Door Robert Milakovic /29 augustus 202129 augustus 2021 'Clickbait' is een Amerikaans-Australische dramaserie gemaakt door Tony Ayres en Christian White. Het eerste seizoen, bestaande uit acht afleveringen, ging op 25 augustus in première op Netflix met Brad Anderson, Emma Freeman, Ben Young en Laura Besley als regisseurs.
Zoals de titel al doet vermoeden, grijpt dit opwindende verhaal de aandacht van het publiek, neemt het ze mee op een spannende reis van puur entertainmentplezier en laat je zeker nog steeds tevreden maar verlangen naar meer. Het is niet ingewikkeld of geavanceerd, maar het zal je veranderen in een bankslaaf die absoluut de moeite waard is. De cast is vakkundig gekozen en houdt het publiek op de been met prijswaardige uitvoeringen door middel van een logisch tartend verhaal vol melodrama en ijver.
Deze intrigerende miniserie volgt een familie die zich in een eigenaardige situatie bevindt. De zoon van de familie genaamd Nick Brewer, een rol van Adrian Grenier, verschijnt op een dag in een virale video met een reeks tekens waarop staat dat hij vrouwen misbruikt en wanneer de video vijf miljoen keer bekeken wordt, zal hij sterven. Dit zorgt natuurlijk voor veel media-buzz en binnen enkele seconden blaast het hele internet op. Iedereen kijkt vanaf hun apparaten, of het nu telefoons, computers, tv's of tablets zijn, die in slechts enkele minuten tot duizenden klikken leiden.
Over Nick Brewer gesproken, hij woont met zijn gezin in een kleine gemeenschap in Oakland, waar men elkaar lijkt te kennen. Hij heeft een moeder Andrea gespeeld door Elizabeth Alexander, een zus Pia een rol van Zoe Kazan die ongelooflijk geschokt en woedend is door de trending video van haar broer, een vrouw Sophie belichaamd door Betty Gabriel die volledig verloren en verward is door wat er met haar gebeurt man en zijn twee zonen Ethan en Kai gespeeld door respectievelijk Camaron Eagles en Jaylin Fletcher.
Omdat ze uit een klein stadje komen en met de kracht van internet, worden de Brewers het onderwerp van roddels, beginnen Sophie's collega's op school achter haar rug om te fluisteren, worden de kinderen gepest op school en kamperen de media buiten hun huis als de bloedzuigers die ze zijn met de hoop elk moment vast te leggen zonder te letten op wat de familie moet doormaken.
Dit doet je afvragen wie deze Nick Brewer is en waarom dit hem overkomt of wat hij heeft gedaan voor iets dat hem en zijn familie overkomt. Pia heeft duidelijk genoeg van de inbraak en vindt dat de boodschap geen bekentenis is maar een doodsbedreiging en zit niet te wachten tot de autoriteiten tussenbeide komen. Ze neemt het heft in eigen handen en roept de hulp in van haar hackervriend Vince gespeeld door Jack Walton om haar eigen privéonderzoek op gang te helpen door in het online leven van haar broer te kijken. Een andere waardevolle bondgenoot komt binnen, in de vorm van detective Roshan Amiri, een rol van Phoenix Raei die probeert zichzelf vooruit te helpen in zijn carrière door een promotie op de moordladder te krijgen.
Terwijl het nieuwe team een reeks aanwijzingen nastreeft die ze onderweg verzamelen, dringt het schokkend tot hen door dat Nick niet echt de toegewijde familieman is die hij leek te zijn voor zijn familie. Er zijn een aantal twijfelachtige dingen over Nicks online leven, tonnen datingprofielen, en nu hij vermist is, moet de familie gissingen en aannames doen om te proberen de omstandigheden samen te voegen om er zin uit te krijgen.
Elke afzonderlijke aflevering is zo gemaakt dat de nadruk ligt op een ander personage. Er is bijvoorbeeld 'The Sister', we hebben 'The Detective', 'The Wife' enzovoort. De serie begint daar is Pia, die zich een beetje schuldig voelt over hoe ze de laatste keer dat ze elkaar zagen de dingen met Nick beëindigde. Vervolgens probeert Sophie het gezin bij elkaar te houden terwijl ze haar eigen geheim bewaart en dan de zonen Ethan en Kai, die hun leven volledig op sociale media hebben doorgebracht, op de een of andere manier betrekking hebben op wat er met hun vader gebeurt. Ten slotte zijn er Roshan en een journalist genaamd Ben Park, gespeeld door Abraham Lim, die dit schandaal zien als een kans om hun individuele carrière te verbeteren.
Elk van de gerichte afleveringen graaft in het innerlijke leven van het personage, waarbij de acteurs de kans grijpen om het verhaal vooruit te katapulteren. Als je naar de personages van Pia en Sophie kijkt, kun je gemakkelijk de verschillende variaties herkennen. Het ene is het extreme tegenovergestelde van het andere. Pia minachtend, Sophie meer ingehouden en gereserveerd. Kortom, de witte Pia kan dramatisch zijn op een manier die de Black Sophie niet aankan, wat best lovenswaardig is dat de show dit aspect in de eerste plaats naar voren brengt.
Een ander opmerkelijk ding is dat Roshan zijn persoonlijke thuisleven mag omarmen, hij bezoekt de moskee om te bidden en spreekt Perzisch en het meest bewonderenswaardige van allemaal, aangezien hij een karakter van Iraanse afkomst is, is hij geen terrorist in de serie iets dat typisch is van Hollywood-stereotypen.
Al deze meesterlijke uitvoeringen verteld in overgangen tussen de huidige tijdsperiode en flashbacks laten niet echt toe dat er een tastbaar achtergrondverhaal ontstaat. Sommige karakters, zoals die van Nicks kinderen Ethan en Kai, komen over als onderontwikkeld en worden min of meer als hinderlijk behandeld in plaats van terechte goed onderbouwde onderdelen van de verhaallijn.
'Clickbait' is echter een achtbaanrit, want net zoals de personages in een razernij worden gegooid, gaat het publiek met hen mee. Er duiken zoveel vragen op over Nick en iedereen is verslaafd aan het raadspel over wat er werkelijk gebeurt. Naast het whodunit-ritueel zijn er nog een aantal andere aspecten die echt boeiend zijn. Van de manier waarop de personages die helemaal niet perfect zijn, worden geportretteerd, tot het commentaar dat de donkere kant van moderne sociale media blootlegt, tot de subtiele toespelingen op seksisme, racisme en discriminatie op basis van religieuze overtuigingen die zich helemaal uitstrekken tot de hedendaagse maatschappelijke maniertjes in het algemeen.
Het intrigerende deel zit niet echt in het productieontwerp, het camerawerk of het kostuum, begrijp het niet verkeerd, ze zijn allemaal heel behoorlijk, maar de zorgvuldig doordachte inclusiviteit van de verhalen en de verschillende lagen die al deze personages omhullen, zijn de echte magneten .