Door Robert Milakovic /3 september 20216 september 2021 Ter gelegenheid van de vierde film in de langlopende franchise, werd 'Rurouni Kenshin: The Final' gefilmd samen met de vijfde en laatste film in de veelgeprezen saga ' Rurouni Kenshin: het begin ' allemaal gebaseerd op een favoriete Japanse manga van fans. De productie was enorm met opnames die plaatsvonden op 43 locaties in Japan. Keishi Otomo zat opnieuw achter de regisseursstoel voor deze film, met Takeru Satoh als hoofdrolspeler. 'The Final' ging in april 2021 in première in de bioscoop in Japan, slechts twee maanden voor de definitieve film. De vierde aflevering werd ook wereldwijd uitgebracht op Netflix in juni, met de opvolger in juli.
Deze functie blijft Kenshins nieuwe manier van leven verkennen terwijl hij zijn zoektocht naar verlossing voortzet. Nu Shishio en zijn bende weg zijn, is hij nu eindelijk vrij en kan hij overwegen zich te settelen en het geluk te vinden waar hij al jaren naar verlangt. Maar niet zo snel als zijn hervonden vrede snel wordt onderbroken door een mysterieuze groep bandieten die op bloed uit zijn.
De leider van de nieuwe ploeg heet Woo Heishin, een misdaadbaas, en Yukishiro Enishi's onderbevelhebber, die zogenaamd vanuit Shanghai, China, in Tokio arriveert. Om zijn komst aan te kondigen, zet hij een gewelddadig incident aan in de trein die hem naar Tokio brengt, en hij wordt gearresteerd. Hij wordt echter snel vrijgelaten vanwege een zakelijke overeenkomst tussen Japan en China die hem immuniteit biedt.
Het wordt echter onthuld dat het de missie van Woo is om Kenshin op te sporen en de wraak van zijn baas uit te oefenen nadat de voormalige Battosai Enishi's zus Tomoe destijds had vermoord en de aanval op zijn vrienden door de handlangers opzettelijk was gedaan om Kenshin eruit te lokken. Een cruciaal stuk informatie is dat Tomoe de enige ware liefde van Kenshin was die hij tegen zijn wil heeft vermoord. Als iemand goed op het gezicht van Kenshin heeft gelet, merk je dat hij twee duidelijke littekens op zijn gezicht heeft. Via flashbacks wordt ons verteld dat een van deze tekens van Tomoe's verloofde was, die Kenshin op een bepaald moment vermoordde, en de andere van Tomoe zelf.
Enishi, gespeeld door Mackenyu Arata, is een fantastische schurk. Hij is niet alleen jonger, sneller en sterker, maar hij is ook slimmer en zeer bekwaam. Hij is ook geen narcistische maniak die verheerlijking zoekt voor het doden van de grootste Bottasai die Japan ooit heeft gekend. Het maakt hem eigenlijk niet zoveel uit wie Kenshin naar zijn graf stuurt, zolang het maar gebeurt. Hij heeft ook geen overname-ideologie, en het omverwerpen van de regering, het creëren van opstanden of het regeren over iemand behoort nergens tot zijn prioriteiten. Enishi wil gewoon dat Kenshin op dezelfde manier lijdt als hij hem in het verleden deed, terwijl hij moest toezien hoe zijn familie de een na de ander werd weggenomen met de wetenschap dat er niets was dat hij destijds had kunnen doen om het te stoppen.
Al met al is 'The Final' een losse bewerking van het originele materiaal, terwijl de basisverhaalstructuur en thema's duidelijk in grotere mate aanwezig zijn, de film is een ander verhaal op zich. Verwijzend naar de originele manga, nam deze boog van het verhaal tien delen in beslag. De vorige twee zetten samen waren 11 delen; daarom zou het een complete verspilling van tijd zijn geweest om dat allemaal in een enkele film te proppen, dus moesten ze veel herschrijven voor het scenario.
Omdat het het handelsmerk van de saga is, is de actie in deze film van topklasse, met vakkundig gechoreografeerde sequenties die de uitstekende vechtvaardigheden van de twee vijanden laten zien. De bewerking is soepel. Het sluit mooi aan, scène na de andere, cinematografie, uitstekende kwaliteit, innovatieve hoeken, prachtig uitgevoerde opnames, de CGI, opnieuw minimaal en desalniettemin verbazingwekkend tot de algehele richting van Keishi Otomo.
De meeste muziek behoudt de techno-vibe van moderne deuntjes uit de afgelopen drie films, maar nu met een extra themalied, 'Renegade' van ONE OK Rock. Het meest opvallende aspect als het op de score aankomt, is echter het elimineren van de laatste confrontatie tussen Kenshin en Enishi, die de strijd symboliseert als een tragedie in plaats van een overwinning.
'The Final' heeft echter twee belangrijke tekortkomingen die duidelijk zichtbaar zijn in de film als het gaat om de verhaallijn. Om te beginnen verkent het verhaal twee benaderingen, de ene vernauwt zich in de actie die fantastisch is, terwijl de andere zich concentreert op het melodrama. De laatste is slechts gemiddeld in zijn presentatie in die mate dat het op een gegeven moment irritant wordt.
Ten tweede gaf Otomo de personages geen ruimte om zich te ontvouwen, aangezien de meeste scènes de twee hoofdpersonages, Kenshin en Wu, overheersen, wat het verhaal in zekere zin een beetje irrelevant maakt wanneer je het aspect van de vete tussen de twee.
Emi Takei, als Kaoru, lijkt te worstelen in een rol die interessanter had kunnen zijn, gezien de invloed van de nieuwe onthulling op haar. Yahiko valt nauwelijks op, terwijl Sano de boksbal van het verhaal wordt en een enorm aantal klappen opvangt zonder te bezwijken, waardoor hij een macho lijkt. Interessant is dat het de ondersteunende personages uit eerdere films zoals Misao, Seta, Aoshi en zelfs Cho zijn die een grote plaats op het middenpodium innemen.
Het lijdt geen twijfel dat 'The Final' een visuele magneet is, de kostuums zijn puntig en de algehele grootschalige productie is goed uitgevoerd en brengt de concurrerende krachten van de modernisering van het Meiji-tijdperk en de overblijfselen van de traditie voort. Het is een intrigerende wandeling door de cruciale Japanse geschiedenis die vasthoudt aan de thema's eer, ware liefde, familiebanden en wraak die in de manga worden verkend.
Het beste van ‘Rurouni Kenshin: The Final’ is dat je de manga niet al gelezen hoeft te hebben om van deze film te genieten. Ja, er waren bezuinigingen en er is duidelijk veel herschreven om het materiaal in de speelduur van het grote scherm te passen, wat de die-hard fans van de manga enigszins zou kunnen desoriënteren omdat het bijna volledig van het bronmateriaal afweek. De andere elementen zorgen nog steeds voor een behoorlijk spektakel. het is een absoluut genot om naar te kijken.