, zoekt hij misschien een wereldrecord, maar de beelden laten het niet zo lijken.
De ontspannen en tranceachtige toon van Cannon Arm en de Arcade Quest geeft perfect weer hoe het is om in een speelhal rond te hangen. Vrienden die praten en pintjes bier worden genuttigd voor heldere pixels in luidruchtige arcadekasten - dat is een ervaring die thuis niet kan worden gereproduceerd. Hedegaards aanvankelijke nieuwsgierigheid naar Kim's Gyruss-inspanningen maakt uiteindelijk plaats voor een prachtige studie van de betekenis van een gemeenschap als een liefdesbrief aan een van de toevluchtsoorden voor gaminggemeenschappen om samen te komen.