Door Robert Milakovic /30 augustus 202130 augustus 2021 No Man of God bevredigt kijkers die op zoek zijn naar spanning zonder te bezwijken voor de valkuilen die eerdere dramatiseringen en documentaires van Ted Bundy teisteren.
Nog een thriller gebaseerd op seriemoordenaar Ted Bundy, No Man of God van filmmaker Amber Sealey onderscheidt zich met een frisse kijk op het oude bronnenmateriaal. Verschillende spraakmakende titels hebben de afgelopen jaren echte gebeurtenissen gedramatiseerd, waaronder Netflix' hitdocumentaire Conversations with a Killer: The Ted Bundy Tapes. Het is ook gebaseerd op interviews die zijn afgenomen terwijl hij in de dodencel zat. Door de focus van het verhaal echter te verleggen van Ted Bundy (Luke Kirby) naar FBI-agent Bill Hagmaier (Elijah Wood), kan No Man of God een opwindend publiek behagen zonder te bezwijken voor de stijlfiguren van het genre.
No Man of God draait om de ervaringen van FBI-agent Bill Hagmaier, die Ted Bundy interviewde van 1984 tot zijn executie in 1989. Bundy verachtte samenwerking met de politie, zelfs als hij de doodstraf kreeg. Het doel van Hagmaiers interviews was om een mentaal profiel te creëren dat gebruikt zou kunnen worden om andere gevaarlijke criminelen op te sporen. Toch laat de film duidelijk zien dat de agent ook wilde dat Bundy zijn misdaden zou bekennen ten behoeve van de families van zijn slachtoffers. Wood portretteert Hagmaier als een vriendelijke, bescheiden christen wiens eerlijke houding en natuurlijke intelligentie Bundy voor zich winnen. Na verloop van tijd ontwikkelen de twee een soort vriendschap.
Geen enkele man van God is bedrieglijk basaal, en velen zullen de subtiele manieren van Sealey missen om het belangrijkste (te veel gebruikte) idee nieuw leven in te blazen. De thriller gaat meer over Hagmaiers grimmige strijd om de waarheid te ontdekken dan over de wreedheden die Bundy beging. Wood portretteert de rol met een ingetogen intensiteit die bijzonder effectief werkt om Bundy's woestheid tegen te gaan. Kirby is ongetwijfeld een van de beste (zo niet de beste) acteurs om de seriemoordenaar te spelen — de fysieke gelijkenis is opmerkelijk, en Kirby slaagt er goed in de maniertjes en spraak van de moordenaar vast te leggen. Het feit dat Bundy niet de hoofdpersoon is, komt ongetwijfeld de geloofwaardigheid van de afbeelding ten goede. De chemie tussen Wood en Kirby is duidelijk op het scherm, en ondanks talloze extreem uitgebreide interviewsequenties, blijft de intensiteit hoog dankzij zowel uitstekende uitvoeringen als Sealey's close camerawerk.
No Man of God pakt het anders aan dan eerdere Amerikaanse misdaadverhalen. Kit Lesser, de scenarioschrijver, doet geen moeite om spanning op te wekken met een mysterie - de feiten zijn op dit moment tenslotte algemeen bekend bij het publiek. De spanning is vooral emotioneel en plaagt de toeschouwer met hints van Bundy's invloed die familieman Hagmaier corrumpeert. De opwinding in No Man of God gaat verder dan de basisattractie van de meeste seksueel beladen criminele thrillers. Terwijl andere waargebeurde afbeeldingen van Bundy's misdaden - en zelfs documentaires - focussen op de gruwelijk gewelddadige daden en de verwrongen verdorvenheid van de centrale seriemoordenaar, verlegt No Man of God de focus van de daden en benadrukt in plaats daarvan de verbijsterende mix van seksuele allure en gewelddadige impulsen die dergelijke misdaden vaak motiveren.
De feministische ondertoon van No Man of God is misschien wel de meest indrukwekkende prestatie. Foto's van plaats delict, die zo vaak voorkomen bij echte misdaad, ontbreken. In plaats daarvan creëert Sealey een sfeer van gewelddadige perversie, waardoor de kijker wordt gedwongen Bundy's impulsen te beschouwen als een product van de samenleving als een teken van zijn zieke, sociopathische psyche. Sealey voegt regelmatig afbeeldingen toe van eenzame, prachtige vrouwen die naar de camera staren, verwijzend naar Bundy's eigen doelen; maar naarmate de film vordert, nemen de duur en emotionele diepte van de foto's toe. Terwijl de foto's van vrouwen die worden bekeken als meer objectivering beginnen, wordt de menselijkheid van de vrouw in de finale hersteld. Het is een verrassende slimme zet die de vrouwelijke personages kracht geeft en tegelijkertijd de aannames van het publiek uitdaagt.
Sealey's regie is een hoogtepunt in No Man of God. Het gebruik van montages van archiefbeelden om tussen tijdperken te scheiden is een briljante keuze: ze dragen bij aan de algehele sfeer van het periodestuk en ontwikkelen ook de filmthema's seksueel verlangen, vrouwelijke objectivering en corruptie. Hoewel de film bescheiden en rechttoe rechtaan is, pakt hij het onderwerp goed aan: Bundy is slecht, en Hagmaier weet dat - maar ondanks dat ze uit twee heel verschillende werelden komen, slagen de twee erin om verbinding te maken.
Geen enkele man van God is ook bang om wettige slechtheid te bekritiseren - de evangelische christelijke psycholoog James Dobson (Christian Clemenson) komt naar voren als een bijzonder gruwelijke, gelukkig verspillende noodzakelijke tijd omwille van zijn zaak. No Man of God geeft over het algemeen een meer volwassen en genuanceerde kijk op menselijke verdorvenheid, verwerpt de verleiding om personages als Bundy te prijzen of te romantiseren, maar herinnert het publiek er tegelijkertijd aan dat moreel verval zich op verschillende manieren manifesteert.
No Man of God draait in de Amerikaanse bioscopen en is on demand op 27 augustus.