Door Hrvoje Milakovic /25 november 202125 november 2021 Netflix probeert al een tijdje de vlag te grijpen van verschillende andere netwerken die al tientallen jaren hun naam kerven. Nu creëren ze geweldige kerst- en familiecontent die ooit het grondgebied van Hallmark was, en ze proberen ook een ruimte te creëren waar ze de beste thrillers maken, net zoals HBO dat al tientallen jaren doet.
Het resultaat van dit initiatief is slordig. Sommige shows, zowel fictie als documentaire, slagen niet echt in het creëren van meeslepende verhalen en mysterie, terwijl andere snel klassiek zijn geworden. Het is moeilijk om een formule te laten klikken, maar Netflix blijft het proberen. Voor deze gelegenheid volgen ze de True Detective-formule, door een misdaadthriller te maken en talent in de hoofdrollen te noemen. Kevin Hart en Wesley Snipes sluiten zich aan bij reeds bewezen talent achter de camera's, de makers van Narcos en Narcos: Mexico.
True Story is een miniserie geregisseerd door Stephen Williams en Hanelle Culpepper en met Kevin Hart en Wesley Snipes in de titelrollen van Kid en Carlton. Kid is een beroemde en succesvolle acteur en komiek, terwijl zijn oudere broer, Carlton, een rotzak is, iedereen geld schuldig is en meer op een parasiet lijkt dan op iets anders. Wanneer een meisje sterft in de hotelkamer van Kid, beginnen de twee broers aan een reeks tegenslagen om het incident te verdoezelen dat de carrière van Kid voor altijd zou kunnen verwoesten.
True Story kan soms verwarrend zijn. Het is duidelijk dat Hart een versie van zichzelf speelt in de show, en de lijn tussen de personages en de beroemdheid is soms wazig. Dit is zeker een interessant aspect van de show, maar een die nooit de tijd heeft om zich te ontwikkelen zoals het zou moeten. Hart is een zeer goede komiek. Hij blinkt uit in grappig zijn, maar wanneer hij een serierol als deze op zich neemt, is het heel duidelijk dat hij niet de gravitas heeft om de meest emotionele momenten voor elkaar te krijgen. Ze voelen zich nep en gedwongen.
Als het karakter van Kid grappig moet zijn, dan kun je zien dat dat de rol is waar Hart voor geboren is. Hij blinkt uit in charismatisch en professioneel zijn als het gaat om het presenteren van het idee van wat een komiek is. Het is zeer lovenswaardig om te zien hoe Hart een rol als deze op zich neemt. Het is buiten zijn comfortzone en het is een complete uitdaging voor hem als acteur. Hij is er nog niet. Maar dit is slechts de eerste stap.
Aan de andere kant van de medaille staat Wesley Snipes. Er was eens een grote superster. Eigenlijk kan hij verantwoordelijk worden gemaakt voor het maken van superheldenfilms rond de eeuwwisseling. Zijn run als Blade is nog steeds legendarisch en mensen herinneren hem met veel plezier. Een andere interessante opmerking over de show is dat Snipes ook een deel van zijn persona channelt in het personage dat hij speelt. Carlton is een uit de gratie gevallen ster, iemand die lang groot had kunnen zijn, maar wiens beslissingen hem keer op keer hebben verbrand.
Het is geweldig om Snipes weer op het scherm te zien. In tegenstelling tot Hart weet Snipes echt hoe hij de meest serieuze dramatische momenten moet neerzetten. Het is echt een bewijs van zijn talent, en het zou heel leuk zijn om te zien dat hij deze show als springpodium gebruikt om een comeback te maken. Hij heeft het nodig, en wij hebben het ook nodig.
Op technisch niveau is de show erg goed geschoten, en het ziet er goed uit, maar denk niet dat je hier geweldige cinematografie of zelfs geweldige sets zult zien. De show voelt in bepaalde opzichten goedkoop aan, maar het is prima, omdat het soort verhaal dat wordt verteld niet echt een enorm budget of tonnen CGI-beelden nodig heeft.
De plot is altijd erg belangrijk in dit soort shows, omdat het emotie, verwondering en nieuwsgierigheid zal veroorzaken. Helaas dienen de wendingen vanaf het keerpunt van de eerste aflevering alleen om de onvermijdelijke uitkomst te vertragen. Alles is te voorspelbaar, en sommige personages die als plot-apparaten worden gebruikt, voelen echt aan als stukken op een schaakbord in plaats van echte driedimensionale wezens. Op het einde is het plot onderhoudend genoeg. Degenen die bekend zijn met dit soort verhalen, zullen daarentegen gewoon wachten tot de personages hun achterstand inhalen.
Het formaat van de miniserie staat geen tweede seizoen toe, maar zo is het beter. Het schrijven is zwak genoeg dat een ander deel alleen maar erger zou zijn dan dit. Met slechts één seizoen heeft True Story de kans om op de hoogst mogelijke noot te vertrekken vanwege de kwaliteit van de inhoud.
Misschien zal een ander seizoen met andere acteurs en beter schrijven betere resultaten opleveren, maar voor wat het is, is dit prima.