Door Hrvoje Milakovic /2 december 20212 december 2021 'The Whole Truth' is een mysterieuze horrorthriller uit Thailand die vanaf 2 december te streamen is op Netflix.
Deze speelfilm is geregisseerd door Wisit Sasanaatieng op basis van een scenario geschreven door Abishek J. Bajaj. Met Sompob Benjathikul, Sadanont Durongkaweroj, Steven Isarapong, Thasorn Klinnium, Mac Nattapat Nimjirawat, Keetapat Pongrue, Nicole Theriault. Tarika Tidatid en Sutatta Udomsilp.
'The Whole Truth' beschrijft het verhaal van twee broers en zussen Pim en Patt. Wanneer hun moeder na een auto-ongeluk in het ziekenhuis wordt opgenomen, ontdekken de twee dat ze inderdaad grootouders hebben waarvan ze niet op de hoogte zijn en die ze nog nooit hebben gehoord of ontmoet.
Terwijl hun moeder in coma ligt in het ziekenhuis, nemen hun grootouders de kinderen op en onmiddellijk verhuizen de twee naar het nieuwe huis, er gebeuren vreemde dingen.
Eerst stuiten ze op een mysterieus gat in de huismuur van hun grootouders dat niemand behalve de twee tieners kan zien. Als ze er doorheen gluren, zien ze beelden van een jong gehandicapt meisje dat bloed blijft overgeven.
De oude dame is vastbesloten om Patt, die één zwak been heeft en met behulp van een beenbrace moet lopen, sterk te zien worden. Dus blijft ze hem een glas melk geven waarvan ze zegt dat hij die moet drinken.
Al snel begint Patt ziek te worden en bloed te braken, maar de oma wil niet dat zijn zus Pim hem naar het ziekenhuis brengt. oma verbergt een grimmig geheim.
Wanneer de moeder ontwaakt uit de coma en ontdekt dat haar kinderen bij hun grootouders logeren, raakt ze in paniek en rent ze weg uit het ziekenhuis, erop aandringend dat haar kinderen in gevaar zijn. Ondertussen gebeuren er nog steeds vreemde gebeurtenissen en de grootvader, een ex-politieagent geleid door woede, neemt het recht in eigen handen en begaat een vreselijke gruweldaad.
Aan het einde van de film wordt onthuld dat de dingen niet zijn zoals ze voor de kinderen leken. Lieve, door dementie geteisterde oma is niet zo liefdevol en onschuldig als ze eruitziet. De moeder is ook niet de heilige die iedereen denkt, en de opa, nou ja, zijn ongecontroleerde woede wordt zijn ondergang, en aan het einde van dit alles lopen de dingen snel uit de hand.
De introductie van de film is fantastisch; het zet de sfeer op met een uitstekende combinatie van slim geplaatste beelden, gekoppeld aan fantastisch camerawerk dat zoomt door het gat waar het verhaal uitgaat en laag na laag van de gruwelijke gebeurtenissen onthult.
Ook de begeleidende muziek verhoogt de spanning en bouwt de voorpret op bij het publiek.
Wanneer de film begint, ziet het eruit als een gewoon drama met een moeder met haar tienerkinderen, een promotie op het werk, de dochter die het opneemt tegen een rivaliserende teamgenoot voor de positie van kapitein, en een gehandicapte jongen die wordt gepest en gechanteerd. Ziet er allemaal vrij gewoon uit.
Een interessant klein ding is echter dat het een beetje tegenstrijdig is wanneer de cheerleading-coach de meisjes vertelt dat ze zullen stemmen om hun volgende teamleider te kiezen, maar dan Pim aan de kant gaat vragen of ze bereid zou zijn om nog een jaar teamcaptain blijven, ook al lag die beslissing bij het team.
Het is ook best raar dat ondanks dat het buiten zwaar regent in een van de scènes, de huisgordijnen van Pim en Patt niet zijn gesloten, wat niet echt resoneert met wat je in een echte situatie zou verwachten.
De geluidseffecten, samen met een consistent eentonig gezoem dat de shots begeleidt die het publiek 's nachts een rondleiding door het huis geven, zijn goed genoeg om het publiek de kriebels te geven die de sfeer bepalen voor de terreur die zich later in de film ontvouwt.
Het schrijven is fantastisch. De verhaallijn is geheel onverwacht en het pad dat het verhaal inslaat is niet voor de hand liggend. Wat de personages als echt beschouwen, is niet anders dan hun bewuste vraagtekens bij hun daden uit het verleden.
De manifestatie van het alternatieve wormgat wordt echter niet uitgelegd in het verhaal, omdat men niet kan zeggen of het een hallucinatie, een visioen of het echt is gebeurd.
De begeleiding is ook uitstekend. De manier waarop het verhaal is georganiseerd en tempo is briljant. Langzame brandwonden afgewisseld met intense freaky dingen die zich opbouwen, dan weer vertragen voordat de film verder gaat naar een climax.
De gekheid en vreemdheid rond de grootouders vertellen het publiek dat er iets sinisters zit achter deze serieuze, mooi uitziende oudjes, in combinatie met het feit dat hun moeder de kinderen nooit heeft verteld dat ze grootouders hebben.
De uitvoeringen zijn oké, en vooral de oma is fantastisch. Overschakelen van een lieve, zorgzame oude dame naar een strikte die geen wangedrag zou verdragen en vervolgens naar een gestoorde vrouw die het volgende moment iemand kan vermoorden.
De getroebleerde persoon die vecht tegen dementie komt er uitstekend uit. Wat nog verbijsterend is, is hoe het ineens weggaat, en ze kan zich blijkbaar niets herinneren.
Ook rekwisieten voor de grootvaderacteur, want zijn uiterlijk vertelt meteen wat voor soort persoon hij is. Zijn stem klinkt echter een beetje overdreven. Omdat het nagesynchroniseerd is, kan het een kwestie zijn van verloren te gaan in de vertaling.
Pim en Patt zijn ook uitstekend, hun verwarring is fantastisch en de manier waarop ze elkaar met twijfelachtige ogen aankijken is vertederend.
De bizarre momenten in ‘The Whole Truth’ zijn niet per se huiveringwekkend. Zoals de meeste tijd, is het alleen het spookmeisje dat bloed kotst dat wordt gezien. Er zijn geen jump-scares of nachtmerries die iemand in de war brengen.
De horrormomenten worden echter versterkt door de muziek en de geluidseffecten, die de kijkers op het puntje van hun stoel houden.
Het gebruik van de blauwe en groene tinten brengt het effect naar voren dat er iets abnormaals en angstaanjagends met de personages zal gebeuren, aangezien deze tinten de meeste scènes domineren.
De meeste scènes vinden binnenshuis plaats; vandaar dat er qua locatie niet veel diversificatie is.
Er wordt veel gevloekt en vloeken gebruikt, vandaar dat 'The Whole Truth' niet geschikt is voor minderjarige kinderen of volwassenen die zich niet op hun gemak voelen met dergelijke taal.
'The Whole Truth' is niet echt de beste horrorfilm die het publiek ooit heeft gezien, over de Conjuring Franchise gesproken, maar het is niettemin een fantastisch horloge. Het acteerwerk, het verhaal, de montage, de regie en de muziek zijn allemaal mooi in elkaar gezet, wat een geweldige film tot stand heeft gebracht.