Door Hrvoje Milakovic /16 september 202116 september 2021 Het horrorgenre is meestal niet de eerste richting waar filmmakers aan denken bij het maken van films voor kinderen. Eigenlijk proberen ouders dit soort films ten koste van alles te vermijden om de fragiele geest van de kleine te redden van verschillende manen van nachtmerries. Daarom is het van het grootste belang wanneer een filmmaker door dit konijnenhol gaat om ervoor te zorgen dat ze de spijker op zijn kop slaan. Anders wordt het een kostbare vergissing.
'Nighbooks', de nieuwste duistere fantasiefilm van Netflix, gaat over thema's als kindermishandeling en heeft een aantal behoorlijk angstaanjagende beestjes en misschien te donker voor minderjarigen, wat bewijst dat wat werkt in een geschreven formaat soms te eng kan zijn om te hanteren wanneer het wordt weergegeven op het scherm. Desalniettemin zal deze functie het publiek tot het uiterste drijven met talloze jumpscares, zwarte magie en spookachtige verhalen bij het kampvuur. Het speelse formaat waarin het is gestructureerd, in combinatie met een enorm eerbetoon aan creatieve jonge geesten, geeft de functie echter een warmte die de koude rillingen neutraliseert.
David Yarovesky regisseert deze film op basis van een script geschreven door Mikki Daughtry in samenwerking met Tobias Iaconis. De titel is gebaseerd op een kinderboek met dezelfde naam dat in 2018 is verschenen en is geschreven door J.A White. 'Nightbooks' sterren Winslow Fegley, Lidya Jewett en Krysten Ritter en ging in première op Netflix op 15 september 2021.
Deze fantasiefilm is geproduceerd door Sam Raimi, de pro achter de donkere komedie-horrorklassieker 'The Evil Dead 2' uit de jaren 80, vandaar dat het overkomt als een kindvriendelijke versie van dit bloedstollende verhaal. Veel aspecten uit de klassieker zijn aanwezig, van spookachtige locaties tot magische boeken en oude spoken tot betoverde bossen. Wat in deze versie echter ontbreekt, is de slapstick-humor die wordt ervaren in de bovengenoemde functie. Gelukkig heeft Krysten Ritter, die Natacha The Witch speelt, uitstekende ervaring met het spelen van slechteriken, en haar levering als een kakelende heks die ervan houdt kinderen te martelen, komt heel natuurlijk over. Ze maakt het zelfs zo leuk om slecht te zijn, in die mate dat je gedwongen wordt vergelijkingen te maken met de uitvoering van Meryl Streep in 'The Devil Wears Prada'.
De film verspilt geen cruciale tijd door een vreemde situatie in het leven van de hoofdpersoon te introduceren, een jonge jongen genaamd Alex, gespeeld door Winslow Fegley, die echt geweldig is met zijn geschreven woorden, vooral angstaanjagende verhalen. In de openingsscènes komen we hem bedroefd en emotioneel overweldigd tegen; kwetsbaar als hij is, wordt hij naar een betoverd appartement gelokt dat eigendom is van de boze heks Natacha. Dit complex is enorm en kan alleen worden uitgebreid om alles te bevatten wat de heks wil en kan overal ter wereld teleporteren. Er wordt ons niet verteld waarom Alex van streek is totdat de film de climax bereikt, wat buitengewoon slim is omdat het het publiek op het puntje van hun stoel houdt terwijl de anticipatie toeneemt.
Nadat ze Alex gevangen heeft genomen, heeft Natacha het gevoel dat de jonge jongen geen enkele waarde toevoegt aan haar leven en daarom besluit ze zich van hem te ontdoen. Maar Alex overtuigt de tovenares dat hij elke dag nieuwe enge verhalen aan Natacha kan vertellen, waar ze snel mee instemt. Maar de valkuil is dat de verhalen de goedkeuring van de heks moeten doorstaan om ze te laten tellen, en we moeten zeggen dat ze net zo brutaal is als ze komt met haar kritiek. Dankzij de vaardigheid van Alex met woorden, hoewel hij erin slaagt zijn opdracht te volbrengen, zij het met de uitdagingen die voorhanden zijn.
Terug naar het magische huis, hij is niet de enige gevangene onder Natacha's gevangenschap. Er is nog een andere gevangene, een iets ouder meisje genaamd Yasmin, een rol belichaamd door Lidya Jewett. Yasmin heeft een passie voor wetenschap en magische plantkunde terwijl ze voor Natacha's planten zorgt en andere klusjes rond de gigantische woning afhandelt, vandaar dat ze nog steeds in leven is. Samen beginnen ze in het geheim een plan te bedenken om aan Natacha's slechte greep te ontsnappen.
Het meest interessante personage van allemaal moet Lenore zijn, een stekelige kat die naar believen snel incognito kan gaan. Lenore's reis is zeer complex en neemt op een gegeven moment een onverwachte wending. Over het algemeen houdt 'Nighbooks' het aantal personages klein, de verhaaldynamiek eenvoudig omdat het het mysterie rond de persoonlijke psychologie van elk personage ontrafelt.
Ik heb al gezegd dat Ritter's belichaming van Natacha de heks voorbeeldig is; dit wordt echter versterkt door haar algemene kijk. Ze heeft een blauw getint kapsel, haar make-up is strak en haar stijlkeuzes fabelachtig slecht en verfrissend. Haar kostuums en make-up waren uitstekend en mooi gedaan, waardoor haar kameleon naar voren kwam van een personage dat in een oogwenk kan veranderen van een verveelde smerigheid in een woedende nachtmerrie. Laat je echter niet misleiden door de meisjesachtig mooie uitstraling van dit personage, want ze is zo slecht en harteloos als ze komen. Ze heeft wezens die eruitzien als spinnen die je ogen recht uit hun kassen kunnen gutsen, en om het nog erger te maken, heeft ze een soort snoepgoed dat haar twee gevangenen in hersenloze veelvraat verandert.
Als de beschrijving een beetje bekend klinkt, komt dat omdat 'Nightbooks' klassieke verhalen en sprookjes gebruikt die kinderen zijn opgegroeid met het luisteren naar of lezen uit boeken. Voor zijn x-factor gebruikt deze film echter bewust zijn klassieke boekdelen zonder zijn originaliteit op te offeren. De visuele aantrekkingskracht van de film komt niet alleen uit het verhaal zelf, maar de art direction is ook fantastisch, het productieontwerp adembenemend en de kostuums en make-up goed geperfectioneerd.
Ondanks het spannende plot is het midden van de film een beetje saai, gebukt onder het overmatige gebruik van CGI en een mysterie dat te gemakkelijk te ontrafelen is. Het verhaal is vrij vlezig, maar het centrum voelt een beetje onderbelicht. Toch slagen de uitvoeringen erin om deze film nog steeds verteerbaar te maken.
‘Nightbooks’ ademt anthologievibes uit. Helaas worden deze niet volledig omarmd, aangezien de verhalen van Alex worden gepresenteerd door het gebruik van geanimeerde intervallen, die nauwelijks genoeg in het verhaal voorkomen, terwijl zijn vertelsessies met Natacha aanvoelen als een ceremonie. De korte verhalen van Alex hadden de film enger kunnen maken in vergelijking met het besteden van veel tijd aan het verkennen van het heksenmysterie.
De productie van horrorfilms voor kinderen is natuurlijk een trend die door de durfals wordt bewandeld. 'Nightbooks' is echter zowel geliefd bij kinderen, tweens als volwassenen, en hoewel het sommige kleintjes 's nachts in het bed van hun ouders kan laten kibbelen, biedt het een grote opluchting die alleen dit genre kan bieden. Bovendien verslaan kinderen uiteindelijk altijd de boze beesten in films, dus het is een leuke manier om ze sterker te maken. 'Nightbooks' slaagt met zijn personages, maar struikelt over tempo en kracht, maar toch, het is een geweldige film om naar te kijken, dus pak die popcorn en knabbel weg.