Door Hrvoje Milakovic /14 september 202114 september 2021 Dog Days, geschreven en getekend door Kim Bo Tong, was gericht op de moeilijkheden en het verdriet van jonge mannen die twee jaar verplichte militaire dienst moesten doen in Zuid-Korea. Dit nieuwe K-drama heeft invloed op Netflix.
De serie begint op zijn laatste dag voor de indiensttreding met Ahn Jun-ho (Jung Hae-in). We komen veel over deze man te weten via onze beperkte kijk op zijn dagelijks leven, zelfs voordat zijn dienstavonturen beginnen. De kalme, ingetogen houding van Jun-ho is een indicatie van een turbulente achtergrond, die voortkomt uit het jeugdtrauma van zijn moeder die werd bekeken door zijn gewelddadige vader.
Jun-ho heeft een zwaar leven gehad en is niet van streek geraakt door de strakke discipline en de afschuwelijke fysieke training die de bootcamp biedt. De hele pestcultuur die hij waarneemt, is wat hem stoort. Met name zijn neef Cho Seok-bong (Jo Hyun-chul) wordt het doelwit van Hwang Jang-soo (Shin Seung-ho), een gemene senior soldaat die deze jongere voortdurend lastigvalt, slaat en vernedert met zijn kracht. Gelukkig heeft Jun-ho zichzelf gespaard als hij zijn ongehoorde observatietalenten ziet na een toevallige ontmoeting met zijn baas, sergeant Park Beom-goo (Kim Sung-kyun). Het nieuwe gezicht Private wordt gerekruteerd bij de militaire politie D.P. Eenheid (Deserter Pursuit), die de troepen arresteert die AWOL hebben verlaten.
Jun-ho heeft genoeg van dit soort werk, ondanks zijn scherpe oog voor detail en snel analytisch denken. Daarom wordt hij gekoppeld aan de bizarre en vrijgevochten metgezel korporaal Han Ho-yul (Koo Kyo-hwan), die hem de slimme zoektochten naar en het opsporen van woestijnmensen laat zien. De onmiddellijke chemie van de paren op het scherm is het meest opwindende aspect van het concert en gebruikt de tegengestelde kenmerken om een buitengewoon verrukkelijk beeld te geven. De twee hoofdrolspelers van D.P. zijn vooral uitstekend als ze tijdens hun verschillende taken worden uitgespeeld, waardoor de serie wat natuurlijke lichtheid en humor krijgt binnen enkele grimmige thema's.
Terwijl jun-ho geniet van de taak van detective - een uitstel voor het regelmatig dragen van kleding en dagen buiten het kamp doorbrengen (vaak weken), terwijl hij meer leert over de individuen die hij achtervolgt, begint hij ethisch tegenstrijdig te voelen. Hoewel sommige in feite zwakhartige, ontwijkende taken zijn, zijn er andere voor nobelere motieven, zoals de jonge man die zijn positie verlaat om voor zijn rouwende grootmoeder te zorgen in aflevering vier. Maar meestal vindt Jun-ho deze ontsnapte jonge mensen die zijn gepest voorbij hun vertrekpunt. Hij leeft mee met de deserteurs vanwege zijn gezinsleven en wat hij met eigen ogen heeft gezien in het kamp.
Als we de achtergrond van de jonge soldaten van AWOL onderzoeken, zien we afschuwelijke gevallen van pesten door geclassificeerde senioren (die zelf slachtoffer waren als junioren) onder het zwakke voorwendsel van straf of respect. Deze literaire representaties van ontgroening zijn helaas verre van overdreven - zoek nieuwsitems op in het Zuidelijke Koran-leger, van zware mishandelingen tot aanrandingen tot ontmenselijkende vernedering. Cho, zoals hierboven vermeld, beveelt Seok-Bong om onbeweeglijk te blijven terwijl zijn schaamhaar afbrandt van het licht.
DP doet ook uitstekend maar verontrustend werk door te laten zien wat er gebeurt als dergelijke situaties in zeldzame gevallen aan het licht komen. In het beste geval worden ze genegeerd door onaangename superieuren die dit soort gedrag hebben genormaliseerd, klagen over de zachtheid van de jongere generatie, of, in het slechtste geval, meer bezorgd zijn over de controverse in hun promotionele activiteiten. De maker van webtoons, Kim Bo-tong (die ook de show schrijft) en Han Jun-hee-regisseur, moeten worden geëerd voor hoe deze serie omgaat met medeleven en begrip voor zulke ongelooflijk moeilijke en vreselijke problemen.
Als het echter gaat om onze drie kritische leads, is D.P. heeft specifieke slechte eigenschappen. Hoewel we via kleine scènes en spraakfragmenten fascinerende inzichten in hun achtergrond krijgen, volstaat het niet om ze volledig uit te werken. In elke aflevering krijgen de verschillende deserteurs inderdaad meer vlees dan de sterren in de kop. Het programma wordt nog verergerd door de absurde escalatie van de climaxgebeurtenissen, die de show plotseling verandert in een stereothriller van dramatische actie, inclusief ontvoering, afvallige troepen, antiterroristische speciale troepen en de vervelende verwonding tot onvoorspelbare gradaties van karakter.
Het uitstekende acteerwerk, de geweldige films en het verslavende tempo van DP maken het echter tot een boeiende eetbui van zes uur, en zijn uniform grote toewijding om licht te werpen op de vreselijke cultuur van militair misbruik. Netflix streamt momenteel D.P.