Door Robert Milakovic /6 september 20216 september 2021 Het historische belang van Ridley Scotts Blade Runner valt niet te ontkennen op het gebied van dystopische sci-fi, omdat het de structuur van verhalen die gebaseerd zijn op interacties tussen mens en machine, evenals de A.I. discussie in het algemeen. Denis Villeneuve's Blade Runner 2049 liet ook een blijvende indruk achter, doordrenkt het verhaal met prachtige graphics en een verhaal gericht op fundamentele identiteit, verlies en eenzaamheid. Zone 414, het regiedebuut van Andrew Baird, leent duidelijk uit de Blade Runner-wereld tot het punt dat inspiratie hersenloze replicatie wordt, waarbij de personages verschijnen als slechts schaduwen van het veelgeprezen origineel. Zone 414 houdt nauwelijks het hoofd boven water met zijn vaak herhaalde clichés, die uiteindelijk tot een lusteloos, voorspelbaar einde komen.
Zone 414 begint met een overzicht van een dystopische samenleving die sterk afhankelijk is van technologie, hoewel het esthetisch niet fascinerend genoeg is om toe te voegen aan de toch al schaarse wereldopbouw. De toeschouwer krijgt een kijkje in Veidt Corporation, een stand-in voor Tyrell Corporation, beide verantwoordelijk voor de massaproductie van androïden. Betreed David Carmichael (Guy Pearce) en een voormalig detective die privédetective is geworden en een afstandelijke, emotieloze houding heeft terwijl hij een onbekende vrouw vermoordt. Carmichael haalt haar snel neer met een schot in het hoofd, negeert haar gepijnigde geschreeuw, en trekt haar hoofdhuid terug om een mechanische kern te verwijderen, waaruit blijkt dat zijn doelwit altijd samen met een machine was.
Afgezien van vragen over ethisch relativisme en wat een mens vormt, slaagt Zone 414 er niet in dieper in de fijne kneepjes van zijn verhaallijnen te duiken en verzuimt zijn specifieke componenten toe te voegen aan een volledig geleend verhaal. Carmichael wordt ondervraagd door de griezelig excentrieke Joseph Veidt (Jonathan Aris), die lijkt te leven in de schaduw van zijn broer, Marlon Veidt (Travis Fimmel), die de rol speelt van een briljante uitvinder die het leven schonk aan synthetische stoffen. De missie is om de dochter van Marlon, Melissa (Holly Demaine), te lokaliseren in Zone 414, een smerige, ommuurde metropool bevolkt door synthetische stoffen en de enige legale plaats waar mensen en androïden zich kunnen mengen.
Carmichael wordt ook bewust gemaakt van Marlons grootste uitvinding, Jane (Matilda Lutz), die als een uitbijter wordt beschouwd vanwege haar vermogen om menselijke emoties te ervaren in plaats van ze te kopiëren. Het interieur van Zone 414 is een vreemd bekend gezicht: dames met veelkleurige pruiken en kleding geïnspireerd door de cyberpunkbeweging, neonverlichte straten die voortdurend doorweekt zijn in de regen, en persoonlijkheid geteisterde appartementlofts die af en toe gevuld zijn met flitsende lichten.
Hoewel Carmichael nergens zo ingewikkeld is als Rick Deckard, voelen zijn acties na zijn ontmoeting met Jane aan als een fantasieloze kopie van Deckards omgang met Rachael, zonder het emotionele en ethische conflict dat de Blade Runner-verhalen verrijkt.
Verrassend genoeg is het centrale thema van Zone 414 geweld tegen vrouwen, zowel menselijk als synthetisch, dat zich manifesteert via nonchalante onvoorzichtigheid en onnodige opeenvolgingen van marteling en onderwerping die geen zinvol doel dienen. Dan is er Jane, die bedoeld is om het emotionele centrum van de foto te zijn, verwant aan Marcus in Detroit: Become Human - een machine met genoeg gevoelens om de programmering te negeren en fel te laaien als een bosbrand. Ondanks de inspanningen van Lutz voelt Janes aanwezigheid onnatuurlijk aan.
Aan de andere kant presteert Pearce goed als de emotioneel geteisterde rechercheur Carmichael, hoewel zijn verantwoordelijkheden uit het verleden een veelbetekenend verhaal bevatten over schuldgevoelens, moorden en de noodzaak om met het verleden te leven. Zone 414 heeft veel te veel parallellen met zijn voorgangers, tot aan Marlons godencomplex als gevolg van zijn vermogen om leven te creëren, het bestaan van naakte, synthetische lichamen verpakt in plastic en de systematische marteling van androïden.