Door Hrvoje Milakovic /2 oktober 20212 oktober 2021 Het miniserie-formaat is een uitbijter op Netflix; de meeste shows zijn ontworpen als langlopende series, en zelfs degenen die bedoeld waren als één seizoen, eindigen met meerdere sequels. De meeste van deze vervolgseizoenen halen niet de kwaliteit van het eerste, maar die reden is niet sterk genoeg geweest om ze te stoppen. Maar met het succes van zaken als Queen's Gambit en Inktvisspel , worden shows van slechts één seizoen steeds meer een trend. Maid komt met die mentaliteit in gedachten en probeert ver boven het gemiddelde van de standaard Netflix-productie te zijn.
De serie is geïnspireerd op Stephanie Land's memoires Maid: Hard Work, Low Pay, and a Mother's Will to Survive en vertelt het verhaal van een jonge moeder die samen met haar twee jaar oude dochter aan een gewelddadige relatie ontsnapt. Om te overleven neemt ze een baantje als dienstmeisje en maakt ze de huizen van mensen schoon. De serie richt zich vooral op de worsteling van de moeder om een plafond boven het hoofd van haar dochter te krijgen en eten op tafel, en de vele obstakels die haar in de weg staan.
Op sommige plaatsen wordt Maid onder het label van komedie/drama geplaatst, en hoewel er hier en daar wat grappen zijn, is het duidelijk dat Maid een volledig drama is. Elke aflevering duurt een uur, maar dankzij een aantal zeer solide films, een mooi verhaal en geweldige uitvoeringen van alle acteurs, beweegt Maid zich in een razend tempo. Het levert altijd nieuwe ontwikkelingen op voor zijn hoofdpersoon en de situatie waarin ze leeft.
Het belangrijkste hoogtepunt van de hele show is natuurlijk Margaret Qualley. De jonge actrice heeft het goed gedaan en heeft een aantal zeer belangrijke rollen gespeeld in verschillende mediaprojecten; verschijnen als een jonge hippie die deel uitmaakt van de Manson-familie in Quentin Tarantino's Once Upon A Time In Hollywood, en zelfs verschijnen als een van de hoofdpersonen in Death Stranding van Hideo Kojima. Bij deze gelegenheid stond Qualley in de schijnwerpers. Ze is ongetwijfeld de ster van de show en dat bewijst ze in elke aflevering. Qualley-uitvoering is sterk, teder, wanhopig, lief en verdrietig in alle gelijke delen. De actrice slaagt erin om door het hele spectrum van emoties te reizen, soms in een enkele aflevering, en zonder haar zou de show gewoon niet hetzelfde zijn.
Qualley is een zeer jonge actrice, maar haar jonge leeftijd houdt haar niet tegen wanneer het tijd is om de rol op zich te nemen van een moeder die alles voor haar dochter zou doen. Qualy gaat nooit in de overacterende modus, zoals veel andere actrices doen wanneer ze rollen spelen met zoveel emotionele bagage. Ze blijft altijd sympathiek, en haar situatie komt altijd over als begrijpelijk en in lijn met de beslissingen die ze tijdens de show neemt. Zelfs als haar personage een vreselijke fout begaat, kun je niet anders dan begrijpen wat er op dat moment in haar hoofd omging. Laten we hopen dat het prijzenseizoen de show volgend jaar herinnert wanneer het tijd is om de prijzen uit te reiken, vooral een die gericht is op Qualley en haar geweldige prestaties.
De rest van de cast is even veelbelovend en solide. Nick Robinson begint als een onsympathieke gewelddadige vader, maar naarmate de show vordert, schetst het verhaal een beeld van het personage dat het begrijpelijker en sympathieker maakt, zonder zijn gewelddadige acties te rechtvaardigen. Andie McDowell, die in het echte leven de moeder van Margaret Qualley is, neemt ook de rol van de moeder van de hoofdpersoon op zich, en het is alles waar je op kunt hopen. De superster uit de jaren 80 heeft nog steeds de charme en het talent om de essentie van een vrouw vast te leggen die misschien niet zo mentaal stabiel is als ze zou willen zijn, maar er toch in slaagt om de tijd te hebben om creatief en moederlijk te zijn.
Anika Noni Rose valt ook op in een paar afleveringen, en Billy Burke verschijnt ook in een zeer ingetogen maar belangrijke rol. De show heeft echt geluk met zo'n geweldige cast.
Visueel is de show op de een of andere manier generiek. Geen van de regisseurs durfde enige vorm van visuele bloei aan de afleveringen toe te voegen. En hoewel dit helpt om het beeld van een realistische tv-serie te leveren, komt het op sommige punten ook saai over. Desalniettemin zou het een leugen zijn om te zeggen dat de show niet goed is opgenomen.
De meeste leuke delen van de show komen uit het script zelf, aangezien het personage van Qualley soms in zeer krachtige dagdromenreeksen terechtkomt waarin ze zich alles voorstelt wat ze wil hebben en alles wat ze wil zijn. Dit dagdromen lekt soms in het echte leven, en het zorgt voor grappige, zo niet op de een of andere manier pessimistische momenten.
De show weet zijn verhaal ook in verschillende lagen te dienen door een kritiek te worden op de verschillende socialebijstandsprogramma's in de VS. Ze zijn allemaal gevuld met geweldige mensen die anderen willen helpen, maar niet over de nodige middelen beschikken om dat te doen. Of worden gewoon tegengehouden door de verschillende niveaus van bureaucratie die soms geen enkele logica hebben voor de mensen die daadwerkelijk lijden onder deze vreselijke situaties. De show brengt zijn boodschap over, maar probeert gelukkig nooit propaganda te worden of iemand te vaak over het hoofd te slaan. Alles in dit aspect van het verhaal is heel organisch gedaan.
Meid heeft misschien niet het opwindende vooruitzicht om casuals te leren over de competitieve wereld van schaken, maar het heeft het trieste vooruitzicht om les te geven over de trieste wereld van dakloze en misbruikte mensen. Maar toch, de show is echt goed gemaakt en voor degenen die het risico nemen, zullen ontdekken dat de emotionele reis de geïnvesteerde tijd zeker waard is.