Door Hrvoje Milakovic /7 oktober 20217 oktober 2021 Het afgelopen decennium is het horrorgenre niet aardig geweest. Horror zit vast in een soort van limbo waar filmmakers steeds weer dezelfde oude formules gebruiken en steeds weer dezelfde verhalen vertellen. Het genre is nooit een genre geweest dat innoveert dankzij nieuwe technologieën, het is altijd binnen de parameters van een low-budget productie gebleven. En waarom zou je dat veranderen? Minimale investering met maximale winst lijkt de naam van het spel. Maar het genre heeft een grens bereikt en het lijkt erop dat filmmakers hoe dan ook niets nieuws kunnen bedenken met hun huidige beschikbare tools. Het geheim van Sinchanee is geen uitzondering.
The Secret of Sinchanee is geschreven en geregisseerd door Steven Grayhm, die ook de hoofdrol speelt in de film. Naast Grayhm vinden we ook Tamara Austin, Nate Boyer en Laila Lockheart Kraner. De film vertelt het verhaal van een sleepwagenchauffeur die na de dood van zijn vader naar huis terugkeert. Alleen om te ontdekken dat het oude huis lijkt te worden achtervolgd door een vreselijke aanwezigheid, die ook de oorzaak kan zijn van verschillende van zijn trauma's als kind.
Vanaf de eerste minuten van zijn speelduur is het duidelijk dat Grayhm probeert mee te gaan met de trend van slow-burn horrorfilms. De film hecht veel belang aan de sfeer. Dit soort benadering is op sommige punten in de film erg succesvol. Het is vooral goed gedaan als het gaat om het vooraan plaatsen van het besneeuwde Massachusetts. Het maakt elk deel van de stad vijandig, ruig en gewoon niet een plek waar je dit soort paranormale ervaring wilt hebben.
Hoewel het duidelijk is dat Grayhm en zijn team van filmmakers hun best moeten doen als het gaat om het creëren van sfeer, falen ze volledig waar het het meest telt. Tenminste als het over een horrorfilm gaat, en dat is in de schrik. Het geheim van Sinchanee is helemaal niet eng. En niet voor een gebrek aan proberen; de filmmaker past elke truc in het boek toe, inclusief harde geluiden, jump scares, lange donkere gangshots en nog veel meer, maar de geesten of geesten waarmee we worden geconfronteerd, lijken niet eng; ze lijken te normaal om bedreigend te zijn.
In vergelijking met een film als Hereditary. Die er ook voor kiest om veel sfeer te creëren voordat er griezelige beelden op het scherm verschijnen. Het lijkt alsof Grayhm geen gevoel voor timing heeft en ook geen idee heeft van wat eng kan zijn in termen van beelden. Er is hier niets dat je een ongemakkelijk gevoel kan geven of je nee kan laten zeggen en de kamer kan verlaten. Sommige jumpscares zijn bijna lachwekkend. Dat zijn niet de resultaten die je wilt van de schrik in je horrorfilm.
Maar niet alleen de horrorelementen ontbreken hier. Wanneer de film begint, besluit Grayhm wat overlevering en achtergrondverhaal te vertellen met behulp van titelkaarten. De mythologie die in deze seconden wordt gepresenteerd, is fascinerend en de verhalen die eruit kunnen komen hebben een verbazingwekkend potentieel. Helaas, niets dat na deze titelkaart komt, kan tippen aan de plagerij die die paar woorden tot je verbeelding als kijker doen.
Het verhaal gaat over een aantal zeer belangrijke onderwerpen, maar het verhaal weet niet hoe het deze gebieden op een natuurlijke manier moet verkennen, en wanneer het dat probeert, voelt het geforceerd aan. De film mist ook focus als het gaat. Want wat begint als een horrorfilm over trauma en familiezaken, wordt dan een detectiveverhaal, maar deze twee aspecten van de film komen nooit helemaal overeen. Ze voelen aan als totaal verschillende films, en misschien hadden ze dat ook moeten doen, want de detective-verhaallijn heeft veel meer potentieel en betere karakters.
Grayhm is geen erg meeslepende acteur in deze film. Het is begrijpelijk dat zijn karakter niet op het beste punt in zijn leven staat. Hij gaat door een zeer moeilijke periode, en als je daar geesten en paranormale streken aan toevoegt, wordt het erger. Maar dat is geen excuus voor de constructie van een personage dat bij elke stap saai is om naar te kijken en te volgen.
Het ziet er een stuk rooskleuriger uit als Tamara Austin op het toneel verschijnt. Haar aanwezigheid is een stuk dwingender en de actrice doet goed werk met het materiaal. Helaas moet ze tijd delen met andere verhaallijnen en elementen die pijn doen aan wat haar film had kunnen zijn. Laten we hopen dat we haar in de toekomst als de hoofdrolspeler en een andere productie kunnen zien.
The Secret of Sinchanee heeft de beste bedoelingen, maar weet niet echt hoe ze haar ideeën op de best mogelijke manier moet uitvoeren. Donkere gangen en jumpscares kunnen op dit punt in het spel alleen maar zoveel doen. Horrorfilms zijn bijna vanaf het begin een hoofdbestanddeel van het medium geweest, maar ze moeten in dit nieuwe tijdperk drastisch evolueren, anders zullen ze op geen enkele manier serieus worden genomen. Horror moet meeslepend, opwindend, tot nadenken stemmend en eng zijn. Niet saai en muf.
SCORE: 5/10
Populaire Categorieën: Drakenbal , Beoordelingen , Toplijst , Fantasie , Fortnite , Geen categorie , Beoordelingen , Spellen , Strips , Sciencefiction ,